ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 347

บางครั้งการจะจัดการเรื่องเรื่องหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคนสถานที่หรือเวลาที่เหมาะสม จะขาดอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ได้เลย

เธอแอบซ่อนมาตั้งนาน ไม่แคร์กับเวลาที่ต้องเสียไปอีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อย่าว่าแต่หนึ่งอาทิตย์ หรือหนึ่งเดือนเลย แม้ต้องรออีกหนึ่งปี เธอก็ยังคงมีความมุ่งมั่นและความอดทนอยู่

เวลารับประทานอาหารเที่ยง ซือถูไห่ก็อยู่บ้านด้วย

ทั้งสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน มื้อเที่ยงบรรยากาศค่อนข้างเงียบ

มู่ซย่าได้ยินเสียงวางตะเกียบแล้วก็ถอนหายใจของซือถูกไห่ดังขึ้น สายตาจ้องมองไปยังเก้าอี้ที่มู่ซินเยว์ชอบนั่งเป็นประจำราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่

ไม่ว่ายังไงก็เป็นสามีภรรยากันมาถึงสิบปี ในใจของซือถูไห่ก็ยังคงลืมมู่ซินเยว์ไม่ได้

มู่ซย่ามองเห็นทุกอย่าง เธอเอ่ยขึ้นในเวลาที่เหมาะสมว่า “คุณพ่อ ช่วงเย็นคุณพ่อว่างไหมคะ ถ้าไม่มีธุระอะไรละก็ พวกเราไปเยี่ยมคุณน้ากันไหมคะ”

คำพูดนี้จี้ใจซือถูไห่เข้าพอดี

เขามีสีหน้าลังเลใจ มู่ซย่าเติมเต็มอีโก้ของเขา ด้วยการเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “แม้ว่าคุณน้าจะทำให้คุณพ่อขายหน้า แต่ว่าคุณพ่อกับคุณน้าก็เป็นสามีภรรยากัน ระหว่างสามีภรรยาไม่มีอะไรที่คุยกันไม่ได้ ที่สำคัญที่สุดคือต้องรักษาคุณน้าให้หายดีซะก่อน พวกเราไปเยี่ยมซะหน่อย ไม่แน่ว่าคุณน้าอาจจะดีขึ้นแล้วก็ได้”

ซือถูไห่จึงพยักหน้ารับ “ในเมื่อตอนเย็นก็ไม่มีธุระอะไร เดี๋ยวพวกเราก็ออกเดินทางกันเลย”

มู่ซย่าอมยิ้มพลางพยักหน้า

เธอคิดว่าตอนนี้มู่ซินเยว์น่าจะได้สติกลับมาบ้างแล้ว เธอรู้สึกอยากรู้มากว่าในภาวะที่สติสัมปชัญญะปกตินั้น ถ้ามู่ซินเยว์เห็นเธอแล้วจะมีสีหน้าอย่างไร

เพราะมู่ซินเยว์ได้เอาความลับซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นบอกกับเธอแล้ว วินาทีนี้คนที่ไม่อยากจะพบตนเองก็คือเธอ

มู่ซย่ารู้สึกสนุก รีบขึ้นไปเก็บข้าวของบนห้องตัวเอง แต่งหน้าแต่งตัวให้ดูสดใส จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างออกเดินทางพร้อมซือถูไห่ไปยังโรงพยาบาลจิตเวช