ปริศนารักนัดบอด(จบ) นิยาย บท 5

ไป๋ชิงไม่ได้ตอบ ทว่าเสิ่นหว่านรู้คำตอบเองแล้ว ท่านยังไม่รู้นิสัยของลูกชายตัวเองอีกหรือ?

ลูกชายคนนี้เห็นหน้าหยุนชีชีทีไร ก็ไม่ลืมหูลืมตาเมื่อนั้น ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร

เสิ่นหว่านไม่ได้ดูถูกชาติกำเนิดของหยุนชีชี แต่พฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้มันน่าขายหน้าเกิน

“หนูเข้าไปพักผ่อนในห้องก่อน แม่จะโทรตามโม่เซียวกลับมา” เสิ่นหว่านพูดเสียงเรียบเฉย

ไป๋ชิงเม้มปาก “ค่ะ”สิ้นเสียง ไป๋ชิงก็หมุนกายออกจากห้องน้ำ

เสิ่นหว่านมองแผ่นหลังไป๋ชิงแล้วก็ถอนหายใจ ถ้าไป๋ชิงแสนดีน้อยกว่านี้ก็คงดี

อาทิเช่น ร้องไห้ฟูมฟายกับท่าน แบบนั้นท่านจะช่วยไป๋ชิงแก้เผ็ดแน่นอน

เสินหว่านหยิบมือถือออกมาโทรหาโม่เซียว “แม่ไม่สนว่าตอนนี้ลูกมีธุระอะไร แม่ของสั่งให้ลูกไสหัวกลับมาเดี๋ยวนี้” กล่าวจบ ท่านก็วางสาย

โม่เซียวขมวดคิ้วมุ่น เสิ่นหว่านใช้คำว่า ‘ไสหัว’ แสดงว่าท่านกำลังโกรธอย่างแรง

หรือว่าไป๋ชิงคุยกับคุณย่าแล้ว?

ไม่รู้เพราะเหตุใด สภาพจิตใจของโม่เซียวจึงกลายเป็นหม่นหมอง หยุนชีชีเห็นหน้าเขาแล้วยังต้องรู้สึกหวาดหวั่น

“โม่เซียว คุณเป็นอะไรคะ?” หยุนชีชีกัดริมฝีปากถาม “หรือว่าไป๋ชิงไม่อยากหย่า ไปฟ้องคุณย่าของคุณแล้ว?”

“ไม่รู้เหมือนกัน” โม่เซียวหยิบเสื้อกันหนาวพร้อมกับเอ่ยว่า “ผมต้องกลับไปแป๊บหนึ่ง”

“คืนนี้คุณจะกลับมาไหมคะ” หยุนชีชีดึงปลายเสื้อโม่เซียว

“อืม” โม่เซียวพยักหน้า

หยุนชีชียิ้มละมุนละไม “ฉันจะรอคุณนะคะ ดึกแค่ไหนก็จะรอค่ะ” เธอไม่มีทางปล่อยมืออีกเด็ดขาด

โม่เซียวจ้องเธอปราดหนึ่ง จากนั้นก็ยกเท้าเดินออกไป

นัยน์ตาหยุนชีชีกลายเป็นเย็นยะเยือกโดยพลัน

......

โม่เซียวกลับมาถึงบ้านตระกูลโม่

เสิ่นหว่านก็ยืนขวางทางเขาที่หน้าประตู

“มีอะไรครับแม่?” โม่เซียวถามเสียงเย็นเยียบ

“เนื้อตัวมีแต่กลิ่นยาฆ่าเชื้อ ทำยังไงลูกถึงจะรู้ตัวว่าการสืบทอดเชื้อสายเป็นปัญหาของตัวเอง เอานี่ ไสหัวไปตรวจที่โรงพยาบาลเลย” เสิ่นหว่านถามเสียงเย็นเยียบ

โม่เซียวย่นคิ้ว “คุณแม่ครับ พูดอะไรอยู่เนี่ย? ผมแข็งแรงดีครับ”

“แข็งแรงดี แล้วทำไมไม่มีลูก?” เสิ่นหว่านถามหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“เพราะไป๋ชิงไม่อยากเอาเองครับ” โม่เซียวตอบเสียงเรียบ

“เพ้อเจ้อ” เสิ่นหว่านพูดต่อไปว่า “โม่เซียว เรื่องแบบนี้ ทำไมลูกยังมีหน้าผลักความรับผิดชอบให้ผู้หญิงอีก? พูดอย่างกับว่าเมียท้องไม่เป็น ทำไมฉันถึงสอนลูกชายเป็นคนแบบนี้น่ะ”

โม่เซียวขมวดคิ้วแน่นเป็นปม “ผมพูดความจริงครับ”

เขาเคยลองถามไป๋ชิงดูแล้ว มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากเผด็จศึกบนเตียงเสร็จ ไป๋ชิงก็บอกว่าจะเข้าคอร์สเรียนวาดภาพ

โม่เซียวจึงพูดกับเธอว่า ถ้าเบื่อก็คลอดลูกซิ? ตอนนั้นไป๋ชิงปฏิเสธทันทีทันใดเลย

เสิ่นหว่านแสยะยิ้ม “ลูกเป็นคนเอ่ยปากว่าจะมีลูกใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” โม่เซียวพยักหน้าหงึกๆ

“ไร้สาระ ถ้าไป๋ชิงไม่พูดแบบนี้ ลูกจะปล่อยเธอเหรอ?” เสิ่นหว่านพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ให้แม่เดานะ ลูกต้องตำหนิเธอว่าคิดอะไรที่ไม่ควรคิดแน่ๆ แล้วตอนตั้งท้องแล้ว จู่ๆ หยุนชีชีก็กลับมาล่ะ ถึงเวลานั้นลูกจะทำยังไง?”

โม่เซียวตอบเสียงเฉยเมย “ถ้าไป๋ชิงไม่อยากได้ลูก คลอดออกมาแล้วให้ผมกับชีชีเลี้ยงก็ได้ครับ เธอยังอายุน้อย ไปหาผู้ชายใหม่ได้ครับ”

เสิ่นหว่านหัวเราะด้วยความเดือดดาล “แกต้องไม่ใช่ลูกชายฉันแน่ๆ ฉันจะไปตรวจดีเอ็นเอ ต้องสลับผิดแน่”