ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 525

โอวหยางโม่โอนเงินจนหมดตัวด้วยสีหน้าที่มืดมน เขาไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงรีบออกไปหลังจากบอกผู้อำนวยการพาน

ผู้อำนวยการพานไม่ได้รั้งเขาเช่นกัน เขาไปมอบดอกไม้ให้ซือถูชิงซาน จากนั้นคว้ามู่ซย่าและพูดว่า “นักเรียนมู่ ผมต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยที่ผมไม่ได้ดูแลอาจารย์ภายใต้ผมและทำให้พวกคุณเข้าใจผิดไปเยอะ ผมจะขอให้เขาขอโทษคุณต่อหน้าสาธารณชนที่โรงเรียนหลังจากคุณกลับไป ขอแค่ไม่ส่งกระทบต่อการเรียนของตัวคุณเอง ถ้าคุณเจอปัญหาอะไรที่โรงเรียนและหากไม่อยากไปหาอาจาร์ยโอวหยาง คุณสามารถมาหาผมได้”

มู่ซย่ารู้ว่าผู้อำนวยการเป็นคนดี ดังนั้นจึงพูดด้วยความเข้าใจ “เข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะผอ. หนูจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกหลังจากที่อาจารย์โอวหยางขอโทษเสร็จแล้ว ตราบใดที่เขาไม่มาหาเรื่องหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก”

ผู้อำนวยการพยักหน้ารัว ๆ “แน่นอน ๆ ผมจะดูแลเขาอย่างดีและอบรมสั่งสอนเขาให้มากขึ้น ผมรับปากกับคุณว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะจัดการกับเขาอย่างเอาจริงเอาจัง”

มู่ซย่าชะงักแล้วถามว่า “จัดการอย่างเอาจริงเอาจังคือจะจัดการยังไงเหรอคะ?”

ผู้อำนวยการพานขมวดคิ้วและพูดว่า “หากเรื่องแบบนี้ยังเกิดขึ้นอีก แสดงว่าเขาอาจไม่เหมาะที่จะเป็นครูจริง ๆ ผมจะรายงานไปยังมหาวิทยาลัยอังกฤษและย้ายอาจารย์โอวหยางออกไป”

มู่ซย่าตอบรับว่า “อืม” แล้วพูดว่า “หนูเข้าใจแล้วค่ะ จริงซิ มีอีกเรื่องที่หนูอยากจะถามคุณ”

“พูดมาเถอะ” ครูใหญ่พูดด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

มู่ซย่ามองไปรอบ ๆ และเห็นว่าซือถูไห่กำลังพูดคุยกับแขกอยู่ห่าง ๆ ดังนั้นเธอจึงถามด้วยความสบายใจว่า “มีครูผู้ชายต่างชาติในโรงเรียนไหมคะ? อายุประมาณสี่สิบปี”

“ต่างชาติเหรอ?” ผู้อำนวยพานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ไม่มี มีครูต่างชาติเพียงสามคนโรงเรียน คนหนึ่งเป็นครูผู้หญิง และอีกสองคนอายุเยอะมากแล้ว”

“แล้วนักเรียนต่างชาติล่ะคะ? ที่เป็นนักเรียนเมื่อหลายปีก่อน คนที่เรียนเมื่อปี...03”

ผู้อำนวยการพานพูดด้วยความลำบากใจ “มหาวิทยาลัยจิงตูมีนักศึกษาหลายหมื่นคนทุกปี แถมยังมีนักศึกษาต่างชาติอีกมาก คุณพูดมากว้างเกินไป ผมจึงจำไม่ได้ เอาอย่างนี้ไหม ผมก็มีส่วนรับผิดชอบในเรื่องเหล่านี้ด้วย ผมจะทำข้อยกเว้นและให้กุญแจห้องเก็บเอกสารกับคุณ คุณสามารถไปหาคนที่คุณต้องการที่นั่นในเวลาว่าง”

ดวงตาของม่ซย่าเป็นประกาย เธอพยักหน้ารัว ๆ “ตกลง ขอบคุณค่ะผอ.!”