รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 1

ที่เมืองเอ วันนี้เป็นงานแต่งงานของหลญิงสาวที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างฉินอันอัน

ไม่มีเจ้าบ่าวในงานแต่งงานของเธอ

เนื่องจากเจ้าบ่าวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนที่แล้ว ฟู่ซื่อถิงอยู่ในสภาพราวกับผัก แพทย์จึงสรุปว่าเขาอาจอยู่ไม่รอดในสิ้นปีนี้

คุณนายใหญ่ฟู่ที่หมดหวัง เธอจึงตัดสินใจจัดการเรื่องการแต่งงานให้ลูกชายก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

ตระกูลฟู่เป็นหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ในเมืองเอ แต่ไม่มีผู้หญิงมีชื่อเสียงหรือชาติตระกูลคนไหนยินดีจะแต่งงานกับชายที่กำลังจะตาย

…

หน้ากระจกแต่งตัว ฉินอันอันแต่งตัวเสร็จแล้ว

ชุดแต่งงานสีขาวที่รับกับรูปร่างงดงามของเธอ ผิวกายที่ขาวราวกับหิมะ รวมกับการแต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อนบนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูสดใสและงดงามราวกับดอกกุหลาบแรกแย้มสีแดง

แต่ในดวงตาเรียวรีนั้นดูมีความว้าวุ่นและไม่สบายใจปรากฏให้เห็นอยู่

เหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีก่อนเริ่มพิธี เธอก็ปัดหน้าจอโทรศัพท์รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

ก่อนที่เธอจะถูกบังคับให้แต่งงานกับฟู่ซื่อถิง เธอมีแฟนอยู่แล้ว

แล้วบังเอิญแฟนของเธอคือฟู่เย่เฉิน เขาเป็นหลานชายของฟู่ซื่อถิง

พวกเขาไม่ได้เปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาให้คนอื่นได้รับอนู่

เธอส่งข้อความถึงฟู่เย่เฉินเมื่อคืนนี้ หวังว่าเขาจะหนีไปกับเธอ หนีออกจากเมืองเอไปด้วยกัน แต่หลังจากรอคำตอบของเขามาทั้งคืน เธอก็รอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาข้ออ้างที่จะออกจากห้องนี้

เดินผ่านทางเดินและผ่านห้องนั่งเล่น เธอก็หยุดฝีเท้าลง

ประตูห้องนั่งเล่นแง้มไว้ เสียงหัวเราะคิกคักของฉินเค่อเคอน้องสาวของเธอที่ดังมาจากข้างใน

“เย่เฉิน พี่สาวหน้าโง่ของฉัน ยังรอให้คุณไปหาเธออยู่นะ! ไปลองเกลี้ยกล่อมเธอสักแปป แล้วถ้าหากเธอเกิดเสียใจและไม่อยากแต่งงานขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?”

ฟู่เย่เฉินกอดฉินเค่อเคอแล้วจูบขบเม้มซอกคอของเธอ "เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอจะบอกว่าเธอไม่แต่งงานแล้วได้เหรอ? ในโอกาสเช่นวันนี้ หากเธอกลับคำไม่แต่ง บอดี้การ์ดตระกูลฟู่จะเป็นคนลากเธอเข้าพิธีแต่งงานอยู่ดี!”

ฉินเค่อเคอยิ่งหัวเราะดังยิ่งขึ้นไปอีก "ถ้าฉินอันอันรู้ว่าคุณอยู่กับฉันทุกคืน เธอคงจะโกรธมากแน่ ๆ ฮ่า ๆ!"

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นอยู่ในใจ!

