ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 446

จวินหรงเซวียนขมวดคิ้ว จิตใต้สำนึกต้องการช่วยพูดให้มู่ซย่า แต่เมื่อเขาหันไปมอง ก็เห็นมู่ซย่าส่ายหัวมาให้เขาเป็นการเตือน

เขาอ่านสายตาของมู่ซย่าออกว่าเธอบอกให้เขาไม่ต้องไปสนใจ

เขาจึงจำต้องก้มหน้าลงและนั่งเงียบๆ ต่อไป

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าโอวหยางโม่ไม่ให้ความสำคัญกับนักเรียนที่มีพรสวรรค์อย่างมู่ซย่า แต่กลับปฏิบัติกับกู้หว่านหว่านนักเรียนธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษเป็นอย่างดี ตาบอดจริงๆ!

แต่ไม่ใช่แค่จวินหรงเซวียนที่รู้สึก เพื่อนนักเรียนคนอื่นก็อดพึมพำขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน

“ทำไมฉันรู้สึกว่าอาจารย์โอวหยางค่อนข้างพุ่งเป้าไปที่มู่ซย่าจังเลยล่ะ? ”

“ได้ยินมาว่าเขาไม่ชอบเรื่องการใช้เส้นสายเป็นที่สุด และดูเหมือนว่ามู่ซย่าจะใช้เส้นสายเข้ามาเรียน”

“ใช้เส้นสายเข้ามาแล้วยังไง? ตามระดับของเธอแล้ว เธอเหนือกว่าฉันที่ถูกเขาเชิญมาคนนี้สักอีก”

โอวหยางโม่ได้ยินไม่ชัดว่าคนด้านล่างกำลังพูดคุยอะไรกัน เขาได้ยินแค่เสียงอึกทึกครึกโครมเท่านั้น

โอวหยางโม่ตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ “เงียบ! ”

คราวนี้ในห้องจึงเงียบลงแล้ว

“เอาล่ะ” โอวหยางโม่เอ่ย “ตอนนี้พวกเราจะเริ่มเรียนกันแล้ว ก่อนที่จะเรียนเรามาเช็กชื่อกันก่อน พูดชื่อใครก็ให้ขานรับว่ามา”

ไม่นานชื่อก็ถูกขานจนมาถึงชื่อของมู่ซย่า โอวหยางโม่รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ในใจของเขาก็มักจะมีความรู้สึกโกรธที่อธิบายออกมาไม่ถูก งั้นเขาก็ข้ามชื่อของมู่ซย่าไปเลยแล้วกัน

ถึงอย่างไรในการวัดระดับประจำเดือนครั้งหน้านักเรียนคนนี้ก็ไม่ใช่นักเรียนของเขาแล้ว

โอวหยางโม่ข้ามชื่อของมู่ซย่าไป และขานชื่อของหลัวฉิงขึ้นมา

แต่เมื่อเขาเรียกออกไปกลับไม่มีคนขานรับ

เมื่อโอวหยางโม่เงยหน้าขึ้นไปมองที่นั่งของหลัวฉิง ก็เห็นเพียงความว่างเปล่า หลัวฉิงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น

เขาขมวดคิ้วและเอ่ยถามขึ้นว่า “หลัวฉิงไปไหนแล้ว? ”

เพื่อนร่วมโต๊ะของหลัวฉิงส่ายหน้า และตอบกลับไปว่า “ไม่รู้ค่ะ ตั้งแต่คาบเรียนด้วยตัวเองเธอก็ยังไม่มาเลยค่ะ”