ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 823

“นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของเจ้าของร้าน ได้ยินมาว่าเป็นนักเรียนคนหนึ่ง

ผู้ช่วยพูดและยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้กับแอรอน

อย่างไรก็ตามตอนนี้แอรอนไม่ได้มีความคิดที่จะซื้อร้านอาหาร เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่ได้แม้แต่มองไปที่หมายเลขโทรศัพท์นั้น “ไปเช็คบิล ฉันต้องไปที่ๆหนึ่ง”

ผู้ช่วยงงงวยรีบตอบทันที “ครับ” และรีบวิ่งไปเช็คบิล

......

หอจดหมายเหตุห้องสมุด

มูซย่าที่กำลังตรวจสอบข้อมูลจนลืมเวลา จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้จัดการของร้านอาหารหว่านเย่ว์โทรมา เธอรับสายอย่างสงสัยและถามว่า "ผู้จัดการ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เจ้านาย วันนี้มีชาวต่างชาติคนหนึ่งมาบอกว่าเขาต้องการซื้อร้านอาหารของเรา ผมปฏิเสธพวกเขาไปแล้ว แต่พวกเขากลับเสนอขึ้นราคาอย่างบ้าคลั่ง และสุดท้ายก็เสนอราคาร้านอาหารของเราเป็น 10 ล้าน... ผมตัดสินใจไม่ได้จึงให้เบอร์มือถือคุณไป”

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าพวกเขาติดต่อฉัน ฉันจะคุบกับพวกเขาเอง”

“รับทราบครับ เจ้านาย”

เมื่อพูดสายจบ มูซย่าก็ทำท่าครุ่นคิด

เมื่อมีเวลา เธอจะต้องไปจดทะเบียนแบรนด์ร้านอาหารหว่านเย่ว์ ทำให้ร้านอาหารว่านเยว่ให้เป็นธุรกิจแฟรนไชส์ และให้ทั้งโลกรู้จักคำว่าร้านอาหารหว่านเย่ว์ห้าคำนี้

อย่างไรก็ตามทันทีที่ผู้จัดการร้านวางสาย เยี่ยซือเจวี๋ยก็โทรเข้ามา

มู่ซย่ารับสายทันทีและถามว่า "คุณหามู่ซินเย่ว์เจอไหม?"

"...ยังเลย ผมขอโทษ" เยี่ยซือเจวี๋ยหยุดชั่วขณะและพูดว่า "แต่ผมได้ตั้งจุดกักตัวที่ศูนย์กลางทุกแห่งที่ออกจากเมืองหลวงแล้ว ตราบใดที่มู่ซินเย่ว์ไม่แปลงกายเป็นผีเสื้อและบินหนีออกจากเมืองหลวงไป ผมจะหาเธอเจออย่างแน่นอน”

มูซย่าถอนหายใจและพูดว่า "ฉันเข้าใจแล้ว คุณลำบากแย่เลย"

“เรื่องนี้เดิมทีแล้วคนของผมจัดการมันไม่ดีเอง ซึ่งอยู่ในความรับผิดชอบของผม ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก แล้วคุณล่ะ? ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยบอกว่าคุณกลับจากโรงเรียน ตอนนี้น่าจะเลิกเรียนแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับมา?”

“ฉันมาที่หอจดหมายเหตุเพื่อตามหาผู้ชายในรูป”

มูซย่าพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว

“พรุ่งนี้ค่อยหาต่อเถอะ กลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันก่อน”

“งั้นฉันเรียกคุณว่าเจ้าดอกไม้แล้วกัน”

“อย่างกับเรียกหมาแน่ะ”

ทั้งสองคนขึ้นรถพูดคุยและหัวเราะกัน และกู้หว่านหว่านที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนหลังทานอาหารเย็นเสร็จได้เห็นฉากนี้ทั้งหมด

เธอทั้งเกลียดและอิจฉา และยังไม่ทันได้สบถด่ามู่ซย่าในใจ เธอก็ได้ยินคนข้างหลังพูดขึ้นมาว่า

"ที่อยู่ข้างหน้าใช่กู้หว่านหว่านหรือเปล่า? เธอกำลังจ้องมองมู่ซย่าอยู่นี่! ดวงตาของเธอน่ากลัวมากจริงๆ!"

“จุ๊ๆ เบาเสียงหน่อย ถ้านางได้ยิน นังบ้านั่นจะปั้นเรื่องทำให้เธอโดนครูใหญ่ดุเอานะ”

กู้หว่านหว่านได้ยินเช่นนั้น ขาของเธอก็สั่นเทา

เธออยากจะหันกลับมาด่าผู้หญิงสองคนที่นินทาอยู่ข้างหลังเธอ แต่ถ้าเธอทำเช่นนั้น เธอจะต้องถูกโพสต์ลงบนบล็อกแน่นอน อีกครั้งอย่างแน่นอน และแท็กคำว่า นังบ้า คงสลัดออกไปไม่ได้แน่ๆ

กู้หว่านหว่านเต็มไปด้วยความโกรธและไม่มีที่ระบายความโกรธของเธอออกมา เธอหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจที่จะไม่กลับไปที่หอพักและตรงไปที่ห้องสมุดเพื่อไปอ่านหนังสือ

ใกล้จะสอบแล้ว มหาวิทยาลัยจิงตูเป็นสถานที่ที่เชิดชูเด็กหัวกะทิ รอเกรดของเธอออกมาก่อนเถอะ เธอจะได้เห็นว่าคนพวกนั้นจะพูดอะไรได้อีก!