ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 703

กู้หว่านหว่านมองไปยังฝูงชนนักข่าว ภายในใจรู้สึกสงสัยโอวหยางโม่ไม่ได้อยู่ภายในวงการบันเทิง บนโลกอินเทอร์เน็ตก็ไม่ใช่คนมีชื่อเสียงอะไร ทำไมถึงได้มีนักข่าวมากมายขนาดนี้?

เป็นไปได้หรือไม่ว่ามู่ซย่ากำลังกลายเป็นประเด็นร้อนภายในโลกอินเทอร์เน็ต?

ถ้าหากเป็นแบบนี้ก็ยอดเยี่ยมมากเลย

เมื่อเทียบกับซือถูไห่ เหล่านักข่าวนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

ครั้งนี้มู่ซย่าจะต้องตายอย่างแน่นอน!

เธอและซือถูไห่พบผู้จัดการแผนกต้อนรับของโรงแรม ซือถูไห่เอ่ยปากออกคำสั่ง “พวกเราต้องการขึ้นไปยังชั้นบน เอาคีย์การ์ดลิฟต์มาให้พวกเราด้วย”

---ลิฟต์ของโรงแรมจิงตูจะต้องมีคีย์การ์ดห้องพักและคีย์การ์ดลิฟต์เท่านั้นถึงจะสามารถใช้งานได้

ผู้จัดการแผนกต้อนรับเห็นว่าพวกเขาไม่ใช่ลูกค้า จากนั้นเอ่ยขอโทษ “ขออภัยพวกคุณทั้งสองคนด้วย ข้อมูลของลูกค้าพวกเราจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ พวกคุณไม่สามารถขึ้นไปยังด้านบนได้”

“ทำไมถึงไม่สามารถขึ้นไปได้?” ซือถูไห่เอ่ยด้วยความโกรธ “ลูกสาวของฉันอยู่ในโรงแรมของพวกคุณ ฉันจะขึ้นไปหาหล่อนก็ไม่ได้งั้นเหรอ?”

“เอ่อคือ....” ผู้จัดการแผนกต้อนรับสีหน้าลำบากใจ

ขณะนี้มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น “ส่งคีย์การ์ดลิฟต์มาให้ฉัน”

กู้หว่านหว่านและซือถูไห่หันไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง วินาทีถัดมา ดวงตาของกู้หว่านหว่านส่องประกายและเข้าไปต้อนรับในทันใด

“ป้าสือ!”

สือซูเจินพยักหน้าให้กับกู้หว่านหว่าน จากนั้นเอ่ยย้ำอีกครั้ง “คีย์การ์ดลิฟต์”

โรงแรมนี้อยู่ภายใต้บริษัทเยี่ยซื่อกรุ๊ป ผู้จัดการแผนกต้อนรับจำสือซูเจินได้ตั้งแต่แรกเห็น ขณะนั้นไม่กล้าเอ่ยห้ามปราม ส่งคีย์การ์ดลิฟต์ให้ด้วยท่าทางเคารพ

ทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน ขณะนี้เหล่านักข่าวต่างทำลายกำแพงกั้นของบอดี้การ์ด พวกเขาไม่สามารถขึ้นลิฟต์ได้ ทำได้เพียงแค่เดินขึ้นบันไดหนีไฟ

ภายในลิฟต์

กู้หว่านหว่านจับแขนของสือซูเจินไว้ด้วยสีหน้ากังวลพร้อมกับเอ่ย “ป้าสือคะ คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับมู่ซย่าหรอกใช่ไหมคะ?”

“ไม่รู้” เยี่ยซือเจวี๋ยแสดงสีหน้าสับสน

เขาลุกขึ้นยืนและเอ่ย “ใกล้จะถึงเวลาแล้ว พวกเราก็ขึ้นไปดูกันเถอะ”

“โอเค” มู่ซย่าลุกขึ้นยืนเช่นกัน แต่ทว่าเธอลุกขึ้นด้วยความเร่งรีบ โดยไม่ทันระวังเท้าของเธอสะดุดกับขาเก้าอี้ ร่างกายของเธอโผเข้าหาเยี่ยซือเจวี๋ย

เยี่ยซือเจวี๋ยเป็นคนมือไวตาไว โอบกอดมู่ซย่าไว้ภายในอ้อมแขน

ริมฝีปากของมู่ซย่าสัมผัสกับกระดูกไหปลาร้าของเยี่ยซือเจวี๋ย ใบหน้าของเธอแดงก่ำ รีบกระโดดออกห่างจากร่างกายของเยี่ยซือเจวี๋ย ก้มศีรษะลงพลางเอ่ยขอโทษ “ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

-----เขาคาดหวังให้มู่ซย่าตั้งใจ

แต่อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าเยี่ยซือเจวี๋ยไม่มีทางพูดคำเหล่านี้ออกไป เขาเม้มริมฝีปากและหัวเราะด้วยเสียงแผ่วเบา เอ่ยด้วยคำพูดคลุมเครือ “ไม่ต้องอธิบาย กฎหมายอนุญาตให้เธอทำแบบนี้”

“???”