ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 833

เมื่อเขาโทรออกสองครั้งติดแต่ก็ไม่มีใครรับสาย เยี่ยซือเจวี๋ยอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

ผู้ช่วยผู้จัดการเซวี่ยที่อยู่ข้างๆ รู้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเป็นห่วงมู่ซย่า จึงรีบปลอบเขา "โทรศัพท์แบตหมดหรือเปล่า? ไม่ต้องกังวล ผมส่งคนไปถามที่เมเปิลเลควิลล่ากับที่โรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ต้องละ" เยี่ยซือเจวี๋ยหยุดไปชั่วครู่และพูดว่า "ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน"

...

สุสานจิงตู

มู่ซย่าคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพของมู่หว่านเย่ว์ ถือสำเนาคำตัดสินของซือถูไห่ไว้ในมือ

"แม่ แม่เห็นไหม? ฉันล้างแค้นให้แม่ได้แล้ว... ซือถูไห่ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตและถูกส่งตัวไปยังเรือนจำทีมเท่อลี่ อยู่ในเรือนจำทีมเท่อลี่ ชีวิตเขาจะไม่ดีทุกวันแน่ นี่คือใบตัดสิน หนูเผาไปให้แม่ดู”

มู่ซย่าพูดไป ก็จุดไฟแช็กดังเสียง “แช็ก” ตาจ้องมองใบคำตัดสินที่มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านทีละนิด

ลมพัดผ่านไป เถ้าถ่านลอยพัดขึ้นสู่ท้องฟ้า และในที่สุดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้นมองรูปถ่ายของมู่หว่านเย่ว์บนหลุมฝังศพพูดว่า "ซือถูไห่เป็นแค่คนแรก หนูจะรีบหามู่ซินเย่ว์เจอให้เร็วที่สุดแน่นอน หลังจากมู่ซินเย่ว์ ก็เป็นแก๊งที่ยุยงและช่วยเหลือมู่ซินเย่ว์ทำร้ายแม่ หนูรู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้น แม่คงไม่จากไปกะทันหันแบบนี้ พวกเขาก็เป็นหนึ่งในคนร้ายเหมือนกัน”

เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า "แต่ถ้าผู้ชายในรูป...มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย อย่าโทษหนูเลย หนูจะไม่ใจอ่อนกับเขาเด็ดขาด แม้ว่าเขาอาจจะเป็นพ่อแท้ๆ ของหนูก็ตาม"

จริงๆ แล้วเธอเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก เห็นแก่ตัวถึงขั้นในใจมีแค่มู่หว่านเย่ว์และสองสามีภรรยาวิลเลียมส์เป็นครอบครัวที่แท้จริง

ส่วนชายคนนั้นเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่มอบชีวิตให้เธอ

จู่ๆ ร่มกันแดดก็อยู่เหนือหัวของเธอ บังเธอจากแสงแดดที่แผดเผาเหนือหัว

เธอไม่ต้องหันกลับไปมองด้วยซ้ำ ก็รู้ว่าใครกำลังถือร่มอยู่

ภายใต้สายตาประหลาดใจของมู่ซย่า เยี่ยซือเจวี๋ยกล่าวว่า "คุณน้าหว่านเย่ว์ ขออนุญาตให้ผมเรียกคุณว่าแม่ จริงๆ แล้วผมควรจะมาทักทายคุณนานแล้ว แต่ก่อนหน้านี้ผมไม่แน่ใจ ซานซานมีใจตรงกับผมไหม ผมเลยไม่เคยกล้าเรียกคุณแบบนั้น แต่ตอนนี้…”

เยี่ยซือเจวี๋ยหันมามองที่มู่ซย่าอย่างลึกซึ้งแล้วมองไปที่หลุมศพของมู่หว่านเย่ว์อีกครั้ง

“แม่ ผมกับซานซานแต่งงานกันแล้ว จากนี้ผมจะดูแลเธอให้ดี และดูแลเธอให้สำคัญกว่าตัวผมเอง คุณอยู่บนสวรรค์โปรดวางใจได้ ผมจะดูแลเธอให้ดีตลอดไปแทนคุณเอง"

มู่ซย่าชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมุมปากของเธอก็โค้งขึ้น

ยิ้มๆ อยู่ ไม่รู้ทำไมน้ำตาก็ไหลออกมา

"ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?"

เมื่อเห็นมู่ซย่ากำลังร้องไห้ เยี่ยซือเจวี๋ยก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว มองหากระดาษทิชชูอย่างลนลาน แต่กลับพบว่าเขาไม่เคยมีนิสัยพกกระดาษทิชชูมาก่อน