ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 542

มู่ซินเย่ว์อยากรู้อยากเห็นมาก ตอนนี้สีหน้าของมู่ซย่าจะเป็นอย่างไร

ตอนนี้เหตุผลที่ซือถูไห่ต้องปกป้องมู่ซย่า เป็นเพราะว่าเขาเหลือมู่ซย่าเป็นลูกเพียงคนเดียวของเขา แต่เมื่อซือถูไห่คิดว่าตัวเองกำลังจะมีลูกชาย การมีอยู่ของมู่ซย่าก็คงไม่ได้สำคัญเช่นนั้นแล้ว

ถ้าหากเธอยืมแรงของยายเฒ่าซือถูมาขัดขวางความสัมพันธ์ระหว่างมู่ซย่าและเยี่ยซือเจวี๋ย หากไม่มีเยี่ยซือเจวี๋ยผู้เป็นลูกเขยเต่าทองคำคนนั้น ในสายตาของซือถูไห่เขายังคงให้ความสำคัญกับมู่ซย่าอยู่อีกหรือไม่?

คำตอบชัดเจน : ไม่มีทาง

เมื่อถึงเวลานั้น หากเธอจะจัดการมู่ซย่าอย่างไร ซือถูไห่ก็จะทำเป็นไม่เห็นและไม่รู้ไม่ชี้ ตราบใดที่เธอสามารถทำได้อย่างสะอาดมากพอ การแก้แค้นให้ซือถูชิงซานก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม!

มู่ซินเย่ว์อยากรู้อยากเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของมู่ซย่า แต่อย่างไรก็ตามเมื่อสายตาของเธอจ้องมองข้ามบริเวณไหล่ของซือถูไห่ เธอเห็นเพียงรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของมู่ซย่า

รอยยิ้มนั้นดูเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ไม่เห็นความโกรธเคืองหรือท่าทางตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ากำลังอวยพรให้เธอด้วยใจจริงอย่างไรอย่างนั้น

อวยพรด้วยใจจริงงั้นเหรอ?

ให้กับแม่เลี้ยงที่ฆ่าแม่ของตัวเองเนี่ยนะ?

เป็นไปไม่ได้หรอก!

หรือว่ามู่ซย่ามองแผนการของเธอออกแล้วงั้นเหรอ?

เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน!

มู่ซินเย่ว์คาดไม่ถึงเลย เธอนั้นไม่ได้รู้สึกดีกับสีหน้าของมู่ซย่า แต่แผ่นหลังของเธอกลับรู้สึกหนาวยะเยือก

เธอไม่กล้ามองมู่ซย่าอีก รีบละสายตากลับมา เหยียดแขนออกไปและผลักซือถูไห่อย่างแผ่วเบาพร้อมกับเอ่ยเตือน “ต้าไห่ ที่นี่คือโรงพยาบาล พวกเราค่อยกลับบ้านไปพูดคุยกันเถอะ”

ซือถูไห่ปล่อยมือของมู่ซินเย่ว์ออกจากอ้อมกอดราวกับว่าเพิ่งตื่นจากความฝัน เขาเอ่ยอย่างมีความสุข “ใช่ ใช่ พวกเรากลับบ้านกัน นำข่าวดีนี้ไปบอกแม่กันเถอะ แม่จะต้องมีความสุขมากแน่นอน!”

ขณะเขากล่าว เขาคอยประคับประคองมู่ซินเย่ว์ด้วยท่าทางเอาอกเอาใจจนเกินจริง เหมือนกลัวว่ามู่ซินเย่ว์จะล้มพับลงอย่างไรอย่างนั้น

ลูกชายของเขาอยู่ในท้องของมู่ซินเย่ว์ ลูกชายของเขาจะต้องไม่ได้รับความกระทบกระเทือนใดๆทั้งสิ้น

ทั้งสองจูงมือกันเดินออกจากโรงพยาบาล

มู่ซย่านวดขมับของตนเอง หัวเราะให้กับความเปราะบางของหัวใจ

“เฮ้อ...” เธอพ่นลมหายใจออกมา ขณะที่กำลังจะเหยียดมือออกไปเรียกรถ รถคันหนึ่งที่มีตราประจำตระกูลหลัวก็หยุดลงตรงหน้าเธอ

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้น เห็นหลัวอี้ลงมาจากรถและก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ

“พี่ใหญ่”

เมื่อเห็นหลัวอี้ มู่ซย่าเอ่ยปากขอโทษ “ขอโทษด้วย เกรงว่าครั้งนี้ฉันทำให้โรงพยาบาลของคุณเสียชื่อแล้ว”

หลัวอี้โบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจ เขาเอ่ย “เรื่องนี้ผมเข้าใจดี การเลือกหมอของโรงพยาบาลผม สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือบุคลิกของผู้คน สถานการณ์ที่มู่ซินเย่ว์กล่าวอ้างนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน นี่คือละครที่มู่ซินเย่ว์เป็นคนกำกับและลงเล่นละครด้วยตัวหล่อนเอง ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่นั่นหรือไม่ อย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นทำเลที่ตั้งของโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก อีกทั้งโรงพยาบาลแห่งอื่นของผมก็ยังขาดหมอฝีมือดี เดิมทีทางครอบครัวผมก็วางแผนที่ปิดโรงพยาบาลแห่งนี้ภายในปีนี้ คุณไม่ต้องกล่าวโทษตัวเองหรอก”

“ขอบคุณคุณมากที่เข้ามาช่วยปลอบฉัน”

“นี่ไม่ใช่การปลอบ นี่คือเรื่องจริง” ขณะหลัวอี้กล่าว เขาชี้ไปยังทิศทางหนึ่งและเอ่ย “ถ้าหากคุณอยากจะขอโทษจริงๆ คุณช่วยอะไรผมหน่อยจะได้ไหม? หรือกล่าวว่าช่วยเหลืออาเยี่ยก็ได้”