ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 315

เมื่อเห็นว่ามู่ซย่ากำลังมองไปที่ไกล ๆ ราวกับว่าไม่ได้ยิน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับหญิงชราว่า “ถึงเวลาแล้ว แม่ เราไปกันเถอะ ออกเดินทางกันเร็ว ๆ เมื่อถึงบ้านแล้วจะได้กินมื้อเย็นพอดี”

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” หญิงชรากุมหน้าผากและเข้าไปในรถอย่างอ่อนแรง

เธอมักจะรู้สึกว่าวันนี้กินมากเกินไปทำให้เธอไม่สบายท้องและเธอต้องนอนหลับพักผ่อนในรถถึงจะดีขึ้น

มู่ซย่าเดินตามหญิงชราเข้าไปในรถอย่างเงียบ ๆ

รถสตาร์ทอย่างรวดเร็วและขึ้นทางด่วนมุ่งหน้าไปเมืองจิงตู

แต่ที่นี่ห่างไกลมาก ซึ่งต้องใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าจะถึงทางด่วน หนำซ้ำถนนบนเขายังขรุขระ คนที่มีอาการเมารถเล็กน้อยทนแทบไม่ได้ นับประสาอะไรกับผู้สูงอายุ

นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่หญิงชราไม่ค่อยออกจากที่นี่เพื่อเดินทางไปเมืองจิงตู

แน่นอนว่าหลังจากออกเดินทางได้ไม่นาน ยายเฒ่าซือถูก็ร้องออกมาอย่างไม่สบาย

ซือถูไห่นั่งอยู่ข้างคนขับ และเมื่อเขาได้ยินหญิงชราร้องอย่างไม่สบาย เขาก็หยิบยาแก้เมารถที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมาให้หญิงชรากินทันที

ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตว่าเมื่อมู่ซย่าเห็นยาแก้เมารถ มุมปากของเธอก็กระตุกเล็กน้อย

ถูกต้อง เธอใส่ “เครื่องปรุงรส” ลงไปในเกี๊ยว ของแบบนี้จะไม่เป็นอันตรายต่อคนแต่ถ้าใช้ร่วมกับยาแก้เมารถก็จะทำให้คนเมารถรู้สึกไม่สบายมากขึ้นเท่านั้น

มู่ซย่าเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหญิงชราจะมีอาการเมารถ และรู้ว่าซือถูไห่ได้เตรียมยาแก้เมารถให้หญิงชรา ดังนั้นจึงวางกับดักเล็ก ๆ ไว้ล่วงหน้า

นี่เป็นบทเรียนเล็กน้อยที่มู่ซย่าใช้สั่งสอนหญิงชรา

แก่แล้วทำตัวไม่น่าเคารพก็จะต้องถูกลงโทษ

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือนี่เป็นราคาสำหรับการที่ให้เธอไปให้อาหารหมู

จากนั้นไม่นาน หลังจากที่รถเลี้ยวเข้าโค้งก็เห็นหญิงชราจับขอบหน้าต่างและเริ่มอาเจียน

“อ้วก…”

เสียงอาเจียนดังไปทั่วรถ