ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 75

“เยี่ย?” จวินเฮ่าเซวียนถามอย่างกตะลึง “นายมาได้ยังไงกัน”

เยี่ยซือเจวี๋ยกระแอมหนึ่งที พร้อมกล่าว “ฉันผ่านพอดีน่ะ เลยมารับนายไปด้วย”

“ฉันขับรถมาเอง นายไปก่อนเลย ฉันส่งคุณหนูมู่ไปที่ห้างก่อน แล้วเดี๋ยวฉันกลับมา”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองไปที่มู่ซย่าด้วยสายตาเยือกเย็น “ทางแค่นี้เดินเองไม่เป็นหรือไง”

คิ้วของมู่ซย่าขมวดขึ้น

นิสัยแย่ๆ แบบเยี่ยซือเจวี๋ยมีเพื่อนได้นี่คงเป็นเพราะบุญจากชาติที่แล้วแน่ๆ !

เธอเบะปากลง บีบยิ้มพร้อมมองไปทางจวินเฮ่าเซวียน จากนั้นจึงกล่าว “นายจัดการธุระเลย ฉันไปเองได้ ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก”

“แต่......”

เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยเร่งอีกครั้ง “เลิกลีลา รีบไปได้แล้ว!”

เขาลงรถลากจวินเฮ่าเซวียนขึ้นรถ จากนั้นก็โยนผู้ช่วยผู้จัดการของเขาลงจากรถ

มู่ซย่ามองไปทางเยี่ยซือเจวี๋ยอย่างงุนงง แต่เยี่ยซือเจวี๋ยเพียงพูดอย่างไร้สีหน้า “มองอะไร เปลี่ยนคนเดินห้างเป็นเพื่อนเธอไม่ได้หรือไง หรือต้องเป็นเฮ่าเซวียนเท่านั้น......”

“ไม่ใช่นะ......ฉันไม่ต้องมีคนเดินเป็นเพื่อนก็ได้......”

มู่ซย่ายังไม่ทันพูดจบ เยี่ยซือเจวี๋ยก็สั่งให้โชเฟอร์ขับรถออกไปทันที

ลมแผ่วพัดผ่าน ที่นี่เหลือเพียงแต่มู่ซย่าและผู้ช่วยผู้จัดการที่ยืนอยู่ข้างกายเธอ

เยี่ยซือเจวี๋อและผู้ช่วยของเขานิสัยแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผู้ช่วยคนนี้มีใบหน้าอมยิ้มโดยกำเนิด

“ฮ่ะๆ คุณหนูมู่ การได้เดินห้างกับคุณเป็นเกียรติของผมมากครับ คุณชอบเสื้อเบรนด์ไหนกัน LV? Gucci? Prada? หรือว่า......” ผู้ช่วยผู้จัดการสบสายตากับมู่ซย่า

ทว่า เห็นเพียงแต่สายตาที่ดุคมและเย็นเยียบของเธอ

ภายใต้สายตาที่แทบจะเรียกได้ว่าเย็นยะเยือกของมู่ซย่า เขายิ่งพูดเสียงยิ่งแผ่วเบา จนแทบไม่ต่างไปจากเสียงยุง

สุดท้าย ผู้ช่วยผู้จัดการจึงได้แต่เกาจมูกกระแอมอย่างทำตัวไม่ถูก พร้อมกล่าว “งั้นผมไม่รบกวนการเดินห้างของคุณแล้วนะครับ แค่จะคุ้มครองความปลอดภัยของคุณอยู่ทางด้านหลังอย่างห่างๆ”

“ฉันบอกแล้ว ไม่ต้องตามฉัน คุณกลับไปหาเยี่ยซือเจวี๋ยเลย หรือคุณจะกลับบริษัทเลยก็ได้ ฉันอยากเดินคนเดียว”

ท่าทีของมู่ซย่านั้นเด็ดขาดมาก ผู้ช่วยหัวหน้าจึงทำได้เพียงหมุนตัวพร้อมเดินจากไป

ห้างที่อยู่ตรงข้ามร้านอาหารชื่อห้างสรรพสินค้าจวินอี้ ห้างมีขนาดพื้นที่กว้างมาก แต่เพราะวันนี้เป็นวันทำงาน คนจึงไม่ได้เยอะนัก

ลูกค้าที่เดินเข้าออกนั้น ส่วนมากจะเป็นคุณนายที่มีฐานะและพี่เลี้ยงที่คอยดูแลเด็กๆ

แต่ทันทีที่มู่ซย่าเดินเข้ามาในห้างเธอ เธอรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองเธออยู่

มู่ซย่าหันตัวมองไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่ทางด้านหลังกลับโล่ง มีเพียงลูกค้าที่เดินผ่านไปมาไม่กี่คน

เธอคิดไปเองงั้นเหรอ?

