ปริศนารักนัดบอด(จบ) นิยาย บท 9

“ไม่ต้อง คุณย่าโม่สุขภาพไม่ดี ไม่บอกท่านจะดีกว่า ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแทนฉัน” ไป๋ชิงอธิบาย

“หลายปีมานี้เธออยู่ตัวคนเดียวเหรอ?” ยู่ฉีนั่งลงข้างเธอโดยที่เธอนั้นก้มศีรษะอยู่

“ถือว่าใช่มั้ง” ไป๋ชิงตอบ

“ถือว่าใช่มั้ง หมายความว่ายังไง?” ยู่ฉีไม่เข้าใจ

ไป๋ชิงยิ้มอย่างขมขื่น

อันที่จริงหลังจากที่แต่งงานกับโม่เซียวแล้ว ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

แต่ที่จริงแล้วไป๋ชิงอยู่ตามลำพังซะมากกว่า

“ไป๋ชิง เธอนับว่ามีความสุขนะ อย่างน้อยเธอก็ยังมีคุณหญิงโม่” ยู่ฉีเสียงเศร้า “ฉันกับพี่ชายนั้นไม่เหมือนกัน เราทั้งคู่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและไม่มีใครยอมรับอุปการะเรา พวกเราถูกบังคับให้แยกจากกัน ถูกครอบครัวที่ต่างกันรับไปอุปการะ”

ไป๋ชิงเม้มปาก “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

“เฮ้อ ฉันพูดเรื่องเหล่านี้กับเธอทำไมนะ” ยู่ฉีคืนสีหน้า “เดี๋ยวฉันจะไปเข้าเวรดึกที่โรงพยาบาล เธอดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ไม่เป็นไร ฉันพักครู่หนึ่งก็จะไปแล้ว” ไป๋ชิงรู้ว่าเธอกับยู่ฉีไม่ควรจะพบหน้ากัน

พวกเธอล้วนมีความบอบช้ำจากความตึงเครียดอยู่ในระดับที่แตกต่างกัน

เพราะการเสียชีวิตของพ่อแม่ ได้นำความบอบช้ำที่ยิ่งใหญ่มาสู่จิตใจที่เยาว์วัยของพวกเธอ

ความบอบช้ำบางอย่างไม่มีทางลบได้

ดังนั้นพวกเขาทั้งหลายเหล่านี้จึงเข้าถึงสิ่งหนึ่งไปโดยปริยาย

นั่นก็คือไม่พบหน้ากัน

ไม่พบหน้ากันก็จะไม่ไปนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวดพวกนั้น

“ไป๋ชิง!” เสียงของยู่ฉีร้อนใจอยู่บ้าง

ไป๋ชิงชะงักงัน

ยู่ฉีตระหนักว่าเสียงของเธออาจจะดังเกินไป จึงพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร ที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอ ในห้องของฉันมีเสื้อผ้าสะอาดอยู่ เธออาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนซะนะ ในครัวก็มีโจ๊กที่ฉันต้มตอนค่ำ เธออุ่นมาทานนะ”

พูดจบ ยู่ฉีก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เธอสวมเสื้อตัวนอกเรียบร้อยแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะออกไป

“ยู่ฉี เธอทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ?” ไป๋ชิงถาม

“ตอนนี้ฉันเป็นพยาบาล” ยู่ฉีไม่ได้เหลียวหลัง “ไป๋ชิง ฉันมองไปข้างหน้าแล้ว ดังนั้นไม่เป็นไรนะ เธอมีอะไรที่พูดลำบากก็ไม่เป็นไร เธอก็พักอยู่ให้สบายใจเถอะนะ”

พูดจบเธอก็จากไป

ไป๋ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่

เธอรู้ว่าในเหตุการณ์ทั้งหมด เธอกับยู่ฉีได้รับการกระทบหนักหนาที่สุด

เพราะทั้งคู่ได้เห็นการตายอันน่าสลดใจของพ่อแม่กับตา

ดวงตาของไป๋ชิงแดงขึ้นเล็กน้อย เธอมองลงไปที่เลือดบนตัวของเธอแล้วเก็บน้ำตาเอาไว้

เธอเดินไปที่ห้องของยู่ฉี หยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอส่องกระจกมองลงไปที่ท้องน้อยของตัวเอง จากนั้นมือที่ขาวราวกับหยกก็ลูบเบาๆ “ลูกจ๋า ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะปกป้องลูกให้ดีเองนะ!”

เพียงแต่เมื่อนึกถึงความอันตรายในครั้งนี้ที่โม่เซียวมอบให้กับตัวเอง น้ำตาของเธอก็ยังคงไหลรินลงมาอย่างไม่เอาไหน

โม่เซียว คงจะไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือตายอย่างแน่นอน

ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล กำลังกอดโอบพะเน้าพะนออยู่กับหยุนชีชีอยู่สินะ?

......

ณ บนท้องถนน

โม่เซียวพิงรถไมบัคโดยที่กำลังสูบบุหรี่อยู่

เขาสูบมวนแล้วมวนเล่า โดยที่รอบเท้าเต็มไปด้วยเป็นขี้บุหรี่

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มจะสว่างแล้ว

แต่ก็ยังไม่รู้ที่อยู่ของไป๋ชิง

นิ้วมือของเขาออกแรงบีบโทรศัพท์ของไป๋ชิง โดยที่ในใจอดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้

เธอจะตายไหมนะ?

จะหายไปอย่างสมบูรณ์หรือเปล่า?

ไม่!

เขาไม่อนุญาต!

“ประธานโม่!” จ้าวเถิงวิ่งเข้ามา “หาชายขี้เมาที่พาคุณนายโม่ไปเจอแล้วครับ”

“เอาตัวมา” โม่เซียวน้ำเสียงเย็นยะเยือก

บอดี้การ์ดสองคนคุมตัวชายขี้เมามา