ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 677

ศาสตราจารย์ฮาเลินยังคงกวาดสายตาไปรอบๆ สนามฝึกด้วยความไม่อยากเชื่อ และเมื่อเขายืนยันว่าเขาไม่เห็นคนที่เขากำลังมองหา เขาก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ฉันคงมองผิดไปจริงๆ เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

อีกทั้งยังแต่งตัวเป็นนักศึกษาอีก

แค่อาศัยเธอคนเดียวก็เหลือเฟือแล้วสำหรับการเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยจิงตู จะรู้ว่าตอนแรกอาจารย์ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเชิญเธอให้อยู่ในมหาวิทยาลัยอังกฤษแต่เธอไม่ยอมที่จะอยู่ต่อ

เป็นเพราะเขาอายุมากแล้ว สายตาเริ่มยาวแล้ว

“ดูเหมือนว่าฉันจะมองผิด ไปกันเถอะ” ศาสตราจารย์ฮาเลินโบกมือส่งสัญญาณให้กู้หว่านหว่านเป็นผู้นำทางต่อไป

กู้หว่านหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบผายมือเชื้อเชิญอย่างรวดเร็ว และนำทางต่อไป

สนามฝึก

เหอเถียนวิ่งไปหลังห่วงบาสเก็ตบอลและถามอย่างสงสัย "มู่ซย่า ทำไมจู่ๆ ถึงวิ่งมาที่นี่? ครูพละให้พวกเราไปเรียนไทเก๊กแล้ว"

มู่ซย่าวางนิ้วชี้ของเธอไว้ด้านหน้าริมฝีปาก "ชู่ๆ" ดึงเหอเถียนออกไปและโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งอย่างระมัดระวังเพื่อมองไปที่รั้วของสนามฝึก

เมื่อเห็นว่ากู้หว่านหว่านกำลังพาศาสตราจารย์ฮาเลินไป เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "มันอันตรายมาก ฉันเกือบถูกโดนจับได้แล้ว"

“ถูกใครจับได้?” เหอเถียนยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

มู่ซย่าเดินออกมาจากด้านหลังห่วงบาสเก็ตบอล ยักไหล่และพูดว่า "ชายชราที่น่ารำคาญมาก ไม่เป็นไรแล้ว ไปกันเถอะ ไปเรียนไทเก็กกัน ฉันยังไม่เคยเห็นรำไทเก็กสดๆเลย เมื่อก่อนดูแต่ในทีวี”

เหอเถียนเอียงศีรษะและถามว่า "จะเป็นไปได้อย่างไร? ในสวนสาธารณะมีคุณตาคุณยายรำไทเก็กกันเต็มไปหมด"

มู่ซย่ายืดหลังของเธอให้ตรง ตระหนักว่าเธอเกือบจะพลาดอะไรบางอย่าง จึงรีบยิ้มและพูดว่า "เมื่อก่อนฉันเติบโตในชนบท คุณตาและคุณยายชราในชนบทต่างก็ทำไร่ไถนาในทุ่งนา จะเอาเวลาที่ไหนไปเอ้อระเหยทำอะไรพวกนั้น?”

เหอเถียนพยักหน้า ไม่คิดอะไรมาก และดึงมู่ซย่าเดินไปหาครูพละด้วยกัน

......