ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 768

ซือถูไห่เห็นคนกลุ่มนี้ยกให้หัวหน้าหมู่บ้านเป็นผู้นำ สีหน้าแต่ละคนที่แสดงออกมาก็ช่างดูไม่ดีเลยสักคน

บางคนไม่สวมใส่เสื้อท่อนบน ในมือถือค้อนเหล็ก บางคนแบกจอบไว้บนบ่า ทั้งหมดดูไม่เหมือนคนที่จะมาร่วมพิธีงานศพ เหมือนกับคนจะมาต่อยตีกันมากกว่า

และหัวหน้าหมู่บ้านผู้ที่เป็นมิตรเสมอมาแต่ตอนนี้บนใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พึงพอใจ ดวงตาที่ดูขุ่นมัวจ้องมองมาที่เขา จ้องจนในใจเขารู้สึกจิตใจว้าวุ่นไม่สงบ

สัญชาตญาณของซือถูไห่รู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่นอน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หุบลง ถามด้วยความเคร่งเครียดว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน นี่พวกคุณทำอะไรกัน?”

“คิดบัญชี” คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านตีความได้สองอย่าง น้ำเสียงไม่ดัง แต่น้ำเสียงมีความเด็ดเดียว อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความโกรธเคือง

สีหน้าของซือถูไห่ดูเคร่งขรึมและถามด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน คุณหมายความว่ายังไง? ผมไม่รู้ว่าเคยไปทำอะไรผิดไว้กับคุณ คุณถึงได้พาคนจำนวนมากมายแบบนี้มาก่อกวนในงานศพของแม่ผม ถ้าหากจำไม่ผิด ตอนแม่ผมยังมีชีวิตอยู่ คงจะทำอะไรไม่ดีกับคุณไว้ใช่ไหม? พอท่านจากไป คุณถึงหันหน้ามาทำแบบนี้กับลูกชายของท่าน?”

“หื้ม!”

หัวหน้าหมู่บ้านปล่อยเสียงอันเยือกเย็นออกจากปลายจมูกและพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “แม่คุณไม่ได้ทำอะไรไม่ดีไว้กับผม พอมีไก่ที่บ้านตาย เป็ดที่บ้านตาย ทุกครั้งจำได้ว่าจะส่งมันมาให้ฉันอยู่เลย แต่พอวัดในหมู่บ้านจะมีการซ่อมแซม แม่คุณกลับไม่ยอมจ่ายแม้แต่หยวนเดียว เงินในส่วนนั้น ผมยังต้องช่วยสำรองจ่ายให้ไปก่อน!”

“ที่แท้แล้วก็เป็นเรื่องนี้...” ซือถูไห่ผงกศีรษะแล้วพูดว่า “คุณไม่บอกให้เร็วกว่านี้! การซ่อมวัดเป็นการทำคุณงามความดี คุณช่วยแม่ผมสำรองจ่ายไปก่อนเท่าไหร่?เดี๋ยวผมคิดเงินคืนให้คุณ”

“คุณคิดว่าผมมาเพราะจะมาเอาเงินให้ตัวเองเหรอ?”

ในขณะที่หัวหน้าหมู่บ้านพูด ก็หันหน้าไปทางพ่อของโต้วจื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ

พ่อโต้วจื่อก้าวเท้าออกมาข้างนอกหนึ่งก้าวแล้วพูดว่า “ซือถูไห่ ฉันได้ยินมาว่านายใช้เงินหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนไปกับการซื้อดอกไม้เพื่อมาใช้ในพิธีงานศพ แต่เมื่อวานฉันมาหานายถามถึงเงินเดือนเดือนนี้นายก็ไม่ยอมให้? แม่ของโต้วจื่อนอนป่วยอยู่บนเตียงมานาน และฉันก็ไม่สามารถเบิกเงินเดือนเพื่อพาเธอไปหาหมอได้ ซือถูไห่ ใจของนายทำไมมันดำขนาดนี้?? นายจะอมเงินค่าจ้างของพวกเราไปถึงเมื่อไหร่?”

พ่อของโต้วจื่อเป็นคนซื่อตรง พอได้ยินซือถูไห่พูดแบบนี้ก็เกิดอาการหวั่นไหว ชะงักไปชั่วขณะหนึ่งแล้วเอ่ยปากถามว่า “ที่นายพูดนั้นเป็นความจริงเหรอ? นายไม่ได้ใช้เงินจำนวนมากในการซื้อดอกไม้ แล้วไม่ได้มีแผนที่จะสร้างวิลล่าราคาหลายล้านหยวน?”

ซือถูไห่ผงกศีรษะทันที “แน่นอนสิ! ใช้เงินหลายล้านสร้างวิลล่าอะไรกัน มันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี! ผมไม่รู้หรอกนะว่าข่าวลือนี้ใครเป็นคนปล่อยออกมา ทุกคนอย่าได้ไปเชื่อคำพูดนั้น! พวกเรามันคนบ้านเดียวกันก็เหมือนเป็นญาติกัน ผมจะไม่สนใจชีวิตและความตายของทุกคนได้ยังไงกัน?”

พอซือถูไห่พูดจบ ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นบนหน้าของพ่อโต้วจื่อ

“ขอโทษ ฉันอาจจะ...ฟังผิดไป ต้องขอโทษจริงๆ ฉัน...”

พ่อของโต้วจื่อยังพูดไม่ทันจบ และในเวลานั้น...