รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 107

ถังเฉียวเซินตบแขนเสื้อที่มีรอยย่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถังเฉียน! ฉันไม่ใช่บอดี้การ์ดของเขา ฉันไม่มีเวลาช่วยเธอไปจับตาดูเขาหรอก! ถ้าเธออยากเจอ ก็ไปหาเขาเองสิ!”

ถังเฉียนยกกำปั้นขึ้นแล้วต่อยถังเฉียวเซินที่หน้าอก “ฉันโทรหาเขาไม่ติด! แล้วก็หาเขาไม่เจอ! บอดี้การ์ดของเขาก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน! พี่ไม่ต้องมาเสแสร้งเลยนะ! พี่จงใจติดตั้งเครื่องสกัดสัญญาณไว้ที่บ้าน! พี่วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว!”

ถังเฉียนเซินปิดปากของเธอด้วยมือข้างหนึ่งแล้วอุ้มเธอขึ้นด้วยมืออีกข้าง

“ถังเฉียน! ตอนนี้ฉันต้องขังเธอไว้ในห้อง! หลังจากคืนนี้ เธอจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป!”

……

ในห้องจัดเลี้ยง

ฉินอันอันผุดกายยืนขึ้น

ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอยู่รอบกาย

ภายในใจรู้สึกไม่สบายใจขึ้นทีละน้อย

เมื่อเปิดโทรศัพท์ เธอเห็นสายที่ไม่ได้รับและข้อความจากฟู่ซื่อถิงในตอนบ่าย

ข้อความที่เขาส่งให้เธอคือ : มาหาผมทันทีหลังจากเห็นข้อความ! ผมจะรอคุณในห้องจัดเลี้ยง!

ตอนนี้เธออยู่ในห้องจัดเลี้ยง แต่เขาไปไหน?

เธอโทรหาเขา แต่ปลายสายตัดสัญญาณอัตโนมัติหลังจากที่โทรออก และมีข้อความแจ้งว่าไม่มีสัญญาณ

มีแค่เฉพาะฝั่งใต้ไม่ใช่เหรือที่ไม่มีสัญญาณ?

เธอเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันทีที่เธอเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงก็มีเงาดำสูงก็รีบวิ่งเข้ามา

“ฉินอันอัน! คุณเห็นเจ้านายของผมไหม?!” บอดี้การ์ดของฟู่ซื่อถิงมองเธอด้วยสีหน้ากระตือรือร้น

“ไม่เห็นค่ะ! คุณไม่ได้อยู่กับเขาเหรอ?” หัวใจของฉินอันอันเริ่มตึงเครียด เธอเริ่มคิดฟุ้งซ่าน “ฉันโทรหาเขาไม่ติดค่ะ ที่นี่ไม่มีสัญญาณด้วย!”

“ถังเฉียวเซินระงับสัญญาณ! ผมไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปไหน ผมกำลังกินข้าวอยู่ในห้องจัดเลี้ยงอีกด้านหนึ่ง จู่ ๆ ถังเฉียนก็เข้ามาถามผมว่าเจ้านายอยู่ไหน ผมจึงรู้ ว่าเจ้านายหายตัวไปครับ!”

ฉินอันอันกำมือแน่น เมื่อเธอเห็นถังเฉียวเซิน เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงสีหน้าเย็นชาของถังเฉียน

“ถังเฉียวเซิน...ฉันจะไปหาถังเฉียวเซิน!” ฉินอันอันพึมพำ

“ผมไปด้วยครับ!”

ทั้งสองเดินไปที่ประตูเขตทางใต้ เมื่อบอดี้การ์ดเห็นเห็นบอดี้การ์ดของตระกูลถัง เขาก็รีบเข้าไปคว้าคอของอีกฝ่ายด้วยมือเดียว

“ถังเฉียวเซินอยู่ไหน?! พาเราไปหาถังเฉียวเซินเดี๋ยวนี้!”

ฉินอันอันเข้าไปดึงบอดี้การ์ดออกไปทันที “เขาจะพูดได้ยังไง? ถ้านายยังบีบคอเขาอยู่แบบนี้”

บอดี้การ์ดยอมปล่อยมือ

อีกฝ่ายไออย่างรุนแรง “...ผมไม่รู้ว่าคุณถังอยู่ไหน? ผมแค่รับผิดชอบดูแลเขตทางใต้...อย่าทำให้ผมลำบากเลย...”

ฉินอันอัน “แล้วคุณเห็นฟู่ซื่อถิงหรือเปล่า?”

เธอมีลางสังหารณ์ในใจ

ในช่วงบ่ายฟู่ซื่อถิงโทรและส่งข้อความถึงเธอตั้งหลายครั้ง เขารอเธออยู่ตลอด

เขาคงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่และเขาคงมาตามหาเธอแล้ว

สีหน้าของบอดี้การ์ดของตระกูลถังดูอึดอัด

บอดี้การ์ดของฟู่ซื่อถิงเห็นจึงเตะเขาลงกับพื้น “เจ้านายฉันอยู่ไหน?! ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันจะให้เวลานายสามวินาที! สาม สอง...”

“ฟู่ซือถิงไปบนภูเขา!” บอดี้การ์ดของตระกูลถังชี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งในความมืด “ขึ้นไปทางนั้น!”

“ให้ตายเถอะ! ทำไมเจ้านายถึงขึ้นไปบนเขา?! มืดแล้วทำไมเขาถึงขึ้นไปบนเขา?!” บอดี้การ์ดสาปแช่งพลางเหยียบหัวของอีกฝ่ายด้วยเท้าข้างเดียว “พูดมาสิ! พูดออกมาเดี๋ยวนี้!”

ฉินอันอันใจสั่น ดวงตาของเธอเปียกโชก

‘ขาของฟู่ซื่อถิงยังไม่หายดี’

เขาเพิ่งเลิกใช้รถเข็นได้ไม่นาน

เขาปีนเขาไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น บนภูเขายังมืดสนิทไม่มีแสงสว่างเลย

“เขา เขาไปที่ภูเขาเพื่อตามหา...ตามหาคุณฉิน…” บอดี้การ์ดตระกูลถังค่อย ๆ พูดออกมาเป็นระยะ ๆ ก่อนที่จะเป็นสลบไป