มู่ซย่าดึงสายกลับมา เลือกร้านเสื้อผ้าที่สไตล์หน้าร้านค่อนข้างดีร้านหนึ่ง จากนั้นจึงเดินเข้าไป

ทันทีที่ก้าวเข้าในร้าน เซลล์สาวก็เดินขึ้นมาต้อนรับเธอ อาจเป็นเพราะเห็นว่าเธอสวมชุดธรรมดา ความกระตือรือร้นในแววตาของเธอจึงจางไปทันที พร้อมพูดกับเธออย่างไม่ใส่ใจนัก “ดูได้ตามสบาย แต่ห้ามจับค่ะ”

มู่ซย่ามวดคิ้ว “ไม่จับแล้วฉันจะรู้เนื้อผ้าได้ยังไง”

เซลล์สาวเบะปาก พร้อมกล่าว “คุณไม่รู้จักแบรนด์ Feature ของเรางั้นเหรอคะ เสื้อผ้าทางแบรนด์เราเป็นผ้าฝ้ายและผ้าลินินทั้งหมด แน่นอนว่า ราคาก็ต้องแพงตามเช่นกัน อย่างต่ำๆ ก็ห้าหลัก ถ้าคุณคิดว่าไม่เหมาะกับคุณก็ไปดูที่ร้านอื่นเถอะนะคะ”

แบรนด์ feature นั้นมู่ซย่าใส่ตอนอยู่เมืองนอกบ่อยมาก เพราะใส่สบาย อีกทั้งดีไซเนอร์หลักของแบรนด์นี้ยังเป็นเพื่อนของเธออีกด้วย

เห็นแก่เพื่อนและชุดที่สบาย มู่ซย่าจึงเมินเซลล์สาวที่ดูถูกผู้อื่น แล้วตั้งใจเลือกชุดต่อ

ในเมื่อเป็นแบรนด์ feature ก็ไม่เป็นจำเป็นต้องจับเนื้อผ้า แค่เลือกแบบที่ชอบก็พอ

เซลล์สาวเห็นว่ามู่ซย่านั้นไม่ได้ออกไป แถมยังเลือกชุดอย่างหน้าด้านต่ออีก สีหน้าของเธอก็บึ้งตึงขึ้นในทันที

ลูกค้าที่ชอบเอาหน้าน่ะเธอเจอมาเยอะแล้ว รองเท้าผ้าที่ใส่อยู่ตรงเท้าก็ไม่รู้เป็นยี่ห้อถูกๆ ที่ซื้อมาจากตลาดนัดที่ไหน แต่งตัวแบบนี้ยังจะกล้าเข้าร้านอีก หน้าด้านเป็นที่สุด!

เซลล์สาวเหน็บแนมมู่ซย่าในใจ แต่ก็เดินตามมู่ซย่าติดๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะขโมยเสื้อของที่นี่ไป

แต่ใจของมู่ซย่านั้นแข็งแกร่งมาก เธอเก็บอารมณ์ได้อย่างเป็นเลิศอยู่แล้ว เธอรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินตามเธอได้อย่างอิสระ ส่วนเธอก็เลือกเสื้อของเธอต่ออย่างไม่สนใจ

ยังไงที่เธอเลือกมันคือชุด ไม่ได้จะพาเซลล์สาวนี่กลับบ้านเสียหน่อย

เวลานี้เอง เสียงแหลมบาดหูอันคุ้มเคยก็ดังมาจากทางหน้าประตู “เซลล์ คอลเลคชั่นใหม่ของซีซั่นนี้ถึงหรือยัง แล้วเสื้อเชิ้ตที่ฉันสั่งไว้เมื่อรอบที่แล้วได้เก็บไว้ให้ฉันหรือเปล่า”