ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 421

หลัวฉิงกำลังคิด ว่าทำไมมู่ซย่าถึงไม่เป็นอะไรเลย?

ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะจัดการสามคนนี้ให้เสร็จภายในเมื่อคืน?

หรือว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสลงมือ ดังนั้นเลยจัดการแค่จวินหรงเซวียนกับฟางอีหัง?

แต่ถ้างานไม่สำเร็จ คนพวกนั้นก็ต้องแจ้งเธอก่อนไม่ใช่เหรอ?

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนสองคนปรากฏตัวอยู่ตรงประตูหน้าห้อง

“ขออนุญาตครับ!” เป็นเสียงของฟางอีหังที่ฟังดูขี้เกียจปนกับน้ำเสียงงัวเงียยังไม่ตื่นดี

หลัวฉิงรีบหันไปมองทันที พบว่าใบหน้าของทั้งสองเขียวช้ำไปหมด โดยเฉพาะฟางอีหังที่แก้มฝั่งขวาบวมจนเหมือนหัวหมู ส่วนจวินหรงเซวียนดีหน่อยที่มีแค่บาดแผลเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ของทั้งสอง หลัวฉิงก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที

ภารกิจที่เธอบอกในเว็บบอร์ด คือ ‘ทำให้สองคนนี้พิการซะ’ แต่ทำไมฟางอีหังกับจวินหรงเซวียนเพียงแค่เจ็บนิดเจ็บหน่อยเองล่ะ?

หรือว่าจวินหรงเซวียนจะซื้อคนของเธอทิ้ง?

เป็นไปได้! ดูแล้วจวินหรงเซวียนแห่งตระกูลจวินนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ

หลัวฉิงขบสันกรามแรงๆ ตัดสินจะไปขอเงินคืนบนเว็บบอร์ดหลังเลิกคาบทันที

ต้องทราบเสียก่อนว่าค่าใช้จ่ายบนเว็บบอร์ดนั้นไม่เบาเลย

ทำงานไม่สำเร็จแล้วยังจะกินเงินเธออีกงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!

เมื่อโอวหยางโม่ได้ยินเสียงขออนุญาต เขาก็หันไปมองด้วยสีหน้าไม่พอใจและเมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของทั้งสอง สีหน้าของเขาก็ขรึมลงทันที

เขาปริปากถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกคุณสองคนไปทำอะไรมา? ไม่รู้หรือไงว่าห้ามชกต่อยกันในมหาวิทยาลัย? ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมามีโทษถึงขั้นไล่พวกคุณออกได้เลยนะ”

“พวกผมไม่ได้ไปชกต่อยใครสักหน่อย” ฟางอีหังตอบ “พวกผมตื่นมาเรียนทั้งๆ ที่ยังนอนไม่อิ่ม ก็เลยตกท่อระบายน้ำโดยไม่ทันระวัง สภาพก็เลยเป็นแบบนี้น่ะครับ”

ฟางอีหังยิ่งไม่เข้าใจ

“ไม่…นี่มันเพราะอะไรเนี่ย? นายปลุกฉันให้มาเรียนตั้งแต่เช้า สุดท้ายคือพาฉันมายืนทำโทษอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ?”

“ที่อาจารย์บอกก็ถูก” จวินหรงเซวียนปริปากพูดเรียบนิ่ง “พวกเราสายเกินสิบนาทีจริงๆ ลงโทษให้เรามายืนอยู่นอกห้องแบบนี้ก็ไม่แปลก ถ้านายไม่อยากยืนจะกลับไปนอนก็ได้นะ”

ใบหน้าเหมือนหัวหมูของฟางอีหังย่นเป็นกลุ่มก้อน เขายื่นมือออกไปแตะหน้าผากของจวินหรงเซวียน…ไม่ใช่ว่าเป็นไข้หรอกนะ?

ทว่ามือของเขายังไม่ทันโดนตัวจวินหรงเซวียน ก็ถูกจวินหรงเซวียนปัดออกแล้ว

“นายจะทำอะไรน่ะ?” จวินหรงเซวียนถามอย่างไม่พอใจ

“ฉันสิต้องถามว่านายจะทำอะไร! ตอนนี้นายไม่เหมือนนายเลยรู้ตัวไหม?”

จวินหรงเซวียนตาตกแล้วกล่าวว่า “ฉันจะตั้งใจเรียนแล้ว”