ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 91

ซือถูชิงซานรู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นๆที่ออกมาที่ด้านหลัง แผ่นหลังของเธอเปียก

“เยี่ย คุณชายเยี่ย…”

ซือถูชิงซานสามารถโกรธมู่ซย่าได้ แต่กับเยี่ยซือเจวี๋ย ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีความกล้านั้นอยู่ดี

เยี่ยซือเจวี๋ยหดแขน มองไปที่ซือถูชิงซานแล้วพูด “ฉันรู้แค่ว่ามีคนมากมายต้องการนามบัตรของฉัน ไม่ยักรู้ว่ามีคนโยนนามบัตรฉันทิ้ง คุณหนูรองซือถู เธอมีอะไรไม่พอใจฉันไหม”

ซือถูชิงซานตกใจจนรูม่านตาหดตัวแน่น

เธอกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นเพื่อหาเสียงของตัวเอง “ไม่ ไม่ใช่…ฉันแค่รู้สึกว่าพี่ทำเกินไป…ไม่เกี่ยวกับคุณ ฉัน…”

“เก็บนามบัตรขึ้นมา!” เยี่ยซือเจวี๋ยไม่อยากฟังซือถูชิงซานแก้ตัว จึงพูดออกคำสั่งโดยตรง

ซือถูชิงซานบีบฝ่ามืออย่างแรง

ไปหยิบนามบัตรที่โยนให้มู่ซย่า แต่นามบัตรตกอยู่ที่พื้น? นี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่!

แต่นี่คือคำสั่งของเยี่ยซือเจวี๋ย เธอไม่กล้าไม่ฟัง

ใบหน้าของซือถูชิงซานเดี๋ยวเป็นสีเขียวเดี๋ยวเป็นสีขาว หลากหลายสีสัน ยอดเยี่ยมจริงๆ

เธออยู่ภายใต้แรงกดดันจากเยี่ยซือเจวี๋ย ต้องเผชิญหน้ากับสายตาเยาะเย้ยจากทุกคนที่เหมือนมาชมการแสดง หันหลังกลับไปหยิบนามบัตรข้างเท้าของมู่ซย่าขึ้นมา เอื้อมมือยื่นให้มู่ซย่าอย่างไม่เต็มใจ

แต่ขณะที่ส่งนามบัตรให้ มือใหญ่ของเยี่ยซือเจวี๋ยก็ชิงไปกลางคัน

ซือถูชิงซานมองที่เยี่ยซือเจวี๋ยอย่างงุนงง ได้ยินเพียงเยี่ยซือเจวี๋ยพูดว่า “ในเมื่อตระกูลซือถูของพวกเธอมีความเห็นมากมายกับฉัน งั้นนามบัตรใบนี้ที่พวกเธอไม่ต้องการ ฉันได้แต่เอากลับคืนมา”

เขาพูดพลางฉีกนามบัตรในมือเป็นชิ้นๆ

ซือถูชิงซานตกใจมากจนไม่กล้าออกมา แผ่นหลังมีเหงื่อเย็นๆ

เยี่ยซือเจวี๋ยโยนชิ้นส่วนนามบัตรลงในถังขยะข้างๆแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าครอบครัวของเธอกับบริษัทของพวกเรากำลังเจรจาร่วมมือกัน ตอนนี้ดูแล้วคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีความร่วมมือแล้ว ฉันจะแจ้งให้ยกเลิกความร่วมมือทั้งหมดกับซือถูกรุ๊ปของพวกเธอ”

แป๊บเดียวเลือดบนใบหน้าของซือถูชิงซานก็หายไปทันที

สามารถพูดได้เลยว่าเพื่อจะได้ร่วมมือกับเยี่ยซื่อกรุ๊ป ซือถูไห่ต้องเหนื่อยสุดๆ แต่เพราะเธอการร่วมมือนี้ต้องถูกยกเลิก กลับไปซือถูไห่ต้องฆ่าเธอแน่นอน!

ซือถูชิงซานกลัวจนมือเท้าสั่น เธอไม่สนแล้วว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะห้ามไม่ให้เข้าไป ตรงเข้าคว้าแขนเสื้อของเยี่ยซือเจวี๋ยแล้วร้องไห้อ้อนวอน “คุณชายเยี่ย ขอร้องคุณล่ะ อย่ายกเลิกความร่วมมือ ฉันไม่ดีเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน คุณจะโทษก็โทษฉันคนเดียว อย่าโทษพ่อ เชื่อมโยงไปถึงบริษัท…”

เยี่ยซือเจวี๋ยเป็นคนไม่เห็นอกเห็นใจใคร เมื่อเห็นซือถูชิงซานร้องไห้กระหืดกระหอบ ในใจแค่รู้สึกหงุดหงิด

เขาสะบัดซือถูชิงซานออกแล้วพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้รู้ว่าผิดแล้ว ตอนขโมยนามบัตรไปทำไมไม่รู้ว่าผิด อย่ามาขอร้องฉัน รำคาญ”

จิตใจของซือถูชิงซานสั่นด้วยความกลัว เธอคิดมาคิดไป ได้แต่ขอร้องมู่ซย่า

“พี่ ฉันรู้ว่าเป็นความผิดของฉันที่ขโมยนามบัตรของพี่ไป แต่พี่ไม่สามารถปล่อยให้ครอบครัวของเราถูกยกเลิกจากความร่วมมือได้ นี่ก็เป็นครอบครัวของพี่นะ!”

มู่ซย่าเย้ยหยันในใจ

ก่อนหน้านี้ก็ใช้งูพิษทำให้เธอตาย แล้วยังสุนัขดุร้ายจะกัดเธอให้ตาย ตอนนี้จะนับเธอเป็นคนในครอบครัวแล้ว?

ใบหน้าเธอแสดงออกมาว่าหมดหนทาง กางมือออกแล้วพูดว่า “พี่ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับคุณชายเยี่ย พี่มาจากบ้านนอกคนเดียว เรื่องแบบนี้จะพูดอะไรได้ พี่ว่า เธอกลับบ้านไปหาพ่อลองปรึกษาดูว่าจะทำยังไงเถอะ”

ซือถูชิงซานไม่อยากเชื่อว่ามู่ซย่าจะไม่ช่วย

เธอพูดเตือนอย่างโกรธแค้น “ถ้าครอบครัวเราล้มละลาย พี่ก็ไม่เหลืออะไร ได้แต่ไสหัวกลับบ้านนอกไป พี่รู้ใช่ไหม!”