ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 334

ซือถูไห่จ้องมองมู่ซย่าด้วยท่าทางปลอบโยน เอ่ยกับยายเฒ่า “แม่ แม่น่ะป่วย กินอะไรก็ไม่ถูกปากหรอก แต่แม่ก็กินสักหน่อยเถอะ...”

ภายใต้คำพูดปลอบโยนของซือถูไห่ ยายเฒ่ากินเกี๊ยวอีกสองสามชิ้น แต่ทว่าเมื่อกินชิ้นที่สี่เธอนั้นกลับไม่อยากกินอีกต่อไป เธอเอ่ย “ฉันไม่กินแล้ว”

ซือถูไห่ถอนหายใจจากนั้นโบกมือเป็นสัญญาณให้มู่ซย่าออกไป

มู่ซย่าตอบรับ‘ค่ะ’และหันหลังเดินออกจากประตู

ริมฝีปากโค้งงอของเธอนั้นไม่มีใครสังเกตเห็น

แน่นอนว่ามันไม่อร่อย

ตอนที่อยู่ที่ชนบทนั้นเธอทำเพื่อเป็นอาหารของวันรุ่งขึ้น ตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการกินมันอีกแล้ว ทำไมเธอจะต้องทำให้รสชาติอร่อยด้วยล่ะ?

เธอไม่ได้มาเป็นแม่ครัวให้ยายเฒ่านั่นเสียหน่อย!

เพียงแค่ซือถูไห่นั้นไม่ได้สงสัยในตัวเธอ

อย่างไรเสีย เธอก็ยังเป็นลูกสาวที่มีความประพฤติดี ว่านอนสอนง่าย อีกทั้งยังกตัญญู เธอจะไปมีเจนตาร้ายได้อย่างไร?

นอกเสียจากเยี่ยซือเจวี๋ย ตลอดทั้งชีวิตนี้เธอไม่ต้องการทำเกี๊ยวให้คนอื่นแล้ว

เดี๋ยวก่อน ทำไมเธอนึกถึงเยี่ยซือเจวี๋ยอีกแล้วล่ะ?

มู่ซย่าส่ายศีรษะ สลัดความคิดเกี่ยวกับเยี่ยซือเจวี๋ยทิ้งไป จากนั้นกลับไปยังห้องของตนเองเพื่อเตรียมการสำหรับเรื่องของโต้วจื่อ

ในเมื่อยืนยันได้แล้วว่าซือถูไห่คือศัตรูของเธอ เช่นนั้น เธอไม่จำเป็นต้องประวิงเวลาอีกต่อไปแล้ว

เรื่องนี้ยิ่งจัดการเสร็จเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี การแสร้งทำตัวเป็นแกะน้อย เธอเสแสร้งมามากพอแล้ว

.........

อีกด้านหนึ่ง สำนักงานขายอสังหาริมทรัพย์ซีกโลกตะวันตก

นี่เป็นสำนักงานขายแห่งเดียวในยุโรปที่ขายเฉพาะบ้านสุดหรูและบ้านชั้นนำ การทำธุรกรรมด้านอสังหาริมทรัพย์ที่หรูหราและไฮโซภายในยุโรปทั้งหมดจะต้องมาดำเนินการที่นี่

ในเมื่อต้องการชอปปิ้ง แน่นอนว่าคำพูดที่ต้องการชอปปิ้งนั้นต้องเหมาะสมกับการชอปปิ้งของเขา ผู้ชายที่ซ่อนตัวอยู่ภายในความมืดจะไม่มีทางสงสัยจุดประสงค์ในการ‘ชอปปิ้ง’ของเขา

ผู้จัดการฝ่ายขายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ย “งั้นก็เป็นคฤหาสน์สไตล์โมเดิร์นLAในลอสแอนเจลิส ขับรถไปประมาณสามชั่วโมงครับ”

เยี่ยซือเจวี๋ยชำเลืองมองฉินหรานเฟิง ฉินหรานเฟิงเข้าใจในทันทีและเอ่ย “งั้นพาพวกเราไปดูที่นั่นเถอะครับ มองแบบจำลองแล้วมองไม่ออกครับ ไม่สามารถจิตนาการภาพอะไรได้เลย”

“ครับ งั้นผมไปหยิบกุญแจสักครู่นะครับ พวกเราจะไปที่นั่นกัน”

ผู้จัดการฝ่ายขายโค้งคำนับและรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเขาหยิบคีย์การ์ดมาใบหนึ่งและเอ่ย “ตอนนี้พวกเราสามารถออกเดินทางกันได้แล้วนะครับ จะนั่งรถผมไปหรือว่า?”

“ไปรถของพวกเราได้ครับ คุณขับได้เลย”

“รับทราบครับ” ผู้จัดการฝ่ายขายรีบเดินตามทั้งสองคนออกไป

ระหว่างทาง ผู้จัดการฝ่ายขายแนะนำคฤหาสน์หรูในลอสแอนเจลิสอย่างกระตือรือร้น

“คฤหาสน์หลังนี้ครอบคลุมพื้นที่ 1,500 ตารางเมตร เป็นผลงานของคลีนปรมาจารย์นักออกแบบคฤหาสน์ พื้นที่ใช้สอยนั้นโล่งและกว้างขวางมาก มาพร้อมด้วยหน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้นแบบขนาดใหญ่พิเศษที่สามารถใช้งานได้อย่างอัตโนมัติ...”

เยี่ยซือเจวี๋ยที่นั่งอยู่บริเวณเบาะหลัง เขารับฟังจนรู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก