ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 802

หลังจากตระหนักได้ถึงเรื่องราวนี้ เหล่าสมาชิกฝ่ายเทคนิคภายในห้องพลันแสดงสีหน้าซับซ้อนและภายในหัวใจก็ยิ่งรู้สึกละอายมากขึ้น

พวกเขาใจแคบคิดเล็กคิดน้อยและพูดจาประชดประชันอยู่เนิ่นนาน แม่สาวคนน้อยคนนี้กลับไม่ได้สนใจกับคำพูดของพวกเขา

รองกัปตันกลับไม่ได้ให้ความสนใจเรื่องนี้ เขาเพียงแค่ต้องการนำตัวมู่ซินเย่ว์นักโทษผู้นี้กลับมาโดยเร็ว

ทีมเท่อลี่มีมาเนิ่นนานแล้ว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีปรากฏการณ์ถูกจำคุกแล้วยังสามารถหลบหนีออกไปได้

พวกเขานั้นรับผิดชอบต่อหน้าที่เป็นอย่างดี

“คุณมู่ รีบช่วยพวกเราตรวจดูกล้องวงจรปิดหน่อยเถอะ”

คนอื่นต่างก็พยักหน้า ขณะนี้ พวกเขาล้วนแต่เห็นว่ามู่ซย่านั้นเป็นลูกพี่

ไม่จำเป็นจะต้องให้รองกัปตันกล่าว มู่ซย่าเองก็ต้องการตรวจดูกล้องวงจรปิด เธอมาที่นี่เพราะเหตุผลนี้

มู่ซย่าส่งเสียงตอบรับ“อืม” โดยไม่ใช้เมาส์ ควบคุมโดยการใช้คีย์บอร์ดและเปิดบันทึกของกล้องวงจรปิด

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจนั่นก็คือบันทึกของกล้องวงจรปิดนั้นว่างเปล่า ไม่ต้องเอ่ยถึงบันทึกของกล้องวงจรปิดในวันนั้น แม้แต่บันทึกกล้องวงจรปิดของวันก่อนหน้านั้นก็หายไปด้วย

“เป็นไปได้อย่างไร...” มู่ซย่าตะลึงงัน จับเมาส์และจะทำการรีเฟรชเพื่อยืนยันอีกครั้ง

ภายในไฟล์ยังคงว่างเปล่า

ไม่ใช่เพราะคอมพิวเตอร์หยุดทำงานชั่วขณะ เป็นเพราะบันทึกนั้นไม่มีอยู่จริงๆ

มู่ซย่ากัดริมฝีปากล่าง เคาะเมาส์อย่างไม่เชื่อ คิดอยากจะกู้คืนบันทึก

แต่เมื่อได้ดำเนินการบางอย่าง ราวกับว่าบันทึกภายในคอมพิวเตอร์นั้นกลับไม่สามารถค้นหาได้เลย

มู่ซย่าพยายามอีกสองสามครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ ถอดรหัสอยู่หลายครั้งแต่กลับยังคงไม่สามารถกู้คืนไฟล์ได้

ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยืนยัน : ไฟล์กล้องวงจรปิด...ไม่สามารถกู้คืนได้แล้วจริงๆ

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?” หัวหน้าเทคนิคที่อยู่ด้านข้างเดินไปยังด้านหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องอื่นและทำการตรวจสอบ แต่สถานการณ์นั้นเป็นแบบเดียวกับมู่ซย่าทุกประการ

วิดีโอบันทึกถูกลบทั้งหมด

มู่ซย่าส่ายศีรษะ “ไม่รู้”

“ผมจะเขียนเว็บไซต์ให้คุณ เมื่อคุณกลับไปค้นหาก็จะรู้” หัวหน้าเอ่ยพลางรีบเขียนเว็บไซต์ลงบนกระดาษ จากนั้นมอบให้กับมู่ซย่า

มู่ซย่ายื่นมือออกไปรับ เพียงแค่กวาดสายตามองครั้งหนึ่งก็สามารถจำได้

เธอยื่นกระดาษคืนให้กับหัวหน้าเทคนิค สายตาจ้องมองไปยังเดสก์ท็อปของคอมพิวเตอร์

คู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?

ครั้งแรกในชีวิต เธอรู้สึกได้ถึงความไร้อำนาจและความสับสนเป็นอย่างมาก

มู่ซย่าหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าและหันศีรษะกลับไปเอ่ยกับรองกัปตัน “ทำให้ต้องเสียเวลาแล้ว ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ภายในน้ำเสียงของเธอนั้นเจือมาด้วยความผิดหวังที่ยากต่อการควบคุม

เธอรู้สึกผิดหวังกับตนเอง