ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 47

สุดท้ายแล้วเยี่ยซือเจวี๋ยก็พามู่ซย่ากับซือถูไห่ลงไปส่งถึงหน้าบริษัท

ในอีกด้าน โรงละครเซินเยี่ยแห่งจิงตู

เป็นโรงละครที่ใหญ่ที่สุดในจิงตู ที่เยี่ยซื่ออกรุ๊ปลงทุน ครั้งนี้ที่ซือถูชิงซานมาทดสอบหน้ากล้องของภาพยนตร์ก็เป็นโครงการหนึ่งของเยี่ยซื่อกรุ๊ป

ภาพยนตร์เป็นเหตุการณ์ภัยพิบัติในอนาคต ชื่อ ‘สัตว์ประหลาดแห่งนครหลวง’ เป็นเรื่องราวพูดถึงโลกของนางเอกถูกมนุษย์ต่างดาวรุกราน นางเอกเป็นตำรวจ และพาคนทั้งตึกหนีเอาชีวิตรอด

ในประเทศนานๆครั้งจึงจะถ่ายภาพยนตร์ภัยพิบัติ ภาพยนตร์เรื่องนี้เห็นแค่หัวเรื่องและโปรดิวเซอร์ถ่ายทำแล้ว ซือถูไห่ก็รู้ว่าจะต้องดังเป็นพลุแตก

ดังนั้นเธอจะต้องเป็นนางเอกให้ได้!

ในที่สุดก็ถึงคิวซือถูชิงซานทดสอบหน้ากล้องแล้ว

เธอเดินจากหลังหลังเวทีขึ้นไปบนเวที ผู้กำกับซ่งชิงหมิงพลิกเอกสารดูแล้ว นอกจากการถ่ายMVเพลงแดนซ์แล้ว ซือถูชิงซานไม่มีประสบการณ์ใดๆเดียวกับการแสดงเลย

ซ่งชิงหมิงย่นคิ้ว พูดว่า “เห็นว่าเธอไม่เคยถ่ายภาพยนตร์มาก่อน งั้นก็เริ่มแสดงเลยแล้วกัน ฉากคือ...ตอนนี้เธอคือนางเอก แม่ของเธอถูกสัตว์ประหลาดกินไปแล้ว เริ่มได้!”

ซือถูชิงซานไม่เคยทดสอบหน้ากล้องมาก่อน ไม่รู้ว่าผู้กำกับพูดจบก็ต้องเริ่มแล้ว

เธอชะงักไปครู่หนึ่งจึงเริ่มแสดง

แม่ถูกสัตว์ประหลาดกิน ควรเป็นอารมณ์เสียใจ

ใช่แล้ว เสียใจ เธอแค่ร้องไห้ออกมาก็พอแล้ว

ซือถูชิงซานคุกเข่าบนพื้นโดยทันที เธอหยิกที่ต้นขาตัวเองอย่างแรง แล้วคว่ำหน้าลงกันพื้นแล้วเริ่มร้องไห้โหยหวนออกมาทันที...

“แม่คะ! ฮือๆๆๆ...แม่ตายแล้วหนูจะอยู่อย่างไร”

ผลมาจากที่ซือถูชิงซานร้องไห้โหยหวนเสียงดัง ผู้กำกับชะงักงันไปทันที

เป็นการเลือกบทที่ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ

ใบหน้าของซือถูชิงซานมีความมั่นใจ ท่าทางราวกับว่าบทนางเอกเป็นของเธอแล้วแน่ๆ

พนักงานคนอื่นๆต่างมองหน้ากันอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าความมั่นใจและความหน้าหนาของซือถูชิงซานมาจากที่ไหนกัน

ซ่งชิงหมิงเป็นคนพูดตรง ไม่เคยไว้หน้าใครมาก่อน เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชาต่อว่า “เธอไม่มีอะไรให้ต้องแก้ไข”

ดวงตาของซือถูชิงซานสว่างวาบ

ที่แท้แล้วก็เป็นเธอใช่ไหม

เธอยังไม่ได้งัด “ของดี” ออกมาโชว์เลย!

ดูท่าแล้วเธอคงมีพรสวรรค์ทางด้านการแสดง เธอเกิดมาเพื่อเป็นดาราดาวรุ่ง!

ในตอนที่ซือถูชิงซานยินดีอยู่ในใจนั้นเอง เมื่อถึงตอนที่ซ่งชิงหมิงพูดเสริมอีกประโยคว่า “ถ้าหากเธออยากให้ฉันให้คำแนะนำจริงๆล่ะก็ คำแนะนำของฉันคือ...ออกไปให้ห่างจากอาชีพนี้ซะ”