ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 495

เมื่อลั่วเค่อป๋อเก๋อพูดเช่นนี้ นักเปียโนอีกหลายคนที่เผลอหลับไปก็ตื่นขึ้นมา

มีคนหนึ่งที่ขยี้ตา ยืดเอวแล้วพูดว่า “ลั่วเค่อ คุณพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก เธอไม่ได้เล่นไม่ดีทั้งหมดสักหน่อย...”

กู้หว่านหว่านที่ยืนอยู่บนเวทีอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีก็ตาเป็นประกาย เธอจำได้ว่าคนที่พูดคือนักเปียโนอันดับที่สองรองจากลั่วเค่อป๋อเก๋อเท่านั้น

เธอรู้อยู่แล้ว!

เป็นลั่วเค่อป๋อเก๋อเองที่เรียกร้องมากเกินไป และทักษะเธอก็ไม่ได้ต่ำเกินไปด้วย

แต่ในขณะที่กู้หว่านหว่านกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอได้ยินคน ๆ นั้นพูดว่า “ผมรู้สึกว่าเธอเล่นเพลงบทนี้ มันเหมาะกับเป็นเพลงกล่อมเด็กมากกว่า”

สีหน้ากู้หว่านหว่านหมองลง เธอเกือบจะหมดลมหายใจด้วยความโกรธ

นักเปียโนคนที่สามกระตุกยิ้ม และพูดจาทำร้ายจิตใจเช่นเดียวกับป๋อเก๋อว่า “ว่าด้วยเทคนิคแบบนี้ ซ้ำยังใช้เปียโนล้ำค่าอย่าง 'กาแล็กซี่' เล่น บอกตามตรงว่าเสียของเปล่า ๆ หาก 'กาแล็กซี่' ส่งเสียงได้ ตอนนี้มันคงจะร้องไห้ออกมาแล้ว!”

กู้หว่านหว่านสำลัก ใบหน้าของเธอแดงไปจนถึงฐานคอ

พวกเขาไม่ไว้หน้าเธอเลยสักคน!

กู้หว่านหว่านทั้งหน้าดำหน้าแดง จนในที่สุดเธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอกุมหน้าร้องไห้แล้ววิ่งไปที่หลังเวที

นักเปียโนทั้งสามคนมักจะพูดตรงตลอด แม้จะเห็นกู้หว่านหว่านร้องไห้แต่ก็ไม่ใจอ่อน

ลั่วเค่อป๋อเก๋อหันไปถามสือซูเจินราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น “คุณผู้หญิง คุณเป็นเจ้าของเปียโนหลังนี้ใช่หรือเปล่า? คุณขายให้ผมได้ไหม? คุณเสนอราคามา ผมจ่ายได้ไม่อั้น”

“ฉัน...” ทั้งสามคนทำให้สือชูเจินกัดฟันด้วยความโกรธ

ว่าที่ลูกสะใภ้ที่เธอภูมิใจมากกลับถูกพวกเขาพูดเหยียดหยาม ซ้ำยังมีหน้ามาขอซื้อเปียโนจากเธออีก

สือชูเจินไม่สนใจเรื่องความเหมาะสมอีกต่อไป เธอเอ่ยปากพูดว่า “ฉันจะไม่ขายเปียโนหลังนี้เป็นอันขาด! เพราะพวกคุณไม่เข้าใจดนตรีเลยด้วยซ้ำ!”

“ห๊ะ?” ลั่วเค่อป๋อเก๋อแสดงสีหน้าบูดบึ้ง