ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 695

โอวหยางโม่สีหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้านหนึ่งสีขาวด้านหนึ่ง น่าขนลุกอย่างยิ่ง

เขาจับไปที่หน้าของมู่ซย่าพูดด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า “เยี่ยซือเจวี๋ยเหรอ? เวลาอย่างนี้เธอยังจะเรียกชื่อเขา?ฉันจะบอกอะไรเธอ สภาพเธอในตอนนี้ เขาไม่เอาอยู่แล้ว”

มู่ซย่ากำลังจะพูด ด้านนอกห้องรับแขกได้ยินเสียงกรีดร้อง___

“อ้า!”

เสียงนั้นคือเสียงของมู่ชิงชิง!

หลังจากเสียงกรีดร้องหยุดลง ก็ตามด้วยเสียง “พ้ง” เสียงดังสนั่นตามมา

โอวหยางโม่เวลานั้นก็ตื่นตัวขึ้นมา เงยหน้าแล้วร้องตะโกนถาม “มู่ชิงชิง เธอจะไปแล้วใช่ไหม?”

เสียงโอวหยางโม่เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียง”ป๊ง”หนึ่งเสียงดังขึ้น ประตูห้องนอนถูกถีบอย่างแรงเพื่อเปิดออกล้มลงไปที่พื้น

ไม่ใช่มู่ชิงชิง !

มู่ชิงชิงไม่น่าจะพังประตูได้

โอวหยางโม่กำลังจะหันตัวมามอง แต่ยังไม่ทันได้หันมา ก็มีเท้าเท้าหนึ่งเตะเข้าไปที่เอวของเขา

เท้าที่ถีบนี้แรงหนักพอควร บวกกับโอวหยางโม่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเวลาแบบนี้จะมีคนบุกเข้ามาถีบเขาได้ ดังนั้นเขาจึงถูกถีบหน้าหงาย ตกจากเตียงฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง

เสียงดังจากการตกไปยังพื้นดังพร้อมกับเสียงคร่ำครวญการปวดของโอวหยางโม่ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหน้าขาวซีด

แต่โอวหยางโม่อยากรู้มากไม่มีเวลาได้เจ็บ ใช้สายตาเหลือบมองไปทางประตู

เป็นใครกันแน่ถึงกล้ามาถีบเขา?

ต่อมา โอวหยางโม่เห็นแล้วว่าเป็นใครที่มา

คนที่มาสูงใหญ่ทรงพลัง ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาเลือดเย็น ดวงตาสีดำทั้งสองข้างที่เสมือนแทบจะทะลุใจคน

เขาคือเยี่ยซือเจวี๋ย

เป็นเยี่ยซือเจวี๋ยจริงๆ!

โอวหยางโม่เบิกตากว้างก้มมองที่พื้น อีกนิดนึงลูกตาดำแทบจะนูนทะลุออกมาข้างนอก

ตัวของเยี่ยซือเจวี๋ยล้อมรอบไปด้วยความฉุนเฉียว ของแบบนี้ใช้ตาเปล่ามองไม่เห็น แต่ความรู้สึกกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน

เยี่ยซือเจวี๋ยในที่สุดก็หยุดลงมือ คว้าปกคอเสื้อของโอวหยางโม่แล้วด่ายกใหญ่___

“นายถือเป็นตัวอะไร? แมลงสาบอย่างนาย ไม่เหมาะที่จะเเตะต้องตัวเธอ?!”

โอวหยางโม่หายใจร่อนแร่ ตาข้างหนึ่งบวมจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว

เขาไม่เคยเห็นคนคนหนึ่งโกรธขึ้นมาแล้วจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

นี่ใช่คนที่ไหน? นี่มันยมทูตที่มาจากนรกชัดๆ!

“ฉัน...”โอวหยางโม่กำลังจะอ้าปากพูด ยังพูดไม่ทันจบหนึ่งคำก็หมดสติไป

เยี่ยซือเจวี๋ยใช้เท้าเตะไปที่โอวหยางโม่ ออกคำสั่งให้ลูกน้องพาตัวเขาไป จากนั้นดึงมู่ซย่ามาตรวจสอบดูอย่างละเอียด

ดูบนตัวเธอไม่มีบาดแผลที่มองเห็นได้ชัด เห็นแค่รอยแดงที่ถูกเชือกรัดที่ข้อมือกับข้อเท้า เขาถึงค่อยๆวางใจถอนหายใจ

ถึงจะเป็นแค่รอยแดง เยี่ยซือเจวี๋ยก็แทบจะทนรับไม่ได้แล้ว

เขาเจ็บปวดใจแล้วโทษตัวเองพูดว่า “ขอโทษนะ ฉันมาช้าไป”