ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 854

ลมหายใจของเยี่ยซือเจวี๋ยหายใจออกมานั้นทั้งชื้นและร้อน ลมหายใจกระทบเข้าที่หูของเธอ ทำให้มู่ซย่ารู้สึกขนลุกในทันที

เธออดไม่ได้ที่จะเกาหู แต่ทันทีที่เธอปล่อยคอของเยี่ยซือเจวี๋ย ตัวก็จะเอนไปด้านหลัง

เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากรีบเอามือกอดคอของเยี่ยซือเจวี๋ยอีกครั้ง

เยี่ยซือเจวี๋ยหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ตอบอะไรจะถือว่าเธอยอมแล้วนะ คุณหมอมู่ซย่า”

ในขณะที่เขาพูดก็จับมือของมู่ซย่าแน่น กอดเธอไว้และอุ้มพาเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างมั่นคง

ในมือของมู่ซย่าที่กำกันแน่นจนมีเหงื่อชื้นผุดขึ้นมา

ในชั่วพริบตาเธอถูกเยี่ยซือเจวี๋ยพาไปที่เตียงใหญ่ในห้องของเขา

เนื่องจากเป็นห้องนอนใหญ่เตียงในห้องของเขาจึงใหญ่กว่าของเธอเสียอีก เตียงสไตล์สีดำเข้มปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวทำให้รู้สึกถึงการปะทะกันของสีที่รุนแรง

มู่ซย่าถูกเยี่ยซือเจวี๋ยวางลงบนเตียงเบา ๆ เตียงนั้นนุ่นมาก แต่เมื่อมู่ซย่านอนลงก็มีความหดหู่ใจปรากฏขึ้น

“ฉันไปอาบน้ำนะ” ในขณะที่เยี่ยซือเจวี๋ยพูดก็โน้มตัวไปกดจูบที่ริมฝีปากของมู่ซย่าและพูดว่า “รอฉันสองนาที”

มู่ซย่ากัดริมฝีปากและพยักหน้า

เธอรู้สึกประหม่ามาก ๆ

เรื่องแบบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ประหม่าหรอก ตัวเธอเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ทันทีที่เยี่ยซือเจวี๋ยเข้าไปในห้องน้ำ ตัวของมู่ซย่าก็ดึงผ้าห่มสีขาวมาห่อตัวเองไว้ให้แน่น

เธอมองไปยังห้องน้ำที่มีไอน้ำร้อนระอุอย่างกระวนกระวาย และมองไปทั่วทุกที่โดยไม่สนใจอะไรเป็นพิเศษ

ทำยังไงดี ?

ตอนนี้เธอต้องเตรียมตัวอะไร ?

มู่ซย่าค้นหาในสมองอย่างละเอียด แต่ว่าความรู้ด้านนี้นั้นเธอกลับไม่รู้อะไรเลย

เธอเป็นคนที่ไร้เดียงสาจริง ๆ

บ้าเอ้ย !

มู่ซย่ารู้สึกรำคาญอยู่กับตัวเอง ในขณะเดียวกันเสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลง

ขายาว เอวบาง และผิวขาว ทุกอย่างที่ผู้ชายต้องการมีอยู่ในตัวของมู่ซย่าแล้ว

เมื่อมองขึ้นไป ก็มองเห็นหัวครึ่งนึงของมู่ซย่าที่ไม่ได้ถูกคลุมด้วยผ้าห่ม

อาจเป็นเพราะใต้ผ้าห่มร้อนมาก เหงื่อบางๆ ไหลซึมจากหน้าผากของเธอ และเม็ดเหงื่อค่อยๆ ไหลลงมาตามโครงหน้าและซึมเข้าไปในปลอกหมอน

เป็นเพียงเหงื่อที่ไหลออกมา แต่มันก็แสดงให้เห็นถึงจินตนาการที่ไม่รู้จบในใจของเยี่ยซือเจวี๋ย

เขาไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาที่ซ่อนเร้นมานานของเขาต่อมู่ซย่าได้อีกต่อไป เข่าข้างหนึ่งอยู่บนผ้าห่ม ในขณะที่เท้าอีกข้างพาดผ่านเอวของมู่ซย่า และคุกเข่าลงที่ต้นขาทั้งสองข้างของมู่ซย่า

“ซานซาน ?” เยี่ยซือเจวี๋ยโน้มตัวลงมาแนบกับแก้มของเธอและถามด้วยเสียงต่ำว่า “ใต้ผ้าห่มร้อนไหม ?”

เสียงของเขาแหบแห้งจนตัวเขาเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

“ร้อน…” มู่ซย่าบ่นพึมพำ และเธอก็ตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงของเธอเองแหบพอ ๆ กับเยี่ยซือเจวี๋ย

“หึ” เยี่ยซือเจวี๋ยหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “ร้อนก็เอาผ้าห่มออก”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงผ้านวมที่ด้านหนึ่งของลำตัวออก และนอนลงข้างมู่ซย่า