ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 407

ในสถานการณ์ที่ทุกคนกำลังก้มหน้าอยู่นั้น เมื่อมู่ซย่าเงยหน้าขึ้นมาคนเดียวมันจึงเห็นได้ชัดมาก

โอวหยางโม่สังเกตเห็นได้ภายในชั่วพริบตา สายตาเย็นชาสบตากับมู่ซย่า

เพียงแวบเดียว โอวหยางโม่ก็อ่านความเย็นชาที่อยู่ในดวงตาของมู่ซย่าออก ความเย็นชานี้ราวกับแฝงพลังอานุภาพมหาศาลเอาไว้ด้านใน ซึ่งทำให้เขาพ่ายแพ้ไปเล็กน้อยในแง่ของพลังที่แผ่ออกมา

แววตาแบบนี้ โอวหยางโม่เคยเห็นมาก่อน ศาสตราจารย์ที่มีอำนาจมากคนหนึ่งในต่างประเทศก็แสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ออกมาในตอนที่โกรธเช่นกัน แต่เห็นได้ชัดมากว่าแววตาของมู่ซย่าดุดันยิ่งกว่า

ชั่วขณะหนึ่งเขาลืมไปเลยว่าเมื่อสักครู่นี้เขาจะทำอะไร

และก็เป็นจวินหรงเซวียนที่เอ่ยขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน “อาจารย์โอวหยาง อาจารย์เป็นคนที่มีการศีกษาระดับสูงคนหนึ่ง แล้วทำไมถึงไม่ทำงานทั้งวันล่ะครับ? ”

โอวหยางโม่ขมวดคิ้วและหันไปมงอทันที จากนั้นก็เอ่ยปากกำลังจะด่าขึ้นมา “เธอ...”

“มาธงมาเธออะไรล่ะ? ” จวินหรงเซวียนเบะปาก และเอ่ยว่า “พอคุณเข้ามาก็มาแอบเหน็บแนมคนอื่น รังแกเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมขอถามหน่อย คนอื่นๆ ไปขอให้เธอถ่ายรูปกับเซ็นลายเซ็นให้ และมันเกี่ยวอะไรกับเธอเหรอครับ? ทำไมพอคุณเข้ามาก็คิดว่าพื้นฐานของเธอไม่ดี ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในชั้นเรียนนี้ล่ะ? ขนาดรองเท้ายังต้องใส่อยู่ตั้งวันหนึ่งถึงจะรู้ว่าเหมาะหรือไม่เหมาะเลย แล้วนับประสาอะไรกับคนคนหนึ่งล่ะ? ในฐานะที่คุณเป็นอาจารย์ มาพูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ? ”

ในเวลาปกติจวินหรงเซวียนจะเป็นคนพูดน้อยมาก แต่พอได้พูดทีก็อย่างกับปืนกล พูดซะโอหยางโม่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปเลยทีเดียว

เพื่อนบางคนในชั้นเรียนก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาพูด “อาจารย์คะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมู่ซย่าจริงๆ เป็นฉันเองที่รู้สึกว่าเธอสวยมาก อยากไปขอเธอถ่ายรูปด้วย ถ้าจะบอกว่าใครไปรบกวนการเรียนของคนอื่น ก็ควรจะบอกว่าฉันไปรบกวนเวลาเรียนของมู่ซย่า”

ตามมาด้วยอีกคนที่ลุกขึ้นมา “อาจารย์คะ เธอพูดถูก ฉันเองก็เป็นฝ่ายเข้าไปหามู่ซย่าเหมือนกัน...แต่ตอนนั้นมันยังไม่ถึงเวลาที่อาจารย์บอกไว้ ฉันจึงไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม”

มีคนแสดงความไม่พอใจทยอยตามมาอย่างไม่ขาดสาย

“ใช่ค่ะอาจารย์โอวหยาง อาจารย์เข้มงวดกับมู่ซย่าเกินไปหรือเปล่า? ”

“เรื่องนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลย”

บนโลกใบนี้ไม่มีเหตุผลที่อาจารย์จะต้องขอโทษนักเรียน

มู่ซย่ายิ้มหยันและเอ่ยว่า “เพราะเป็นอาจารย์ก็เลยจะด่านักเรียนโดยไม่สนถูกสนผิดยังไงก็ได้งั้นเหรอคะ? ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไปเป็นเรื่องราวใหญ่โต คุณก็กำลังสบประมาทเหยียดหยามอาชีพอาจารย์อาชีพของประชาชนอาชีพนี้ ถ้าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร คุณก็กำลังละเมิดสิทธิมนุษยชนของฉัน ฉันแค่ต้องการคำขอโทษคำเดียว มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ”

ฟางอีหังได้โอกาสพูดขึ้นมาบ้าง “ใช่ เป็นอาจารย์จะด่าคนอื่นยังไงก็ได้งั้นเหรอครับ? งั้นถึงคุณจะฆ่าคนก็จะได้รับอภัยโทษใช่หรือเปล่าครับ? ”

“เธอ! ” โอวหยางโม่หน้าเขียวไปด้วยความโกรธ

แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีนักเรียนคนไหนเข้าข้างเขาเลย

ในตอนนั้นเอง กู้หว่านหว่านก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปถามมู่ซย่า “มู่ซย่า เธอไม่คิดว่าเธอทำมากเกินไปหน่อยเหรอ? ด่าอาจารย์ในชั้นเรียน เป็นสิ่งที่นักเรียนควรทำเหรอ? ”