ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 506

มู่ซย่าแสดงท่าทางบอกให้เยี่ยซือเจวี๋ยเงียบ จากนั้นเธอรับสายโทรศัพท์พร้อมกับใช้น้ำเสียงน่ารักน่าเอ็นดู “ฮัลโหลค่ะพ่อ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นท่าทางการเปลี่ยนสีหน้าที่รวดเร็วเสียยิ่งกว่าการพลิกหน้ากระดาษหนังสือของมู่ซย่า ฉับพลันภายในหัวใจของเขารู้สึกว่ามู่ซย่าดูน่ารักขึ้นเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะชอบที่จะได้เห็นทุกอย่างเพียงคนเดียวเลยรู้สึกว่าน่ารัก

ภายในสายโทรศัพท์

สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นภายในมหาวิทยาลัยจิงตู ซือถูไห่นั้นยังคงไม่รู้อะไรเลย น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวเช่นเคย---

“คืนนี้หลังจากจบคลาสเรียนด้วยตัวเองแล้วก็ลาอาจารย์กลับบ้านซะ พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพน้องสาวของแก แกก็รีบกลับบ้านหน่อย”

“โอเคค่ะ” น้ำเสียงของมู่ซย่านั้นอ่อนหวาน เธอไม่ลืมเอ่ยถามถึงยายเฒ่าซือถู “สุขภาพร่างกายของย่าเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“วันนี้ความอยากอาหารและกำลังกายนั้นฟื้นตัวขึ้นไม่น้อย ระหว่างทางกลับ แกเอามะพร้าวกรอบกลับมาด้วยนะ ย่าของแกน่ะชอบกินมาก”

“รับทราบค่ะพ่อ”

มู่ซย่าตอบรับ กระทั่งซือถูไห่วางสายโทรศัพท์ ความน่ารักน่าเอ็นดูบนใบหน้าของเธอหายไปทันใดและแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็น

เยี่ยซือเจวี๋ยรู้สึกว่าเธอน่ารักมากยิ่งขึ้น

เขาเลิกคิ้วและเอ่ยถาม “ซือถูไห่พูดว่าไงบ้าง?”

มู่ซย่าทอดถอนหายใจ “พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพของซือถูชิงซาน เขาต้องการให้ฉันกลับไป”

หลายวันที่ผ่านมานี้อยู่ภายในโรงเรียนรู้สึกสะดวกสบายเป็นอย่างมาก เมื่อคิดว่าจะต้องกลับไปยังสถานที่ที่เต็มไปด้วยความเสแสร้ง เธอพลันรู้สึกคลื่นไส้และอยากจะอาเจียน

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นสีหน้าไม่มีความสุขของเธอ จากนั้นเขาเอ่ย “งั้นเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอเอง ถ้าหากเธอรู้สึกว่าซือถูไห่น่ารำคาญ ตอนกลางคืนฉันจะอยู่กับเธอ”

“ไม่ต้อง” มู่ซย่ารีบกล่าวปฏิเสธ “นายไม่ต้องไปหรอก ฉันกลับเองได้”

เยี่ยซือเจวี๋ยกลับยืนกรานอย่างหนักแน่น

“มีฉันอยู่ด้วย เธอจะสะดวกสบายกว่ามาก และงานฝังศพจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่ซย่าลังเลอยู่ประมาณสองวินาที เธอพยักหน้าและเอ่ย “งั้นก็ได้ แต่ตอนกลางคืนนายจะต้องหาข้ออ้างแยกห้องนอนกับฉัน ฉันไม่ชินกับการนอนร่วมกับคนอื่น”

“ได้อยู่แล้ว!” เยี่ยซือเจวี๋ยตอบรับในทันใด

“Under The Moonlight…” ชายคนนั้นพูดชื่อบทเพลงของเปียโนนี้ออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

เขาอดไม่ได้ที่จะเพิ่มระดับเสียง หลับตาลงโดยไม่รู้ตัวและรับฟังบทเพลงอย่างตั้งใจ

เสียงดนตรีนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น บางครั้งก็เร่าร้อน บางครั้งก็อ่อนโยนและนุ่มนวล เหมือนหญิงสาวคนหนึ่งกำลังฮัมเพลง กระทั่งเสียงเพลงจบลง เสียงไพเราะนั้นสร้างความประทับใจที่ยากจะลืมเลือนให้แก่ผู้ชม

ผู้หญิงทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างอดไม่ได้ “ช่างเป็นเพลงที่ไพเราะ...”

“อารอน เมื่อกี้คุณพูดว่าUnder The Moonlightงั้นเหรอ คงจะไม่ใช่เพลงUnder The Moonlightที่โด่งดังระดับโลกและไม่มีใครกล้าบอกว่าตนเองสามารถบรรเลงบทเพลงนี้ได้หรอกใช่ไหม?”

“อือ” ผู้ชายที่ชื่ออารอนพยักหน้า เขาลืมตาขึ้นและจ้องมองโทรศัพท์

เขาต้องการดูว่าคนที่บรรเลงบทเพลงนี้ใช่นักเปียโนลั่วเค่อป๋อเก๋อหรือไม่

โทรศัพท์นั้นเริ่มเล่นคลิปวิดีโออีกครั้ง เขาเลื่อนแถบบนหน้าจอออก จากนั้นกล้องซูมเข้าพอดีและสามารถมองเห็นใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน

“เป็นเธอ!”