ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 423

มู่ซย่าไม่ได้บอกไปตรงๆ เธอตอบกลับลูกน้องพลางกล่าวว่า “สุนัขจิ้งจอกวางกับดักไว้ แต่เหยื่อไม่ติดกับ นายลองเดาดูซิว่ามันจะรู้สึกยังไง?”

จวินหรงเซวียนถามต่อ “ยังไงเหรอ?”

“มันก็จะรู้สึกอับอายจนโกรธ แล้วสูญเสียสติปัญญาไปน่ะสิ และแล้วพวกเราก็จะสามารถใช้วิธีย่องจากข้างหลังจับหางของสุนัขจิ้งจอกนั้นในโอกาสนี้ได้”

จวินหรงเซวียนเห็นด้วย และไม่ได้ถามต่อว่าเป็นฝีมือใคร เพราะเขาเชื่อว่ามู่ซย่าต้องจับเจ้านั่นได้แน่นอน

แม้ฟางอีหังที่อยู่ข้างๆ จะไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกันอยู่ แต่ก็มองมู่ซย่าด้วยแววตาเคารพนับถือออกมาด้วยเช่นกัน

“พี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ แค่พูดยังต่างจากคนอื่นเลย”

มู่ซย่าไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้ม เธอไม่ได้ตั้งใจก็พูดอ้อมไปอ้อมมาอย่างนี้หรอก แต่กลัวว่าในห้องนี้จะมีคนของหลังฉิงอยู่อีก ถ้าหากได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแล้วจะไม่ดี ดังนั้นนางจึงพูดอ้อมๆ กันไว้

อีกทางหนึ่ง หลัวฉิงออกจากห้องไปหามุมที่ไม่มีคน จากนั้นก็โทรหาเบอร์ที่อยู่ในเว็บบอร์ด

โทรไปสายแรกอีกฝ่ายตัดสายทันที กระทั่งหลัวฉิงโทรไปอีกครั้งอีกฝ่ายถึงรับ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “ฮัลโหล?”

หลัวฉิงรีบกล่าว “ฉันเป็นลูกค้าของพวกคุณ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับงานที่สั่งไปเมื่อคืนเหรอคะ? บอกแล้วว่าให้จัดการทั้งสามคนซะ แต่ผลเป็นยังไง? กลับมาสมประกอบทั้งสามคนไม่พอ ผู้หญิงคนนั้นยังไม่มีแผลเลยสักนิด นี่พวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย?!”

“เป็นคุณนี่เอง” จู่ๆ อีกฝ่ายก็นึกขึ้นได้ จากนั้นก็กล่าวด้วยความโกรธ “ผมขอเตือนอะไรคุณให้ เงินน่ะเดี๋ยวพวกผมจะโอนคืนให้ แต่คุณอย่าโทรหาพวกผมอีกเลย!”

อีกฝ่ายพูดจบก็ตัดสายทันที

หลัวฉิงไม่คาดคิดเลยว่าคนพวกนั้นจะมีท่าทีแบบนี้ ขณะที่เธอกำลังจะโทรไปอีกครั้งก็ได้รับข้อความโอนเงินคืนจากอีกฝ่ายทันที พวกเขาคืนเงินให้เธอเต็มจำนวนไม่ขาดไม่เกิน

หลัวฉิงหงุดหงิดจนกระทืบเท้าไปสองสามที

“ผู้หญิงอ่อนปวกเปียก? ผมเกือบตายคามือเธออยู่แล้ว แต่คุณมาบอกว่าอ่อนปวกเปียกเนี่ยนะ? ถ้าหล่อนเรียกว่าอ่อนปวกเปียกล่ะก็ งั้นผมก็เป็นไอ้กากแล้วล่ะ!”

“เกิดอะไร…”

“อย่าพูดพล่ำทำเพลงเลย คุณไปเช็คกล้องวงจรปิดตรงถนนคนเดินหลังมหาวิทยาลัยดูก็จะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมขอเตือนคุณ…อย่าได้โทรมาอีกเลย เดี๋ยวผมจะซวยเอา!” อีกฝ่ายพูดจบก็ตัดสายเธอทันที

“???” หลัวฉิงงุนงง

เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้คนที่ทำงานสายนี้กลัวตัวหดจนไม่กล้ารับโทรศัพท์เลย

ทว่าใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เธอไม่กล้าเข้าเรียนสาย จึงทำได้เพียงส่งข้อความหาพ่อบ้านที่บ้านให้เขาไปเช็คกล้องวงจรปิดให้ที

หลังจากเสร็จธุระ หลัวฉิงก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องเรียนไป ทันทีที่กลับถึงห้อง เธอก็ไปหามู่ซย่าทันทีโดยสัญชาตญาณ พบว่ามู่ซย่าเองก็กำลังมองมาทางเธอด้วยเช่นกัน