ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 90

เยี่ยซือเจวี๋ย…

เขา ทำไมมาที่นี่

เยี่ยซือเจวี๋ยมาแล้วเธอจะแกล้งทำเป็นเพื่อนสนิทกับเยี่ยซือเจวี๋ยต่อไปได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมา สิ่งที่ทำให้ซือถูชิงซานทรุดตัวลงยิ่งกว่าก็คือร่างเพรียวบางที่เดินออกมาจากข้างหลังเยี่ยซือเจวี๋ย

หญิงสาวแต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อน สีผิวของเธอที่เผยออกมาขาวราวกับหิมะ เหมือนหยกขาวพอร์ซเลนเนื้อนุ่ม

เธอแค่ยืนอย่างธรรมดาอยู่ตรงนั้น ก็ก่อเกิดทัศนียภาพสวยงาม ทำให้ทุกคนในห้องแต่งตัวกลายเป็นตัวประกอบ

คือมู่ซย่า!

ซือถูชิงซานเบิกตากว้างแสงในดวงตาแตกสลายทันที

มู่ซย่าช้อนตาขึ้นก็เห็นความกลัวในดวงตาของซือถูชิงซาน มู่ซย่ายิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณชายเยี่ยไม่พูดขึ้น พี่ยังไม่รู้ว่าที่แท้พี่กลายเป็นนางเอกหนัง? ซานซาน เธอก็ยังเป็นเธอ ปลอมตัวเป็นพี่ไปเป็นนางเอก…สนุกไหม”

มือที่ห้อยทั้งสองข้างของซือถูชิงซานดึงกางเกงแน่น ก้าวถอยหลังสองก้าว

พี่รู้แล้ว…

ทุกคนทั้งหมดรู้แล้ว…

ซือถูชิงซานได้ยินคนรอบตัวเธอกระซิบลับหลัง

“เกิดอะไรขึ้น? ที่แท้ซือถูชิงซานปลอมตัวเป็นสาวสวยคนนั้นมาถ่ายละคร?”

“ฉันก็ว่าแล้ว นางเอกที่คุณชายเยี่ยพยายามปกป้อง นิสัยแบบนี้คุณชายเยี่ยจะชอบลงไปได้ยังไง?”

“จะว่าไป ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆนะ…”

“เดี๋ยวก่อน! ผู้หญิงคนนี้เหมือน…เหมือนนางเอกในการ์ตูนเลยว่าไหม?”

“ดูเหมือนจะใช่นะ!”

ซ่งชิงหมิงได้ยินทุกคนวิจารณ์ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่มู่ซย่า

เมื่อแววตาของเขาสัมผัสไปที่ใบหน้าของมู่ซย่า ตาของเขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ

ใบหน้านี้…เหมือนต้นฉบับนางเอกการ์ตูนเกือบ70เปอร์เซ็นต์!

ถ้าหากจะเลือกนางเอก ถ้างั้นผู้หญิงคนนี้อาศัยแค่ใบหน้าก็ออดิชั่นชนะคนอื่นแล้ว

ซ่งชิงหมิงดูที่มู่ซย่าแล้วดูที่เยี่ยซือเจวี๋ยอีก ระงับความตื่นเต้นในใจ เดินไปข้างหน้าถามเยี่ยซือเจวี๋ย “คุณชายเยี่ยที่แท้นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมฟังคุณหนูคนนี้พูดแล้วไม่เข้าใจ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเหลือบมองซือถูชิงซานซึ่งไม่กล้าพูดอะไรอย่างเย็นชา พูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “คนที่ฉันพยายามปกป้องมาตลอดก็คือคุณหนูมู่ซย่าที่อยู่ข้างๆฉันคนนี้ แต่เพราะชื่อเล่นของเธอคือซานซาน ซึ่งไปพ้องเสียงกับ…คนนี้ ดังนั้นฉันเลยเข้าใจผิด ตอนนี้ฉันมาที่นี่เพื่อมาแก้ไขความเข้าใจผิดนี้”

สมองของซ่งชิงหมิงสับสนเล็กน้อย ยังเป็นโปรดิวเซอร์ที่ก้าวมาข้างหน้าพูด “แต่ว่า…คุณหนูซือถูชิงซานมีนามบัตรของคุณไม่ใช่เหรอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยมองไปที่มู่ซย่า

มู่ซย่ารู้สึกถึงสายตาของเยี่ยซือเจวี๋ยก็กระแอมหนึ่งครั้ง มองไปที่ซือถูชิงซานแล้วถาม “น้อง เธอเอานามบัตรของพี่ไป เมื่อไหร่จะคืนพี่”

ซือถูชิงซานหน้าซีด อายจนรู้สึกละอายใจ

ผ้าชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดร่างกายของเธอถูกมู่ซย่าฉีกออกทันทีด้วยคำพูดประโยคเดียว

เธอสัมผัสได้ถึงสายตาเยาะเย้ยของทุกคน แววตาพวกนี้ดุจดั่งมีด ที่เฉือนเนื้อของเธอทีละนิ้ว(หน่วยวัด)

ซือถูชิงซานมองไปที่มู่ซย่าอย่างอาฆาตพยาบาท ถ้าดวงตาสามารถฆ่าคนได้ ตอนนี้มู่ซย่าน่าจะเต็มไปด้วยรู

มู่ซย่าเผชิญกับสายตาของซือถูชิงซานโดยปราศจากความกลัว เอียงคอถาม “มองพี่ทำไม คืนนามบัตรมาซิ”

ซือถูชิงซานโกรธจนตัวสั่น เธอเอานามบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอ โยนลงตรงหน้ามู่ซย่า

“ก็แค่นามบัตรใบหนึ่ง คืนให้พี่! มีอะไรน่าทึ่ง?”

ซือถูชิงซานยกขาจะก้าวออกไป แต่ตอนที่จะผ่านเยี่ยซือเจวี๋ย เขายื่นแขนยาวๆออกไปกะทันหัน หยุดเธอไว้

ซือถูชิงซานลืมตามองอย่างไม่ตั้งใจ ก็พบกับสายตาของเยี่ยซือเจวี๋ยวที่มองเธออย่างเย็นชา

สายตาของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งพันปี