ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 517

เยี่ยซือเจวี๋ยคิดว่าเป็นเรื่องของโรงพยาบาลจิตเวช ทว่าหลัวอี้กลัพุดพูดว่า “อาเยี่ย นายรีบมาเร็ว เจอตัวเสี่ยวเป่ยแล้ว!”

มูชย่าที่อยู่ข้าง ๆ ตาเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งนี้

เธอรีบพูดว่า “นายรีบไปเถอะ! ซีซีคงจะมีดีใจมากที่ได้ยินข่าวนี้”

เยี่ยซือเจวี๋ยยังคงลังเล

“แล้วทางนี้เธอ...”

“ไม่ต้องเป็นห่วง” มูซย่ายิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้เป็นวันเคลื่อนศพของซือถูซิงซาน มูซินเย่ว์ไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นยิ่งกว่าฉัน นอกจากนี้ทั้งมู่ฌแนเหล่ยและสวี่ซิงซิงต่างเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ พวกเขาจะไม่มาก่อกวนเด็ดขาด”

จากนั้นเยี่ยซือเจวี๋ยก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะไปดูก่อนและแวะไปดูว่าอาการซีซีฟื้นตัวถึงไหนแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้นิ้วของมูชาก็ชะงักเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นธรรมชาติอย่างรวดเร็ว เธอพยักหน้าและพูดว่า “งั้นนายก็รีบไปเถอะ”

“อืม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ก็โทรหาฉันได้ตลอดเวลา”

“ตกลง” มู่ซย่าพยักหน้าแล้วดูเยี่ยซือเจวี๋ยจนลับสายตา

เยีย่ซือเจวี๋ยทักทายซือถูไห่ก่อนออกเดินทางตามมารยาท

ซือถูไห่พยักหน้ารัว ๆ “คุณไปทำธุระเถอะ ทางนี้ไม่มีอะไรนาเป็นห่วง ถ้าคุณมีเวลาก็กลับมางานเลี้ยงศพตอนเที่ยงเถอะ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”

ถึงแม้จะพูดอย่างนี้ แต่ซือถูไห่ก็ยังคงหวังว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะกลับมา

เขาเชิญแขกจำนวนมากมางานเลี้ยงศพแม้ว่าเขาจะไม่กล้าประกาศข่าวการแต่งงานของเยี่ยซือเจวี๋ยและมู่ซย่า แต่ถ้าเยี่ยซือเจวี๋ยอยู่ที่นี่ด้วย คนเหล่านั้นจะให้ความสำคัญกับเขาไม่มากก็น้อย

“ตกลง งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ คุณทำธุระต่อเถอะ” เยี่ยซือเจว็ยพยักหน้าเบา ๆแล้วเดินจากไป

ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาไม่ได้จับจ้องไปที่มู่ซินเย่ว์เลยสักครั้งราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

ขณะที่ร่างของซือถูชิงซานถูกผลักเข้าไปในเตาเผา มู่ซินเย่ว์ก็ร้องไห้หนักอีกครั้ง

เสียงร้องไห้นั้นแทบจะทะลุหลังคา

สีหน้าของมูชย่าเฉยชา และเมื่อซือถูไห่หันมามองเท่านั้น เธอก็แสดงความเศร้าเล็กน้อยบนใบหน้า

เป็นเรื่องยากที่ซือถูไห่ที่จะแสดงความเจ็บปวดจริง ๆ บนใบหน้าของเขา

ลูกสาวที่ให้กำเนิดและคอยเฝ้าดูเติบโตอยู่คียงข้างเสียชีวิตอย่างกระทันหัน ถ้าไม่แม้แต่จะเสียใจสักนิดก็คงไม่ใช่มนุษย์มนาแล้ว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา มู่ซินเย่ว์กอดโถเถ้ากระดูกของซือถูชิงซาน เธอร้องไห้จนร่างกายสั่นสะท้าน จากนั้นทั้งสามคนก็กลับไปที่คฤหาสน์ ซือถูโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในขณะเดียวกัน ถึงเวลาเรียนของมหาวิทยาลัยจิงตูแล้ว

โอวหยางโม่เปลี่ยนชั้นเรียนกับอาจารย์ซ่ง เขาเดินตรงไปหาผู้อำนวยการพานที่ห้องทำงานอาจารย์ใหญ่