ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 676

ศาสตราจารย์ฮาเลินเป็นคนตรงไปตรงมา ในฐานะศาสตราจารย์ชั้นนำ เขาได้พบกับผู้คนมากมาย และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนประจบสอพลอ

ใบหน้าของกู้หว่านหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงจนถึงเส้นเลือดที่คอ และเธอกัดริมฝีปากล่างอย่างแรงด้วยฟันขาวของเธอ

เธอไม่คาดคิดว่าคำพูดของศาสตราจารย์ฮาเลินจะไม่ไว้หน้าใครขนาดนี้ และความรู้สึกอัปยศอดสูก็ห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้และทำได้เพียงอดทนไว้

อาจารย์ซ่งชำเลืองมองกู้หวานหว่านด้วยความไม่พอใจ จากนั้นจึงแก้ไขสถานการณ์ทันที "ศาสตราจารย์ฮาเลินคะ เด็กน้อยไม่รู้ความ ทำให้คุณอารมณ์เสีย พวกเราไปที่พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยก่อนดีกว่าค่ะ จากนั้นแล้วฉันจะพาคุณชมรอบๆมหาวิทยาลัย"

ศาสตราจารย์ฮาเลินพยักหน้าและเดินตามอาจารย์ซ่งเข้าไปข้างใน

หมาวิทยาลัยจิงตูในฐานะมหาวิทยาลัยชั้นนำของจีน มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามจนได้รับการจัดอันดับให้เป็นจุดชมวิวระดับ 5A ศาสตราจารย์ฮาเลินลืมความไม่พอใจไปอย่างรวดเร็วและเริ่มชื่นชมมหาวิทยาลัยจิงตู

เพียงแค่กู้หว่านหว่านถูกอาจารย์คนอื่นบีบไปทางด้านหลัง ไม่ต้องพูดถึงการแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ แม้แต่คำพูดก็ไม่ได้สอดแทรกออกมาจากปาก

เวลาผ่านไปครึ่งวัน ในที่สุดก็เดินชมมหาวิทยาลัยเสร็จ

เดิมทีกู้หว่านหว่านต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักกับอาจารย์ของมหาวิทยาลัยอังกฤษเพื่อปูทางให้เธอเข้ามหาวิทยาลัยอังกฤษ แต่เพราะคำชมของเธอ ทุกอย่างจึงกลายเป็นเรื่องยาก

กู้หว่านหว่านรู้สึกสำนึกผิดและหดหู่ใจ ความสุขเดิมของเธอหายไป และอารมณ์ของเธอก็มืดมนอย่างมาก

ในที่สุดหลังจากเยี่ยมชมโรงเรียนเสร็จ ศาสตราจารย์ฮาเลินเสนอให้ทำธุรกิจก่อน

อาจารย์ซ่งพยักหน้า ในที่สุดก็พูดถึงกู้หว่านหว่านและพูดว่า "อาจารย์ของเราหลายคนมีสอนตอนบ่าย งั้นให้กู้หว่านหว่านไปกับคุณเพื่อแปลแผนการสอนละกันค่ะ"

ศาสตราจารย์ฮาเลินไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ เขาพูด "อื้ม" และยิ้ม "ไปทำงานของคุณเถอะ เดิมทีแล้วทำให้คุณเสียเวลาฉันก็รู้สึกเกรงใจมากๆ รีบไปทำงานเถอะ นักศึกษากู้ใช่ไหม? พาฉันไปเจอศาสตรจารย์คณิตศาสตร์ระดับสูงของพวกเธอเถอะ”

กู้หว่านหว่านรู้สึกดีใจมากและรู้สึกว่าโอกาสมาถึงแล้ว

เธอรีบพยักหน้า และนำศาสตราจารย์ฮาเลินไปที่อาคารของศาสตรจารย์

อาจารย์คณิตศาสตร์ระดับสูงหลายคนที่ไม่มีสอนรออยู่ที่ห้องประชุมของอาคารอาจารย์ แต่พวกเขาต้องผ่านสนามฝึกก่อนที่จะไปที่นั่น

กู้หว่านหว่านกลัวว่าเธอจะพูดมากเกินไปและทำผิดพลาด ดังนั้นเธอจึงหยุดพูดและนำทางไปอย่างเงียบๆ