ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 772

มู่ซย่าตกตะลึง ขณะที่กำลังจะช่วยประคองพ่อโต้วจื่อลุกขึ้น เห็นเพียงว่าโต้วจื่อที่อยู่ด้านข้างก็คุกเข่าลงเช่นกัน

จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านรวมถึงชาวบ้านจำนวนมากยิ่งขึ้น

มู่ซย่าร้อนรน ชั่วขณะนั้นไม่รู้ว่าควรจะประคับประคองใคร เธอรีบเอ่ย “ทุกคนรีบลุกขึ้นเถอะ!”

หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว “มู่ซย่า คุณช่วยเหลือพวกเราทุกคน ผมแสดงความเคารพต่อคุณ”

แสดงท่าทีคำนับก้มศีรษะลงบนพื้น ขณะเขากล่าว

ส่วนคนอื่นต่างก็แสดงท่าทีคำนับจนศีรษะแตะพื้น

มู่ซย่าจ้องมองเหล่าชาวบ้านที่ยังคงแสดงท่าทางเคารพอย่างอดไม่ได้ นัยน์ตาแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วต้องพบเจอเรื่องราวทุกข์ยากมากแค่ไหน พวกเขาถึงได้ยอมก้มศีรษะให้กับตนเองเช่นนี้?

ซือถูไห่และยายเฒ่าซือถูทำเรื่องทุกอย่างที่โหดร้ายและไร้มนุษยธรรมจริงๆ

เรื่องราวมากมาย ทำชั่วได้ชั่ว ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว เธออดทนมามากพอแล้ว!

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมอย่างต่อเนื่องของมู่ซย่า ในที่สุดเหล่าชาวบ้านลุกขึ้นและกล่าวอำลา

กระทั่งทุกคนจากไป จากนั้นมู่ซย่าเห็นสวนหน้าบ้านได้อย่างชัดเจน

เหตุการณ์ความเงียบสงบภายในพิธีเซ่นไหว้ศพ ตอนนี้สถานการณ์กลายเป็นความยุ่งเหยิง

ไม่รู้ว่าโต๊ะวางเถ้ากระดูกยายเฒ่าซือถูนั้นพลิกคว่ำเมื่อไร เถ้ากระดูกกระจัดกระจายไปทั่วพื้น รอยเท้าจำนวนไม่น้อยถูกประทับลงบนนั้น

เงาสูงใหญ่ปกคลุมทั่วร่างกายของเธอ

มู่ซย่าหันศีรษะไปโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เงยหน้าขึ้นพลันพบเข้ากับใบหน้าที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดประหลาดใจ

ชายคนนั้นแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ ดูพิถีพิถันและทรงพลัง ร่างกายนั้นแผ่รังสีแห่งความสำรวมและความสง่าผ่าเผย

ไม่รู้ว่าเป็นเยี่ยซือเจวี๋ยหรือว่าใครกันแน่?

เยี่ยซือเจวี๋ยก้าวเท้าไปยังด้านหน้าของมู่ซย่าและยืนเคียงข้างเธอ สายตาจับจ้องไปยังเถ้ากระดูกของยายเฒ่าซือถูที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ยายเฒ่าซือถูคงคาดไม่ถึง ตนเองเฉลียวฉลาดมาตลอดทั้งชีวิต ท้ายที่สุดแล้วลูกชายไม่ยินยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับหล่อน เถ้ากระดูกถูกคนนับร้อยเหยียบย่ำ แม้แต่พิธีเซ่นไหว้ศพโดยปกติก็ไม่สามารถจัดขึ้นได้”

ซือถูไห่ครอบครองสิ่งของเหล่านี้มานานมากแล้ว ตอนนี้ถึงเวลากลับคืนสู่เจ้าของเดิม

“เก็บสิ่งของเหล่านี้ให้ดีและนำกลับไปด้วย”

ทันทีที่มู่ซย่าออกคำสั่งกับบอดี้การ์ด เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยพลันดังมาจากด้านนอก

“ซานซาน พบเซอร์ไพร์สเรื่องหนึ่ง” เขากล่าว จากนั้นหยุดนิ่งไปชั่วขณะและเอ่ย “น่าจะกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์สองเรื่อง”

“อือ?” ภายในหัวใจของมู่ซย่าปรากฏเครื่องหมายคำถาม

เยี่ยซือเจวี๋ยจับมือเธอพลางกล่าว “เซอร์ไพร์สนี้เธอจะต้องชอบอย่างแน่นอน ไปเถอะ ไปดูกัน”

“อือ!” ใบหน้าของมู่ซย่าประดับรอยยิ้ม ปล่อยให้เยี่ยซือเจวี๋ยจับมือเธอและเดินนำทางไป

เธอรู้ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่มีทางทำร้ายเธอ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นจะต้องถาม เพียงแค่เดินตามก็เพียงพอแล้ว

นี่คือความไว้วางใจ ความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างแท้จริง

“ถึงแล้ว” ฝีเท้าของเยี่ยซือเจวี๋ยหยุดนิ่ง สายตาจ้องมองไปยังด้านในประตูของยุ้งฉางที่กำลังเปิดอยู่