ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 863

“ย่อมไม่ตายอยู่แล้ว” มู่ซย่าขมวดคิ้ว พร้อมมองไปที่มู่ชิงชิง “ท่านไม่ต้องไปฟังคำพูดคนบางคน การผ่าตัดสำเร็จแล้ว รอให้ยาชาหมดฤทธิ์ จวินเฮ่าเซวียนก็จะตื่นขึ้นมา”

“แต่ แต่ว่า…” ท่านจวินยังข้องใจอยู่ “ตรงนั้นกลายเป็นเส้นเดียวไม่ใช่เหรอ”

มู่ซย่าอธิบายอย่างอดทน “หัวใจเขาหยุดเต้นจริง ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่คือหุ่นยนต์หัวใจเครื่องนี้ เพราะฉะนั้นสองสิ่งนี้ไม่ขัดแย้งกัน

“อะไรนะ ดีมาก ดีมาก พระเจ้าคุ้มครอง พระเจ้าคุ้มครองจริงๆ”

ท่านจวินดีใจจนทิ้งไม้เท้าไปเลย คนอายุปูนนี้แล้ว หัวเราะอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นกุมหน้าร้องไห้

เยี่ยซือเจวี๋ยที่ยืนอยู่ข้างๆกล่าวเตือนเบาๆ “ไม่ใช่พระเจ้าช่วยจวินเฮ่าเซวียน แต่เป็นมู่ซย่าต่างหากที่ช่วยชีวิตจวินเฮ่าเซวียน”

ท่านจวินพยักหน้าในขณะที่ร้องไห้ไปด้วย “ใช่ ใช่ เธอชื่อมู่ซย่าใช่ไหม ฉันขอโทษกับกิริยาที่เพิ่งทำไป ขอโทษ เพราะผมห่วงหลานชายผมเกินไป เธอจะเอาค่าตอบแทนเท่าไหร่หรือจะเอารางวัลอะไร บอกมาเลย ทั้งตระกูลจวินฉันก็ให้เธอได้”

“ไม่ต้องหรอกคะ” มู่ซย่าพูดตอบด้วยความอ่อนล้า “ในแขนเขายังมีลูกปืนอีกสองนัดที่ยังไม่ได้ผ่าออก หากท่านไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญท่านออกไปรอข้างนอกเถอะ รอจวินเฮ่าเซวียนตื่นขึ้นมา อย่ามาอยู่ในห้องฉุกเฉินนี้รบกวนการรักษาของดิฉัน”

“โอเค โอเค โอเค” ท่านจวินรีบพยักหน้ารัว เชื่องเหมือนสุนัขสายพันธุ์โกลเด้นท์ ริทริฟเวอร์ เก็บไม้เท้าขึ้นมา แล้วเดินออกไปทางระเบียง และไม่กล้ากวนใจมู่ซย่าอีก

เขาต้องรีบแจ้งข่าวดีนี้ให้แก่หรงเซวียนละบรรพบุรุษ

เมื่อท่านจวินเดินออกไป มู่ซย่าเบนความสนใจไปที่จวินเฮ่าเซวียนอีกครั้ง

ลูกปืนที่แขนยังไม่ได้ผ่าออก หากไม่ได้เอาออกทันที อาจมีผลข้างเคียงก็ได้

เธอตัดขาดโลกภายนอกทั้งปวง มุ่งความสนใจไปที่การผ่าเอาลูกปืนออกอย่างตั้งใจ

ขณะที่มู่ซย่าตัดขาดจากทุกสิ่งที่อยู่ภายนอกห้องฉุกเฉิน แต่เยี่ยซือเจวี๋ยและหลัวอี้ไม่ได้ลืมสิ่งที่มู่ชิงชิงพูดท่านจวินเมื่อกี้นี้

เยี่ยซือเจวี๋ยกวาดสายตาไปที่ตัวมู่ชิงชิง

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่จ้องหน้าเยี่ยชิงชิงด้วยสายตาเย็นชา

พริบตาเดียว มู่ชิงชิงเหงื่อไหลท่วมตัว

หากเป็นก่อนที่มู่ซย่าจะมา การโมโหของหลัวอี้น่ากลัวละก็ ตอนนี้อารมณ์โกรธของหลัวอี้ยิ่งกว่ายมบาลที่มาจากนรก เสมือนจะกลืนกินหล่อนเข้าไปทั้งคน

“เจ้า เจ้านาย…”

“อย่ามาเรียกผมว่าเจ้านาย ผมไม่สามารถเป็นเจ้านายของคนอย่างคุณได้”

มู่ชิงชิงตกใจเบิกตาโพลง

“คุณ…หมายความว่ายังไง”

“หมายความว่ายังไง ผมก็อยากถามคุณเหมือนกันว่า คุณหมายความว่ายังไง” หลัวอี้มุ่งไปข้างหน้าสองก้าว ตาจ้องไปที่มู่ชิงชิงว่า “การผ่าตัดของผู้ป่วยสำเร็จแล้ว คนเป็นหมอน่าจะดีใจ แต่เมื่อกี้ปฏิกิริยาของเธอคืออะไร ไม่เชื่อว่ามู่ซย่าจะผ่าตัดสำเร็จ ท่าทางยังเหมือนจะดีใจด้วยซ้ำที่เห็นเฮ่าเซวียนตายแล้ว คนอย่างคุณเหมาะที่จะเป็นหมอไหม”

“ดิฉัน ดิฉันไม่…ดิฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่ดิฉันไม่รู้ว่า…”

“พอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย คุณเหมาะที่จะเป็นหมอหรือไม่ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์ เพราะผมไม่ใช่ผู้ป่วย แต่ว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่หมอของโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของหลัวซื่ออีกต่อไป โรงพยาบาลในเครือของหลัวซื่อก็จะไม่รับคุณเช่นกัน คุณไปเถอะ”