ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 459

เมื่อเทียบกับการถูกไล่ออก การลาออกจากโรงเรียนด้วยตนเองนั้นถือเป็นการอ่อนข้อครั้งใหญ่ที่ผู้อำนวยการพานสามารถทำได้

อันที่จริงเขาเองก็จนปัญญา

หลังจากที่สิ้นเสียงของผู้อำนวยการพาน จวินหรงเซวียนรีบลุกขึ้นและเอ่ยแก้ต่างแทนมู่ซย่า

แต่ขณะนี้ แม้เสียงนี้จะฟังดูค่อนข้างขี้ขลาด แต่ราวกับว่าได้รวบรวมความกล้าไว้มากมาย “อาพานคะ ให้โอกาสมู่ซย่าอีกสักครั้งได้ไหมคะ?”

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้น

เป็นเหอเถียนกำลังร้อนรนจนน้ำตารินไหล

เมื่อตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบาก มักจะเห็นถึงความจริงใจ คำพูดนี้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย

ผู้อำนวยการพานรักเหอเถียนมาก แต่เรื่องนี้นั้นไม่ใช่เรื่องของความรู้สึกที่มีต่อกัน

เขาเองก็ไม่ได้ต้องการให้นักเรียนออกไปจากมหาวิทยาลัยจิงตูหรอก แต่...คลิปวิดีโอนี้ค่อนข้างน่าเชื่อถือมาก

ผู้อำนวยการพานถอนหายใจเฮือกใหญ่และเอ่ย “เถียนเถียน เธอนั่งลงเถอะ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ”

เหอเถียนยังคงร้องขอโอกาส มู่ซย่ากล่าว “เหอเถียน ไม่เป็นไรหรอก เธอนั่งลงเถอะ”

เหอเถียนชำเลืองมองมู่ซย่าทั้งน้ำตา จากนั้นเธอจำต้องนั่งลง

ผู้อำนวยการพานทอดถอนหายใจอีกครั้ง “งั้นเรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้ นักเรียนมู่ซย่า ตอนนี้เธอก็ไปเก็บของได้แล้ว เมื่อเก็บของเสร็จ เธอมายื่นลาออกที่ห้องทำงานของฉัน”

เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา หลัวฉิงและกู้หว่านหว่านต่างก็แสดงสีหน้ามีความสุข แตกต่างตรงที่กู้หว่านหว่านนั้นสามารถเก็บซ่อนความรู้สึกบนใบหน้าของตนเองได้ดีกว่า

สำหรับโอวหยางโม่ เขาไม่ได้ปิดบังว่าตนเองนั้นเกลียดชังและไม่ชอบมู่ซย่า เขาเอ่ยเร่งเร้า “มู่ซย่า เธอออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

สีหน้าและท่าทางของมู่ซย่ายังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการ ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนว่าเธอกำลังรอคอยใครบางคน

โอวหยางโม่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและเอ่ยถาม “มู่ซย่า เธอไม่ได้ยินที่ผมพูดไปงั้นเหรอ?”

ขณะนี้ เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาพลันดังขึ้น “คนที่ต้องออกไปไม่ใช่เธอ!”