ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 801

ผู้คนมากมายพยักหน้า รู้ว่าหักหน้าเขาต่อหน้ากัปตันทีมรองนั้นไม่ใช่เรื่องดี วางงานทั้งหมดภายในมือและรอดูว่าคุณมู่คนนี้จะมีความสามารถสักแค่ไหน

กล่าวตามตรง เพียงแค่รอดูมู่ซย่าพ่ายแพ้

หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างตรงไปตรงมา เดินไปยังด้านข้างของมู่ซย่าและเอ่ยอย่างอดไม่ได้ “แม่สาวน้อย เธอลองดูก็ได้นะ แต่ถ้าหากไม่ไหวก็ช่างเถอะ อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่เกมแต่งตัว พวกเราจะไม่หัวเราะเธอ”

ทันทีที่กล่าวคำพูดเช่นนี้ พนักงานฝ่ายเทคนิคคนอื่นต่างก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา

“ทุกคนเงียบหน่อย!” รองกัปตันขมวดคิ้วและเอ่ย “เกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย?”

สมาชิกเหล่านั้นพลันเงียบลงทันใด แต่ทว่าสายตากลับจ้องมองไปยังเรือนร่างของมู่ซย่า

เห็นเพียงมู่ซย่าจ้องมองชุดรหัสนั้นอยู่ประมาณสองนาที เมื่อทุกคนคิดว่ามู่ซย่าไม่สามารถทำอะไรได้ มู่ซย่าพลันดึงที่วางคีย์บอร์ดและเริ่มเคลื่อนไหว

สมาชิกทีมคนเมื่อกี้ที่เดินมาด้านข้างมู่ซย่าเอ่ยพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา “กล้าลงมือจริงๆ”

สมาชิกคนอื่นไม่กล้าส่งเสียงเห็นด้วย กลัวว่ารองกัปตันจะได้ยิน ทว่าสายตาเผยให้เห็นถึงการดูแคลนเล็กน้อย

วินาทีถัดมา ได้ยินเพียงแค่เสียงกระทบแป้นพิมพ์“กึก กึก กึก”

ทุกคนมองด้วยความประหลาดใจ เห็นเพียงแค่นิ้วมือของมู่ซย่าพิมพ์บนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ความเร็วนั้นเร็วมากจนพวกเขามองเห็นปุ้มที่เธอกดได้อย่างไม่ชัดเจน เห็นเพียงแค่ร่องรอยการเคลื่อนไหวจากนิ้วของเธอ

ความเร็วนี้....

ทุกคนยังไม่ทันจะฟื้นคืนสติจากความเร็วของนิ้วมือมู่ซย่า เห็นเพียงมู่ซย่าส่งเสียง“อ่า”และกดenter แถบแสดงความคืบหน้าปรากฏขึ้นบนหน้าจอทันที

แถบความคืบหน้าเริ่มต้นจาก0%และเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

หัวหน้าเทคนิคจ้องมองด้วยความประหลาดใจ เอ่ยด้วยท่าทีหวาดผวา “เธอ...สามารถถอดรหัสได้จริงๆ!”

การแสดงออกของสมาชิกทีมคนอื่นยิ่งกว่าสีหน้าของหัวหน้าเทคนิคเสียด้วยซ้ำ

สีหน้าการแสดงออกนั้นราวกับว่าเห็นผี

หรือว่า...แม่สาวน้อยคนนี้คือแฮกเกอร์ยอดฝีมือที่หลบซ่อนตัวอยู่?

แต่ถ้าหากเป็นแฮกเกอร์ เป้าหมายสูงสุดคือการอยู่ในรายชื่อของแฮกเกอร์ดาร์กเน็ตระดับนานาชาติ กัปตันของพวกเขาอยู่ในรายชื่อแฮกเกอร์ลำดับ42 แต่ทำไมรายชื่อของแม่สาวน้อยคนนี้ถึงไม่ปรากฏอยู่ภายในห้าสิบลำดับแรกของรายชื่อแฮกเกอร์?

แม้ว่าจะไม่ระบุชื่อแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นเพศชายได้หรอกใช่ไหม?

คนผู้นั้นตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่ไม่สุภาพของตนเองเมื่อสักครู่นี้ เขาเป็นฝ่ายก้าวไปด้านหน้าและเอ่ยขอโทษ “ขอโทษด้วย คุณมู่ เป็นผมเองที่สายตาสั้น ไม่รู้ว่าคุณเป็นยอดฝีมือ ได้โปรดยอมรับคำขอโทษจากผมด้วย ขอโทษครับ!”

แม้ว่าคนอื่นจะไม่พูด แต่กลับแสดงสีหน้าละอายและท่าทีขอโทษ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้พวกเขาเหนือความคาดหมายนั่นก็คือมู่ซย่านั้นไม่ได้รับคำขอโทษและไม่ได้แสดงท่าทีเย้ยหยันพวกเขา เพียงแต่จ้องมองพวกเขาด้วยความสับสน

มู่ซย่ากะพริบตาพลางเอ่ยถาม “คุณขอโทษฉันทำไมเหรอ?”

เมื่อครู่นี้เธอตกอยู่ภายใต้ห้วงแห่งความคิดของการถอดรหัส ไม่ได้ยินคำพูดของคนอื่นภายในห้องเลย