จางเฉิงเทียนทำท่าทาง “OK” ออกมา แต่มู่ชิงชิงก็คร้านเกินกว่าจะมอง และเดินถือเวชระเบียนออกไป
แต่จางเฉิงเทียนก็ไม่ได้ถือสาอะไร แล้วก็โทรศัพท์ไปหาทนายด้วยความกระตือรือร้น ยุ่งจนแทบปลีกตัวไปทำอะไรไม่ได้
อีกด้านหนึ่ง
มู่ซย่ากลับมาถึงห้องเรียน ฟางอีหังและจวินหรงเซวียนก็รีบเข้ามาทักทายในทันที
ฟางอีหังถามออกมาว่า “ลูกพี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? โอวหยางโม่ดุเธอด้วยใบหน้าเฉยเมยอีกแล้วใช่ไหม ?”
จวินหรงเซวียนพยายามที่จะพูดอยู่หลายครั้ง แต่ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่ถามว่า “ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม ?”
“ไม่ต้องหรอก” มู่ซย่าส่ายหัวก่อนจะตอบออกมา “แม้ว่าคำพูดของโอวหยางโม่จะดูไม่น่าฟังเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้ฉันลำบากอะไร เขาแค่ได้ยินมาว่าฉันออกมาจากบ้านของซือถู แล้วก็กลัวว่าฉันจะไม่มีเงิน เพราะงั้นเขาเลยจะให้ฉันกรอกแบบฟอร์มกู้ยืมเพื่อการศึกษา”
“ยืมเงิน ? จะทำให้ลำบากทำไมกัน ? พวกเราให้เงินเธอได้เลยนะ !”
เพราะเสียงที่ดังของฟางอีหัง ทำให้คนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องต่างหันมามอง
จวินหรงเซวียนเตะก้นของฟางอีหัง จนเขาสะดุ้งตัวโยนก่อนจะพูดขอโทษออกมา “โทษที เด็กคนนี้เป็นพวกหัวรั้น”
“ไม่เป็นไร” มู่ซย่าก็ไม่คิดสนใจสายตาของคนอื่น ๆ อยู่แล้ว
จวินหรงเซวียนเมื่อเห็นว่ามู่ซย่าไม่ถือสาอะไร ก็ถามขึ้นมา “ครั้งนี้โอวหยางโม่มีปัญหาอะไร ? ครั้งก่อนก็เพ่งเล็งไปที่เธอ ตอนนี้อยู่ ๆ ก็มาช่วยเธอ มันจะเป็นกับดักหรือเปล่า ?”
มู่ซย่าส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่น่าจะมีหรอก ฉันเห็นตราประทับมหาวิทยาลัยในแบบฟอร์ม อีกอย่างแบบฟอร์มจะทำอะไรฉันได้กัน ? ถ้าหากเป็นกับดักจริง ๆ เขาคงจะทำร้ายตัวเองแทน และเขาก็ไม่ควรเป็นอาจารย์ได้”
“ก็ถูก แต่ก็แปลกจริง ๆ …”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้!
โอ้ยค้างอีกจะหาอ่านได้จากแอปไหนเนี่ย...
อยากได้หนังสือเป็นเล่มมีขายไหมค่ะ...
รออค้า...
รอนะคะ ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ...
อยากอ่านมาต่อได้ไหมคะ...
รอคะ จะมาต่อไหมหรือหาอ่านได้ที่ไหนอีกไหมคะ...
ช่วยอาซีด้วย🥺🥺...
ฉินหรานเฟิน ไม่ใช่เอ็ง 55/5/...
ชอบเธอเข้าแล้ววว...
บ้านซือถูนี่เลวในกระดูกจริงๆ...