ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 431

โอวหยางโม่เพิ่งได้รับรายการที่กู้หว่านหว่านจะแสดงมาเมื่อตอนเช้า เป็นเพลงบรรเลงเปียโนเช่นกัน เพลง Rebound เป็นบทเพลงบรรเลงเปียโนที่มีชื่อเสียงโด่งดังของศตวรรษที่สิบหก

ระดับความยากของเพลงบรรเลงเปียโนบทนี้นับว่าไม่ง่ายเลย แต่เมื่อเทียบกับบทเพลง Under The Moonlight แล้ว ก็เหมือนของที่เล็กเมื่อเทียบกับของที่ใหญ่แล้ว ปรากฏว่าแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ตอนที่เขารู้ว่ากู้หว่านหว่านจะเล่นเพลง Rebound เขาก็ทั้งตกใจและดีใจมากๆ แล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเหอเถียนจะทำให้เขาทั้งตกใจและดีใจยิ่งกว่า!

โอวหยางโม่ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ได้ จึงรีบเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ “เธอจะเล่นเพลง Under The Moonlight เหรอ? เธอเล่นเป็นจริงๆ เหรอ? ”

เหอเถียนไม่มีความรู้เรื่องเปียโน จึงไม่เข้าใจว่าทำไมโอวหยางโม่ถึงต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย

เธอพยักหน้าจากนั้นก็ส่ายหน้า ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ถึงจะเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นมู่ซย่าค่ะ เธอยอมขึ้นเวทีกับฉันเพื่อทำให้การแสดงเพลง Under The Moonlight สำเร็จลุล่วงค่ะ”

“มู่ซย่า? ”

เมื่อโอวหยางโม่ได้ยินชื่อนี้ หัวคิ้วก็ขมวดติดกันอีกครั้ง

ตอนที่เขาค้นดูข้อมูลสถานะการเป็นนักศึกษาของมู่ซย่าเมื่อสักครู่นี้ เขาจึงได้รู้ว่ามู่ซย่าไม่ได้มาจากครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนอย่างกู้หว่านหว่าน แต่เติบโตมาในชนบทที่ห่างไกลความเจริญ

เขาไม่ได้จะดูถูกเด็กที่เติบโตมาในชนบทที่ห่างไกล ในชั้นเรียนก็มีนักศึกษาหลายคนที่ฐานะยากจน

แต่ประเด็นคือเด็กที่เกิดมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น เคยแตะเปียโนด้วยเหรอ? เล่นเพลง Under The Moonlight เป็นด้วยเหรอ?

นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

และอีกอย่างคือเขาไม่เคยได้ยินว่าการบรรเลงเพลง Under The Moonlight จำเป็นต้องใช้คนสองคนเล่นด้วยกัน บทเพลงนี้ไม่ใช่บทเพลงบรรเลงเปียโนที่เหมาะกับการเล่นสี่มือ

โอวหยางโม่เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเธอสองคนร่วมบรรเลงเปียโนเพลงเดียวกัน คงไม่ค่อยดีนัก ยิ่ง...มู่ซย่าไม่ได้ไว้ใจได้ขนาดนั้นอย่างที่เธอคิด ผมไม่อยากให้เธอเข้าใกล้หล่อนมากเกินไป”

เหอเถียนส่ายหน้ารัวๆ และเอ่ยว่า “มู่ซย่าเก่งมากจริงๆ นะคะ! และพวกเราก็ไม่ได้จะเล่นเปียโนด้วยกันด้วย แต่เป็นเล่นเปียโนคนหนึ่ง ส่วนอีกคนวาดทราย...”

“วาดทราย? ” โอวหยางโม่เลิกคิ้วเล็กน้อย