ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 346

ถ้าหากไม่สนใจแม้แต่สาเหตุการตายของแม่แท้ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรจะเรียกว่า “คน”

ด้วยเหตุนี้สุดท้ายเขาจึงยอมปล่อยให้มู่ซย่ากลับไป

เพียงแต่ไม่รู้ว่าการตัดสินใจของตัวเองนั้นถูกหรือผิด

รถยนต์ของเยี่ยซือเจวี๋ยได้ขับหายไปไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว แม้แต่กลิ่นจากท่อไอเสียของรถยนต์ก็จางหายไปหมดแล้ว เหมือนไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

คุณวิลเลียมส์ถอนหายใจออกมา สุดท้ายก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน

...

อีกฟากหนึ่ง ในคฤหาสน์ครูแห่งหนึ่งในเมืองลอสแองเจลิส

เจอโรเคาะประตูอย่างระมัดระวัง รอกระทั่งด้านในมีเสียงอนุญาตบอกให้ “เข้ามา” เขาจึงกล้าเดินเข้าไป

ในห้องไม่ได้เปิดไฟเอาไว้ อุณหภูมิด้านในราวกับจะต่ำกว่าด้านนอกอย่างน้อยสิบองศา ห้องค่อนข้างมืดสลัว

แต่แม้จะเป็นอย่างนั้น เจอโรก็ยังคงสามารถมองออกถึงความเย็นชาบนใบหน้าของชายหนุ่ม

เจอโรรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านดยุค ผมได้ตรวจสอบข่าวนั้นจนแน่ใจแล้ว ระเบิดไม่ได้ถูกถอดออก แต่พวกเขาได้ตัดสายของมันขาด แต่ระเบิดนั่นคงไม่ใช่ฝีมือมู่ซย่าเป็นคนตัด แต่เป็นฝีมือคนอื่น”

เมื่อเจอโรพูดถึงตรงนี้ ในที่สุดสีหน้าของชายหนุ่มก็ดูจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ตามหลักแล้ว เขาได้วางแผนอย่างรอบคอบรัดกุมไร้ช่องว่าง เป็นไปไม่ได้ที่มู่ซย่าจะรู้ว่ามีระเบิดซ่อนอยู่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสายไฟบนระเบิด

เพราะเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น

ผู้หญิงน่ะ แค่เห็นระเบิดก็ตกใจจนขาอ่อนเคลื่อนไหวไม่ได้แล้ว ไหนเลยจะมีความกล้าไปตัดระเบิดทิ้ง ไม่ใช่เหตุการณ์ในหนังซะหน่อย

“แล้วใครทำ” ชายหนุ่มพยายามระงับไฟโทสะที่ปะทุขึ้นในอก ถามออกไปด้วยเสียงเย็นชา

เจอโรสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดว่า “อารอน”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็ขมวดขึ้นมาทันที