ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 437

มู่เฉินเหล่ยตัวแข็งทื่อไปทันที เขาค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ หัวเราะออกมาเสียงแห้งและเอ่ยว่า “ผมจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดสักหน่อย ผมอยากเรียนปริญญาโท ถ้าทำแบบนี้ก็จะได้คู่ควรกับซิงซิงมากขึ้น”

“งั้นเหรอครับ...” พ่อบ้านลากเสียงยาว จากนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นคุณก็อย่าทำงานหนักมากเกินไปนะครับ รีบกลับมาหน่อย”

“ครับ” มู่เฉินเหล่ยฝืนยิ้มออกไป จากนั้นก็หันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าในชั่วพริบตาที่เขาหันกลับไป ความเป็นห่วงและรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของพ่อบ้านก็หายไป ความเย็นชาเข้ามาแทนที่

พ่อบ้านหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาสวี่ยิงซาน และเอ่ยว่า “คุณท่านครับ ท่านเดาถูกครับ ทันทีที่ท่านออกจากบ้านไป เขาก็ออกจากบ้านไปแล้วครับ”

เสียงหัวเราะเยาะของสวี่ยิงซานดังมาจากปลายสาย “เหอะ...ส่งคนติดตามเขาไปแล้วหรือยัง? ”

“ตามไปแล้วครับ”

“ดี ส่งพิกัดมาให้ฉัน ฉันจะไปดูให้เห็นกับตาว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่”

“ครับ! ”

......

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา มู่เฉินเหล่ยก็เดินทางมาถึงด้านหน้าของโรงรับจำนำแห่งหนึ่ง

เขามองซ้ายมองขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจเขา เขาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน

เถ้าแก่โรงรับจำนำดันแว่นสายตายาวลง และเอ่ยถาม “คุณผู้ชายท่านนี้ คุณต้องการซื้อของมีค่า หรือว่าจำนำของมีค่าล่ะ? ”

“คุณคือเถ้าแก่เหรอ? ” มู่เฉินเหล่ยถาม

เถ้าแก่พยักหน้ารับ “ใช่ คุณต้องการจำนำของเหรอ? ”

“ผมมีของดีอยู่ที่ตัว คุณดูให้หน่อยว่าจะจำนำได้เท่าไร” มู่เฉินเหล่ยเอ่ยพลางเปิดกระเป๋าเป้ที่ตัวเองสะพายเอาไว้ จากนั้นก็ประคองพระพุทธรูปที่ทำจากหยกขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

เถ้าแก่โรงรับจำนำกวาดสายมองแค่แวบเดียว สีหน้าก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที