ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 839

“ลูกนอกสมรสหมายความว่าอะไรเหรอ ?” โต้วจื่อถามด้วยความงุนงง

เขาอายุยังน้อย อีกอย่างตอนที่อยู่ในชนบทก็ไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน เลยถามมู่ซย่าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

มู่ซย่าปิดหูโต้วจื่อไว้ เอนตัวไปกระซิบกับโต้วจื่อเสียงเบาๆ “โต้วจื่อไม่ดื้อไม่สนนะ เชื่อฟังพี่ อย่าฟัง อย่ามอง”

โต้วจื่อกลับพยักหน้าอย่างเชื่อฟังอย่างงงๆ พยายามปิดตาสนิท

พี่ซานซานบอกว่าอย่าฟังอย่ามอง เขาก็เอามือปิดหูและหลับตา

มู่ชิงชิงเห็นท่าทางของโต้วจื่อ ก็หัวเราะคิกๆ และถามด้วยความว่าดูถูก “ทำไมเหรอ ? แม้แต่เธอเองก็รู้สึกว่าฐานะเดิมของตัวเองมันอัปยศอดสู ก็เลยไม่อยากให้เด็กมันได้ยิน ? พูดไปพูดมา ตกลงเด็กคนนี้เป็นลูกนอกสมรสของเธอรึเปล่า ?

มู่ซย่ายิ้มเล็กน้อย พูดว่า “มู่ชิงชิง ฉันว่าเธอนี่พอแผลหายแล้วก็ลืมความเจ็บปวดไปเลยนะ ลืมว่าฉันยังรู้จุดอ่อนอยู่สินะ พูดจากำเริบเสิบสานขนาดนี้ ไม่กลัวว่าหันมาจะโดนผู้คนด่าว่าใส่หน้าเหรอ ?”

“เธอ…” มู่ชิงชิงไม่ได้ยั่วยุมู่ซย่า แต่กลับโดนมู่ซย่ายั่วยุทำให้โมโหแทน

“ทำไมเหรอ ? ในที่สุดก็นึกเรื่องที่เธอเคยวางยาฉันขึ้นมาได้ ? อยากไปอยู่ในคุกของทีมเท่อลี่สักพักมากเหรอ ?”

มู่ซย่ากับท่าทางเมื่อกี้เปลี่ยนไปทั้งคนโดยสิ้นเชิง กลิ่นอายทั้งตัวทำให้รู้สึกน่ากลัว

แม้แต่โต้วจื่อที่หลับตาไว้สนิทก็ยังรู้สึกถึงอุณหภูมิรอบๆ ลดลง

แต่เขาก็เชื่อฟังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา

มู่ชิงชิงโมโหมาก ทำผิดแต่ก็พยายามเก็บอาการวางตัว แต่ในใจกลัวมู่ซย่าจะเปิดโปงเรื่องนี้ออกมามาก

เดี๋ยวตระกูลมู่ใกล้จะต้องเลือกเจ้าบ้านใหม่แล้ว เธอจะโดนเปิดโปงเรื่องสกปรกแบบนี้ไม่ได้

“มู่ซย่า ฉันจะบอกให้นะ เธออย่าได้ใจไปหน่อยเลย คนน่ะถ้าได้ใจมากเกินไปจะถูกแว้งกัดเอานะ !”

มู่ซย่าหรี่ตาทั้งสองข้าง แววตามีความเย็นชา

“ประโยคนี้ฉันก็ขอมอบให้เธอเหมือนกันนะ ฉันไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของซือถูไห่ก็จริง แต่ในเมื่อฉันได้มาอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ฉันก็ไม่อนุญาตคนแบบเธอเอาฐานะเดิมมาสบประมาทฉัน เธอเป็นลูกของพ่อเธอก็จริง แต่ก็แล้วไง ? เรื่องที่เธอทำมันสะอาดกว่าฐานะเดิมของฉันสักเท่าไหร่เชียว ?”

“อะไรนะ ?”

“เธอพูดคำที่ฉันไม่ชอบ เธอก็ต้องขอโทษฉัน แน่นอนว่าเธอก็สามารถเลือกที่จะไม่ขอโทษฉัน พวกเราเจอกันที่ศาลไปเลย ฉันต้องการคำขอโทษของเธอจากศาล”

สีหน้ามู่ชิงชิงทั้งเขียวทั้งแดง สุดท้ายภายใต้แรงกดดัน จึงจำเป็นต้องเอ่ยปากขึ้น "ฉันขอโทษ"

มู่ซย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ฉันฝืนรับคำขอโทษจากเธอไว้แล้วกัน ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก การขอโทษมันจะไม่ง่ายแบบนี้แล้ว"

มู่ชิงชิงโมโหแทบจะไม่ไหว แต่ก็กลับไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงกลั้นความโมโหไว้ ความโกรธพุ่งราวกับแทบจะแยกฟ้าแผ่นดินได้

มู่ซย่ามองมู่ชิงชิงเดินไปไกลอย่างสบายใจ จากนั้นก็คลายมือที่ปิดหูโต้วจื่อลงและพูดว่า "เรียบร้อยแล้ว ลืมตาได้แล้วล่ะ พวกเราไปหาพ่อกับแม่ของหนูกัน"

"ครับ" โต้วจื่อรู้สาไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก จับมือมู่ซย่าและเดินเข้าไปที่แผนกผู้ป่วยใน

แต่ทว่า…