ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 459

เมื่อเทียบกับการถูกไล่ออก การลาออกจากโรงเรียนด้วยตนเองนั้นถือเป็นการอ่อนข้อครั้งใหญ่ที่ผู้อำนวยการพานสามารถทำได้

อันที่จริงเขาเองก็จนปัญญา

หลังจากที่สิ้นเสียงของผู้อำนวยการพาน จวินหรงเซวียนรีบลุกขึ้นและเอ่ยแก้ต่างแทนมู่ซย่า

แต่ขณะนี้ แม้เสียงนี้จะฟังดูค่อนข้างขี้ขลาด แต่ราวกับว่าได้รวบรวมความกล้าไว้มากมาย “อาพานคะ ให้โอกาสมู่ซย่าอีกสักครั้งได้ไหมคะ?”

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้น

เป็นเหอเถียนกำลังร้อนรนจนน้ำตารินไหล

เมื่อตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบาก มักจะเห็นถึงความจริงใจ คำพูดนี้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย

ผู้อำนวยการพานรักเหอเถียนมาก แต่เรื่องนี้นั้นไม่ใช่เรื่องของความรู้สึกที่มีต่อกัน

เขาเองก็ไม่ได้ต้องการให้นักเรียนออกไปจากมหาวิทยาลัยจิงตูหรอก แต่...คลิปวิดีโอนี้ค่อนข้างน่าเชื่อถือมาก

ผู้อำนวยการพานถอนหายใจเฮือกใหญ่และเอ่ย “เถียนเถียน เธอนั่งลงเถอะ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ”

เหอเถียนยังคงร้องขอโอกาส มู่ซย่ากล่าว “เหอเถียน ไม่เป็นไรหรอก เธอนั่งลงเถอะ”

เหอเถียนชำเลืองมองมู่ซย่าทั้งน้ำตา จากนั้นเธอจำต้องนั่งลง

ผู้อำนวยการพานทอดถอนหายใจอีกครั้ง “งั้นเรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้ นักเรียนมู่ซย่า ตอนนี้เธอก็ไปเก็บของได้แล้ว เมื่อเก็บของเสร็จ เธอมายื่นลาออกที่ห้องทำงานของฉัน”

เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา หลัวฉิงและกู้หว่านหว่านต่างก็แสดงสีหน้ามีความสุข แตกต่างตรงที่กู้หว่านหว่านนั้นสามารถเก็บซ่อนความรู้สึกบนใบหน้าของตนเองได้ดีกว่า

สำหรับโอวหยางโม่ เขาไม่ได้ปิดบังว่าตนเองนั้นเกลียดชังและไม่ชอบมู่ซย่า เขาเอ่ยเร่งเร้า “มู่ซย่า เธอออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

สีหน้าและท่าทางของมู่ซย่ายังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการ ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนว่าเธอกำลังรอคอยใครบางคน

โอวหยางโม่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและเอ่ยถาม “มู่ซย่า เธอไม่ได้ยินที่ผมพูดไปงั้นเหรอ?”

ขณะนี้ เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาพลันดังขึ้น “คนที่ต้องออกไปไม่ใช่เธอ!”

ทันใดนั้นโอวหยางโม่รู้ถึงสถานะของคนที่มาเยือน---เยี่ยซือเจวี๋ย ผู้สนับสนุนที่เป็นเบื้องหลังของมู่ซย่า ผู้ชายที่ใหญ่คับฟ้าแห่งจิงตู

เขารู้ว่าอีกฝ่ายนั้นมากด้วยอำนาจ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้?

ได้ยินเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา “หากผมไม่มา คนของผมก็คงถูกคุณไล่ออก”

สีหน้าของผู้อำนวยการพานนั้นดูอึดอัดและละอายแก่ใจมาก เขาเอ่ยด้วยท่าทางจนปัญญา “ขออภัยด้วยครัยคุณชายเยี่ย ผมผิดสัญญา ไม่สามารถทำให้มู่ซย่าจบการศึกษาได้อย่างราบรื่น แต่เรื่องนี้ผมเองก็ไร้ซึ่งหนทาง หล่อนละเมิดต่อกฎของโรงเรียน จำต้องไล่หล่อนออกครับ”

โอวหยางโม่เชิดหน้าขึ้นและกล่าวเสริมทันที “คุณชายเยี่ย ผมรู้ว่าคุณนั้นมีอำนาจและอิทธิพล มู่ซย่าสามารถฝ่าฝืนกฎของโรงเรียนได้ แต่หล่อนไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้ คนที่ละเมิดแม้แต่กฎหมาย พวกเรามหาวิทยาลัยจิงตูไม่สามารถรับหล่อนได้หรอก!”

“เฮอะ----” เยี่ยซือเจวี๋ยหัวเราะเย้ยหยัน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแห่งการกดขี่ “ไม่ทราบว่าหล่อนละเมิดกฎหมายเรื่องใดและข้อไหนงั้นหรือ? การป้องกันตัวเองนี่ถือว่าเป็นการละเมิดกฎหมายใช่ไหมครับ? มีคนเอามีดมาจ่อที่ลำคอของคุณ คุณขัดขืนเพียงเล็กน้อย แบบนี้เรียกว่าละเมิดต่อกฎหมายงั้นเหรอครับ?”

ใบหน้าของโอวหยางโม่พลันมืดมน

น้ำเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยเวลาที่เขาพูดนั้นเหมือนกับน้ำเสียงของมู่ซย่าไม่มีผิด ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

เขากัดฟันแน่น พยายามสงบสติอารมณ์และกล่าว “คุณเยี่ย ดูเหมือนว่าคุณยังไม่รู้ว่าเรื่องราวนั้นเป็นมาอย่างไรกันแน่ ผมจะให้คุณดูก็แล้วกัน ให้คุณประจักษ์แก่สายตาว่ามู่ซย่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง”