ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 362

มู่ซย่าพยักหน้า ตอบอย่าว่านอนสอนง่าย “รู้แล้วค่ะ”

ได้ยินเธอตอบตกลง ซือถูไห่ถึงจะเดินทางไปทำงานได้อย่างสบายใจ

เพราะอารมณ์ดี เขาจึงฮัมเพลงระหว่างออกบ้าน “รู้สึกว่าชีวิตมาถึงจุดสุดยอดแล้ว รู้สึกว่าชีวิตบรรลุขั้นสุดแล้ว…”

ท่าทางแบบนั้น ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเสียลูกสาวอีกคนเลย

มู่ซย่ามองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของซือถูไห่ พร้อมใช้มือแคะหู

คนคนนี้น่าเบื่อชะมัด…

ขณะที่กินมื้อเที่ยง มู่ซย่าจับโทรศัพท์ที่ไม่ดังเสียทีแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เยี่ยซือเจวี๋ยมัวยุ่งอะไรอยู่กันแน่? ทำไมต้องตัดสายเธอทิ้งด้วย?

หลังกินข้าวเสร็จเธอกำลังจะต่อสายไปหาเยี่ยซือเจวี๋ยอีกครั้ง แต่ทว่าวินาทีที่นิ้วมือจะกดปุ่มโทรออกนั้น เธอก็เก็บมือกลับมาทันที

ช่างเถอะ…ถ้าเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังยุ่งอยู่แล้วเธอโทรไป ก็ต้องถูกปฏิเสธกลับมาอยู่ดี สู้รอให้เขาว่างแล้วโทรกลับดีกว่า

คงไม่ยุ่งทั้งวันหรอกมั้ง?

เมื่อคิดแบบนี้ มู่ซย่าก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย จากนั้นก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนชุดลำลอง มัดผมหางม้า พร้อมสะพายกระเป๋าแล้วออกเดินทาง

หลังจากที่เธอได้รับตำแหน่งโพสต์-ด็อก เธอก็ไม่ได้สัมผัสชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอีกเลย ถือโอกาสนี้ไปผ่อนคลายอารมณ์สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ในที่สุดโอวหยางโม่ก็รู้ที่อยู่ของกู้หว่านหว่านในตอนนี้สักที…เธออยู่ที่คฤหาสน์เยี่ยซื่อ

คฤหาสน์เยี่ยซื่อกว้างใหญ่มาก ลำพังแค่สนามหน้าตึกหลักก็ใหญ่กว่าสนามฟุตบอลแล้ว แม้แต่ทางเดินด้านหลังตึกที่ทะลุไปยังประตูหลังได้ก็ยาวจนมองไม่เห็นปลายทาง ข้างในคฤหาสน์ยังมีโบสถ์และโรงพยาบอลขนาดย่อมอีกด้วย พูดง่ายๆ คือไม่ว่าจะเกิดแก่เจ็บตายก็สามารถได้ที่นี่ได้เลย

โอวหยางโม่ยืนอยู่ข้างหน้าคฤหาสน์เยี่ยซื่อ นัยน์ตาเคร่งขรึมของเขามีความตะลึงซ่อนอยู่