ฉินอันอันยืนเซราวกับว่าร่างไร้น้ำหนักจนแทบทรงตัวไม่อยู่

เธอกำชายชุดแต่งงานของเธอไว้แน่นและกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้

สภาวะทางการเงินบริษัทของพ่อเกิดภาวะขาดสภาพคล่อง เมื่อไม่นานมานี้เขาล้มป่วยกะทันหันและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล

แม่เลี้ยงของเธอ หวังหว่านจือกลับให้เธอแต่งตระกูลฟู่ เพื่อแลกกับสินสอดทองหมั้นก้อนโต ปากก็พร่ำบอกทุกอย่างพื่อประโยชน์ของตระกูลฉิน แต่เธอรู้ว่านี่คือการขับไล่เธอออกจากตระกูลฉินอย่างถูกต้องตามกฎหมาย!

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าแฟนของเธอที่เอาแต่พูดว่ารักเธอนักหนานั้นจะหักหลังเธอมานานแล้ว!

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ ฟู่เย่เฉินจะเกลี้ยกล่อมให้เธอแต่งงานไปก่อน ฟู่ซื่อถิงเสียชีวิตแล้วค่อยมาแต่งงานกับเขา

ที่แท้โกหกเธอทั้งนั้น!

ความสงบสุขสวยงามทั้งหมดพังทลายลง เธออัดอั้นตันใจมากจนหายใจไม่ออก

เสียงในห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เธอกำหมัดแน่น แววตาเหี้ยมเกรียมปรากฏวาบขึ้นมาในตาเธอ

เมื่อก่อนเธอโง่เกินไป เพื่อไม่ให้พ่อของเธอต้องลำบากใจ เธอจึงอดทนต่อการถูกกลั่นแกล้งจากแม่เลี้ยงและน้องสาวของเธอ เธอยังอดทนต่อความอยุติธรรมทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของตระกูลฉิน

ตอนนี้เธอจะไม่ถูกพวกเขารังแกเหมือนคนโง่อีกต่อไป!

เธอจะเอาทุกอย่างที่เป็นของเธอกลับคืนมาให้หมด!

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้

ในขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ความคิด จู่ ๆ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก

นั่น ฟู่เย่เฉิน!

“อันอัน ขอโทษ! วันนี้งานยุ่งมากเลย เพิ่งมีเวลามาเจอเธอตอนนี้” ฟู่เย่เฉินแสร้งทำเป็นแสดงความรักใคร่ เดินไปขอโทษเธอ

ฉินอันอันมองเขาอย่างเย็นชา "ฉันแต่งงานกับอาของคุณแล้ว ตอนนี้คุณควรจะเรียกฉันว่าอะไร ต้องให้ฉันสอนคุณไหม?"

“อันอัน ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉัน ฉันหนีไปกับเธอไม่ได้ เพราะฉันไม่อยากให้เธอลำบาก ตอนนี้อาฉันก็ใกล้ตายแล้ว เธอแต่งงานกับเขาไปก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ไว้เขาตาย ฉันจะหาทนายความเก่งๆมาช่วยให้เธอได้รับมรดกมหาศาลของเขา!”

ฟู่เย่เฉินจับมือเธออย่างตื่นเต้น "เมื่อถึงเวลานั้น ทุกสิ่งที่อา จะเป็นของพวกเรา!"

จู่ ๆ ฉินอันอันก็นึกถึงฉากความสัมพันธ์ของเขากับฉินเค่อเคอขึ้นมาได้และรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย

"ปล่อย!"

เธอยิ้มเสียดสีและสะบัดมือของเขาออกไป

ฟู่เย่เฉินตกตะลึงกับเสียงตะโก นี่ใช่ฉินอันอันที่เขารู้จักหรือเปล่า?

เมื่อฉินอันอันทั้งเชื่องและเชื่อฟัง ไม่เคยตะโกนใส่เขาเสียงดังขนาดนี้มาก่อน

หรือว่าเธอรู้อะไรบางอย่างแล้ว?

ฟู่เย่เฉินรู้สึกประหม่าขึ้นมา และเดินเข้าหาอยากอธิบายให้เธอฟัง แต่จู่ ๆ เขามองไปที่ด้านหลังของฉินอันอัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ดูราวกับว่าเขาเห็นผี

"เขา เขา..."

ฟู่ซื่อถิงที่นอนบนเตียงลืมตาขึ้นมา