ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 314

มู่ซย่ารู้ว่าหญิงชราหมายถึงอะไร เธออยากกินเกี๊ยวที่เหลือจากเมื่อคืน

เธอต้องการให้เป็นอย่างนี้พอดี!

มู่ซย่าเยาะเย้ยในใจ แต่ใบหน้ากลับถามอย่างอ่อนโยน “อาหารที่เร็วที่สุดก็คงเป็นเกี๊ยวแล้ว เมื่อคืนที่ยังไม่ได้ต้มหนูเอาใส่ตู้เย็นไว้ กินเกี๊ยวได้ไหมคะคุณย่า?”

ยายเฒ่าซือถูกระเอมเสียงด้วยความขยะแขยงและพูดอย่างฝืนใจว่า “งั้นก็ได้! กินเกี๊ยวละกัน!”

มู่ซย่าพยักหน้าและเดินไปที่ห้องครัว

ไม่นานเกี๊ยวร้อนชามหนึ่งก็ปรุงเสร็จเรียบร้อย

มู่ซย่าเดินออกไปพร้อมกับเกี๊ยวและหญิงชราก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยพร้อมตะเกียบในมือ

เธอค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการทำอาหารของตัวเองและไม่น่าแปลกใจที่หญิงชราจะเป็นเช่นนี้ มู่ซย่าแสร้งทำเป็นไม่เห็นความปรารถนาบนใบหน้าของหญิงชรา เธอวางเกี๊ยวลงบนโต๊ะแล้วถามว่า “คุณย่าคะ มีอะไรให้หนูช่วยอีกไหมคะ?”

ยายเฒ่าซือถูอดทนฝืนไม่ให้ยื่นตะเกียบไปคีบอาหาร เธอพูดอย่างใจร้อนว่า “ไปให้อาหารหมูเถอะ! ผสมอาหารเป็นใช่ไหม? อยู่บ้านนอกมาตั้งนาน เธอคงเคยเลี้ยงหมูใช่ไหม?”

“หนูทำเป็น หนูจะไปคอกหมูเดี๋ยวนี้” มู่ซย่าอดทนกำมือแน่น กลัวว่าหญิงชราจะเห็นอะไรบางอย่าง จึงหันกลับและเดินออกไป

หญิงชรามองไปที่หลังของมู่ซย่าและกระเอมเสียงอย่างเหยียดหยาม จากนั้นพึมพำกับตัวเอง “มู่หว่านเย่ว์ แกทั้งดูถูก ไม่เคารพและไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา แต่สุดท้ายลูกสาวแกก็ยังต้องมาคอยปรนนิบัติฉัน ไปให้อาหารหมูแทนฉันอยู่ดี”

ยิ่งหญิงชรานึกถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งสะใจมากขึ้น ซ้ำยังกินเกี๊ยวได้อร่อยมากขึ้น

เธอกินเกี๊ยวสำหรับสองคนจนหมด

หลังจากมู่ซย่ากลับมาจากการให้อาหารหมู หญิงชรากำลังลูบท้องและเรอ

มู่ซย่ามองไปที่จานเปล่า เธอก็แสยะยิ้มเล็กน้อย เป็นการแสยะยิ้มที่สังเกตไม่เห็น

หลังจากนั้นไม่นาน ซือถูไห่ก็ตื่นนอน