ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 764

คนในเมืองเล็กๆไม่อาจจะตั้งชื่อเป็นภาษาอังกฤษได้ ดังนั้นรูบี้เมื่ออยู่ที่นี่ถูกเรียกชื่อว่าหลูปี่

หลูปี่ผงกศีรษะแล้วพูดว่า “ครั้งที่แล้วที่เธอช่วยลุง ลุงเลยเอาของขวัญมาให้ ไปดูของขวัญที่รถลุงกัน?”

โต้วจื่อรู้ว่าหลูปี่เป็นเพื่อนของมู่ซย่า จึงเชื่อใจเขาอย่างมาก

ความไว้ของเด็กนั้นยากมากกว่าจะได้มา แต่เมื่อได้มาแล้วจะดีมาก โต้วจื่อผงกศีรษะตอบรับด้วยความดีใจทันที “ได้สิ! แต่ผมขอไปบอกแม่ก่อนนะครับ”

“ได้ บอกพวกเขาว่าคืนนี้ฉันจะพานายไปกินข้าวในเมือง พรุ่งนี้ค่อยส่งกลับบ้าน”

“ได้เลย! ไปเที่ยวในเมืองกัน!” โต้วจื่อวิ่งเข้าไปด้วยความดีใจ

ผ่านไปชั่วครั่ว โต้วจื่อจูงมือแม่ออกมา

แม่ของโต้วจื่อขอโทษแล้วกล่าวว่า “เสียวหลู ลำบากนายจริงๆเลย ต้องพาเด็กออกไปเที่ยวเล่น”

“ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย โต้วจื่อเป็นเด็กน่ารักรู้เรื่องขนาดนี้ ได้พาเขาออกไปเที่ยวฉันเองก็ดีใจ”

“งั้นก็ฝากนายหน่อยนะ” ทันทีที่แม่ของโต้วจื่อพูดจบก็ใช้มือปิดปากแล้วไออย่างแรง

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลูปี่พูดด้วยความห่วงใย “อาการไอของคุณดูเหมือนจะหนักแล้ว พอดีเจ้านายของฉัน...มีความรู้ทางการแพทย์ หรือไม่คุณจะไปในเมืองกับฉัน ให้เจ้านายฉันช่วยคุณตรวจหน่อยดีไหม?”

แม่ของโต้วจื่อโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้องแล้ว โรคเดิมๆนั่นแหละ อีกอย่าง นายลองดูบ้านของพวกเรา จะมีเงินที่ไหนไปตรวจรักษา ยังไงก็อย่าไปรบกวนเจ้านายนายเลย จะไปเป็นภาระเปล่าๆ”

“เจ้านายฉันไม่เก็บเงินคุณหรอก”

แม่ของโตว้จื่อยืนกรานโบกมือปฏิเสธอีกครั้ง “ไม่ต้องจริงๆ ขอบคุณนายมาก ถึงตอนนี้ฉันยังไม่สามารถช่วยนายโน้มน้าวตาแก่ดื้อรั้นของบ้านฉันให้นายได้ จะมีหน้าไปรับบุญคุณจากนายอีกได้ยังไงกัน?”

ครอบครัวของโต้วจื่อ แม่และโต้วจื่อได้ลงนามเซ็นชื่อแล้ว เหลือแค่เพียงพ่อของโต้วจื่อที่ยังคำนึงถึงว่าเคยทำงานที่บ้านของซือถูมาหลายปี ยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

หลูปี่หมดหนทางที่จะพูดต่อ “ก็ได้ ถ้าหากอาการของคุณหนักขึ้น คุณต้องไปโรงพยาบาลตรวจดูหน่อยนะ”

แม่ของโต้วจื่อรู้สึกขอบคุณและในตาเริ่มแดง

พ่อของโต้วจื่อได้แต่นิ่งเงียบไป

แม่โต้วจื่อได้โอกาสก็พูดโน้มน้าว “เรื่องการลงนามเซ็นชื่อเรื่องนั้น คุณลองคิดดูดีๆอีกที เสียวหลูเขาก็พูดกับพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ? แค่คนลงนามเซ็นชื่อเพียงพอ พวกเราสามัคคีกัน เราจะได้ค่าจ้างที่พวกเขาติดค้างพวกเรามานานหลายปี”

พ่อของโต้วจื่อยังคงไม่พูดอะไร

เขาเป็นคนซื่อตรงชินกับการทำงานให้กับครอบครัวซือถูมานานแล้ว เขาเป็นคนรับใช้ต้อยต่ำมาตลอดชีวิต หากจะให้เขาจัดการกับครอบครัวซือถู เขาคงจะให้อภัยใจของตัวเองไม่ได้

แม่โต้วจื่อโกรธแล้ว

“คุณไม่คิดถึงตัวเอง ก็ช่วยคิดถึงพวกเราแม่ลูกหน่อย?! คุณจะให้ฉันเป็นเหมือนลูกสาวเหรอ ป่วยตายไปก็ไม่มีเงินฝังศพ?!”

พ่อโต้วจื่อหายใจสูบบุหรี่เข้าไปลึกๆกล่าวว่า “รออีกหน่อย รอให้งานศพของคุณนายจบ ฉันจะไปพูดกับต้าไห่เรื่องเงินเดือน ถ้าหากเขาไม่ให้...งั้น งั้นถึงเวลานั้นค่อยว่ากัน”

คำพูดของพ่อของโต้วจื่ออ่อนข้อลงมาบ้างแล้ว