ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 402

แต่สิ่งที่อยู่นอกเหนือการคาดการณ์ของหลัวฉิงคือจวินเฮ่าเซวียนไม่แม้แต่จะมองมู่ซย่าด้วยซ้ำ แต่กลับกวาดสายตาเย็นชามาหาเธอ

ดวงตาคู่นี้ราวกับว่าจะทำให้ผู้คนตกลงไปในบึงน้ำแข็งพันปี

จู่ๆ หลัวฉิงก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

เธอเอนตัวถอยหลังไปเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว และเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก “พี่ พี่เฮ่าเซวียน ทำไมพี่ถึงมองฉันแบบนี้? ”

จวินเฮ่าเซวียนหัวเราะออกมาเสียงเย็น และเอ่ยว่า “หลัวฉิง เพราะเห็นแก่ที่คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลัวอี้ ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้คุณที่พูดจาไม่มีมารยาทกับมู่ซย่า อย่าให้ผมได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง และตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไปให้พ้นหน้าผมซะ! ”

หลัวฉิงนิ่งอึ้งไปทันที และถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่เฮ่าเซวียน พี่เชื่อมู่ซย่าแต่ไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ? ถ้าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร ทำไมเธอจะต้องไล่ฉันทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรด้วย? พี่ลองคิดให้มันละเอียดรอบคอบกว่านี้ไม่ได้เหรอ? ”

มู่ซย่าเชิดคางขึ้นเล็กน้อย และเอ่ยอย่างไม่ปิดบังความสะอิดสะเอียนของตัวเองเลยแม้แต่น้อย “เพราะฉันเกลียดคุณ”

หลัวฉิงสีหน้าดำทะมึนขึ้นมาทันที และมองไปที่มู่ซย่าด้วยความโกรธแค้น “คุณเกลียดฉัน? คงไม่ใช่ว่าคุณกลัวฉันหรอกใช่ไหม? ”

มู่ซย่าทำท่าทางราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องตลกไป และถามกลับว่า “ขอโทษนะ ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย? ”

“แน่นอนว่าคุณกลัวฉันเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของคุณไง! ไม่อย่างนั้นคุณจะเกลียดฉันทำไม? ”

มู่ซย่ากำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นจวินหรงเซวียนที่เงียบมาตลอดก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พี่ ไล่ผู้หญิงคนนี้ไปซะ”

เมื่อได้ยินคำว่า “พี่” หลัวฉิงก็มองไปที่จวินหรงเซวียนด้วยความตกตะลึง เธอรู้มาว่าจวินเฮ่าเซวียนมีน้องชายหนึ่งคน แต่น้องชายคนนี้อยู่ที่ต่างประเทศตลอดทั้งปี เธอจึงไม่เคยเจอ ตอนนี้พอจวินหรงเซวียนเอ่ยคำว่า “พี่” ขึ้นมา เธอจึงนึกชื่อขึ้นมาได้ และรู้ทันทีว่านี่คือน้องชายของจวินเฮ่าเซวียน

สีหน้าของเธอดูดีใจขึ้นมาทันที เพระเข้าใจคำพูดของจวินหรงเซวียนผิดไป จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ “พี่เฮ่าเซวียน ได้ยินไหม? แม้แต่น้องชายของพี่ก็รู้สึกว่ามู่ซย่าไม่ใช่คนดีอะไร”

“สมองเธอมีปัญหาเหรอ? ” จวินหรงเซวียนเอ่ยขึ้นมาอย่างหมดคำจะพูด “ฉันหมายถึงให้เธอไสหัวไปซะ หมายถึงเธอ ไม่ใช่มู่ซย่า”

สีหน้าของหลัวฉิงแข็งค้างไปทันที สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกและไม่เข้าใจปรากฏออกมาให้เห็น เธอกัดปากเล็กน้อยและเอ่ยถาม “ทำไม? ”

หลัวฉิงกำลังจะด่ามู่ซย่า แต่ในตอนนั้นเองเสียงตำหนิเธอจำนวนมากก็ดังมาจากรอบข้าง

“ผู้หญิงคนนี้แปลกมาก เอาแต่บอกว่าอีกฝ่ายไม่มีมารยาท ฉันว่าคุณคนสวยมีมารยาทมากนะ เป็นเธอเองนั่นแหละที่เดินเข้ามาจะกินข้าวด้วย พูดออกมาแต่ละคำไม่มีคำพูดดีๆ เลย”

“นี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่าปากสุนัขย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้!1 ”

“สุดจะทนกับคนแบบนี้จริงๆ เมื่อกี้ฉันยังเห็นว่าเธอตั้งใจหยิกต้นขาตัวเองด้วย จากนั้นก็แสร้งทำตัวน่าสงสารกับพี่ชายคนนั้น บางคนเป็นชาเขียว2 แต่เธอนี่มันสีน้ำมันสีเขียวชัดๆ ทั้งเหม็นทั้งสลัดไม่ออก! ”

......

[1] ปากสุนัขย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้ หมายถึง คนเลวย่อมพูดอะไรดีๆ ไม่เป็น

[2] ชาเขียว เป็นคำแสลงใช้กับผู้หญิงที่ชอบทำตัวใสๆ ซื่อๆ ต่อหน้าผู้ชายเพื่อเรียกร้องความสนใจ