ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 653

ไม่รู้ว่าทําไม มู่ซย่าถึงรู้สึกว่า.......ในน้ำเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยมีความน้อยใจแอบแฝงอยู่?

เขาน้อยใจอะไรกันแน่?

มู่ซย่าหันศีรษะไปถามเขาว่า : "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะออกมาช้า ฉันต้องได้ลายเซ็นของครูประจําชั้นและครูใหญ่ก่อนถึงจะออกมาข้างนอกได้ ขอโทษนะ ให้นายรอนานขนาดนี้ อย่าโกรธเลยนะ"

เยี่ยซือเจวี๋ยขมวดคิ้ว

"เธอคิดว่าฉันโกรธเรื่องนี้เหรอ?"

มู่ซย่ากะพริบตาอย่างสับสนแล้วถามว่า "ไม่ใช่เหรอ?"

"เปล่าหนิ" เยี่ยซือเจวี๋ยทําหน้าสุขุมและพูดว่า : "เพราะเหตุนี้ เอากระเป๋ามาให้ฉัน เธอขึ้นรถเถอะ"

มู่ซย่านั่งอยู่ข้างคนขับด้วยความงุนงง เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เยี่ยซือเจวี๋ยโกรธ เหมือนไม่ใช่เป็นเหตุผลที่เธอคิด

รถขับมุ่งหน้าไปยังย่านที่อยู่อาศัย ขณะที่รอสัญญาณไฟแดง เยี่ยซือเจวี๋ยอัดอั้นมานาน หน้าบึ้งตึงและพูดว่า : "เธออย่าลืมว่าเราแต่งงานกันแล้ว ต่อไปอย่าจับผมคนอื่นซี้ซั้วอีก เราเซ็นสัญญาแล้ว"

มู่ซย่าหันศีรษะไปมองเยี่ยซือเจวี๋ยด้วยความประหลาดใจ เบิกตากว้างแล้วพูดว่า : "นายคงไม่ได้หมายถึงเหอเถียนใช่ไหม? เธอเป็นผู้หญิงนะ"

เยี่ยซือเจวี๋ยพ่นเสียงเบา ๆ จากปลายจมูกของเขาแล้วพูดว่า : "เธอควรจะดีใจที่เธอเป็นผู้หญิง"

“ห๊ะ?” มู่ซย่าสร้างเครื่องหมายคำถามจากใจ

แต่เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว รถวิ่งมาด้วยความเร็ว จอดห่างจากหน้าชุมชนเก่าแก่ และห่างจากมหาวิทยาลัยจิงตูประมาณ10นาที

การปรากฏของรถยนต์ยี่ห้อมาเซราตีคันสีน้ำเงิน ทําให้ผู้อาวุโสที่ออกกําลังกายในตอนเช้าหน้าประตูชุมชนหันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน

หลังจากลงจากรถแล้วเยี่ยซือเจวี๋ยมองมาที่ชุมชนแห่งนี้ แล้วส่ายหัวอย่างไม่พอใจ : "ที่นี่มันเก่าเกินไป เธอไปที่เมเปิลเลควิลล่ากับฉันดีกว่า ที่นั่นถ้าขับรถยนต์จะห่างจากมหาลัยเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง ไม่ถือว่าไกล"

จู่ ๆ มู่ซย่านึกถึงคําพูดของโอวหยางโม่ที่ด่าเธอว่า "นังกิ๊ก" และส่ายหัวอย่างไร้อารมณ์: "ไม่ล่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้"