ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 422

“อะ…อะไรนะ?” ฟางอีหังตกใจสุดขีด

ทว่าเพราะหน้าบวมมาก ทำให้แสดงสีหน้ามากไม่ได้ ดังนั้นจึงถามไปตรงๆ “เพราะอะไรอ่ะ? เมื่อวานนายยังบอกอยู่เลยว่าจะประคบประหงมพี่สะใภ้ในอนาคตของนายแล้วให้เธอช่วยพูดกับพี่นายให้อนุญาตให้นายไปเข้ากรม แล้วทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?”

สีหน้าของจวินหรงเซวียนซับซ้อน ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนมา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้เลย แม้แต่มู่ซย่าก็สู้ไม่ได้ ถึงเข้ากรมไปก็มีแต่ขายหน้าเปล่า

เขาควรเชื่อฟังคนที่บ้านแล้วตั้งใจเรียนไปบริหารธุรกิจที่บ้านต่อไป

จวินหรงเซวียนถอนหายใจ “นายอย่าถามว่าฉันเป็นอะไรเลย แต่ยังไงฉันก็ตัดสินใจแล้ว ว่าจะอยู่ในห้องนี้ต่อแล้วตั้งใจเรียนไปบริหารธุรกิจของตระกูลตามที่ที่บ้านบอก”

“เคๆ ฉันก็ว่าดีเหมือนกันที่นายตัดสินใจแบบนี้ เพราะในกรมมันลำบากเกิน อีกอย่างฉันจะไม่เจอนายอีกตั้งหลายปี แต่ว่านายรู้ไหมว่าจะทำยังไงเพื่อให้อยู่ห้องนี้ต่อไปได้? นายต้องอยู่ในท็อป 20 คนเลยนะ! แล้วคนในห้องนี้ก็มีแต่พวกหัวกะทิทั้งนั้น นายจะสู้ไหวเหรอ?”

จวินหรงเซวียนแน่วแน่มาก “ไหวไม่ไหวก็ต้องลองดู”

ฟางอีหังหันกลับไปยืนเป็นเพื่อนจวินหรงเซวียนโดยไม่พูดอะไรต่อ

ถ้ามีเขาอยู่ด้วย ก็จะตัดคู่แข่งให้กับจวินหรงเซวียนไปหนึ่ง

ใช่ เขาต้องห้ามถูกโอวหยางโม่ไล่ออกก่อนที่จะถึงการสอบประจำเดือน เขาต้องอยู่เป็นที่โหล่ให้จวินหรงเซวียนให้ได้!

ขณะที่พวกเขาทั้งสองยืนจนขาชานั้น ในที่สุดเสียงออดก็ดังขึ้น

โอวหยางโม่เดินออกมาก่อนคนแรก เมื่อเห็นว่าทั้งสองยังคงยืนอยู่ไม่ไปไหน ทำให้รู้สึกแปลกใจเผยสีหน้าไม่อยากเชื่อออกมา

“อาจารย์ครับ” จวินหรงเซวียนก้าวเข้าไปถาม “พวกผมยืนไปคาบหนึ่งแล้ว คาบต่อไปพวกผมเข้าไปเรียนปกติได้แล้วใช่ไหมครับ?”

สีหน้าของโอวหยางโม่ยิ่งตะลึงใจกระทั่งหันไปมองทิศที่พระอาทิตย์ขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อมั่นใจว่าพระอาทิตย์ไม่ได้ขึ้นจากทางทิศตะวันตก เขาถึงได้หันกลับไปมองจวินหรงเซวียนและฟางอีหัง

หน้าดุงั้นเหรอ?

ฟางอีหังส่องกระจก หน้าเขาดุกว่าอีกเหอะ

อาจเป็นเพราะเสียงลากเก้าอี้ของทั้งสองดังเกินไป ทำให้มู่ซย่าที่กำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นมาแล้วถามจวินหรงเซวียนว่า “พวกนายตื่นแล้วเหรอ?”

จวินหรงเซวียนพยักหน้า เดินไปถามเธอเบาๆ “เจออะไรบ้างไหม?”

มู่ซย่าบิดขี้เกียจไปทีหนึ่งตอบว่า “รอแป๊บ” จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้โต๊ะออกมา

ข้อความจากลูกน้องถูกส่งมาเกือบจะสิบนาทีได้ เธอกดเข้าไปอ่าน จากนั้นก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “เจอละ”

“ฝีมือใคร?” จวินหรงเซวียนรีบถาม