รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 108

คฤหาสน์ตั้งอยู่บนไหล่เขา

เส้นทางจากเชิงเขาถึงไหล่เขาค่อนข้างเรียบ สามารถขับรถตรงไปที่คฤหาสน์ได้

แต่จากคฤหาสน์ไม่มีถนนสายหลัก

ตอนที่ฟู่ซื่อถิงปีนขึ้นไปถึงฟ้าก็มืดแล้ว

เขาเปิดไฟฉายในโทรศัพท์แล้วเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

เขากังวลเรื่องความปลอดภัยของฉินอันอัน

ถังเฉียวเซินมีเจตนาไม่ดีต่อเธอ เขากลัวว่าถ้าเขาไปช้าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

ถ้ารู้ว่าถังเฉียวเซินมีวิธีการร้ายกาจ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอมาคนเดียว

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เขาหายใจเร็วขึ้นและปัญหาที่ยิ่งไปกว่านั้นคือขาของเขา

หมอบอกเขาว่าห้ามออกกำลังกายหนัก ๆ หกเดือน

เขาสามารถเดินได้ตามปกติแต่ไม่อาจเดินมากเกินไปได้

กีฬาที่ทำให้เข่าเสื่อมเช่นการปีนเขา ยิ่งต้องห้าม

ไม่อย่างนั้นจะมีความเสี่ยงสูงมาก

ในความมืด ลมหนาวพัดแรง ต้นไม้เสียดสีมีเสียงกรอบแกรบ เขาหยุดเมื่อร่างกายส่งสัญญาณเจ็บปวด

เขาเปิดรายชื่อและพยายามโทรหาบอดี้การ์ด

แต่มือถือไม่มีสัญญาณ

เขาสามารถลงจากเขาได้ ด้วยความแข็งแรงของร่างกายที่มีสามารถพาเขาลงจากภูเขาได้

แต่เขากลับไม่มีความคิดนั้นเลยแม้แต่เสี้ยววินาที

เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและปีนต่อไป

เขาจะต้องตามหาฉินอันอันและพาเธอลงจากเขาอย่างปลอดภัยให้ได้

อุบัติเหตุเกิดขึ้นหลังจากที่เขายกขาขึ้นกลางอากาศ

เขาเจ็บขามากจนไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ในขณะเดียวกันนั้นร่างกายก็สูญเสียสูญถ่วงและล้มไปข้างหลัง

ทันทีที่เขาล้มลง สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวของเขาไม่ใช่ความกลัวหรือความตาย แต่เป็นใบหน้าของฉินอันอัน

เธอยิ้ม เธอร้องไห้ เธอขมวดคิ้ว เธอสงบราวกับน้ำนิ่ง...

เป็นฉินอันอันในทุกอริยาบถ

สิ่งสุดท้ายคือความกลัว

เขากลัวว่าฉินอันอันจะถูกถังเฉียวเซินรังแก!

ท่ามกลางความมืด!

เขาตกอยู่ในความมืดมิด!

มีเสียงเสียดสีดังเข้ามาในหูของเขา มันคือเสียงของร่างกายเสียดสีกับก้อนหินและกิ่งไม้

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะร่วงลงไปที่ไหน และไม่รู้ว่าจะตายหรือไม่

......

“ฟู่ซื่อถิง! คุณได้ยินฉันไหม?! ฟู่ซื่อถิง!” ฉินอันอันตะโกนไปที่สันเขาอันเงียบงัน “ฉันไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขา! ฟู่ซื่อถิง! ฉันไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขา!”

บอดี้การ์ด “เจ้านาย! เรากำลังตามหาคุณ! ถ้าคุณได้ยินเสียงของพวกเรา ช่วยตอบหน่อยครับ! ผมจะไปรับ!”

ลมหวีดหวิว ความหนาวเย็นแผ่เข้ากัดกิน

ยิ่งฉินอันอันอยู่สูงขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น

เส้นทางบนภูเขาชันเกินไป!

เธอต้องคอยจับแขนของบอดี้การ์ดจึงจะปีนขึ้นไปได้

‘ขาของฟู่ซื่อถิงยังไม่หายดี เขาขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง?’

‘เขากล้าได้ยังไง?’

‘กล้าได้ยังไง?!’

น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของฉินอันอัน

“ฟู่ซื่อถิง!”

เสียงของเธอฟังดูสะอื้น

บอดี้การ์ดไม่ชอบที่เธอรั้งเขาไว้ เขาจึงเลือกทิ้งเธอไว้ “คุณอยู่ที่นี่แหละและอย่าไปไหน! ผมจะไปหาเขาเอง!”

พูดจบ บอดี้การ์ดก็รีบเดินขึ้นไป

หลังจากที่บอดี้การ์ดเดินจากไป ฉินอันอันก็รีบเช็ดน้ำตา

เธอก้าวขึ้นทีละก้าว

เธอไม่มีทางหยุดอยู่เฉย ๆ!

ไม่มีทางเสียหรอก!

เธอต้องการตามหาฟู่ซื่อถิง!

เธออยากบอกเขาด้วยตัวเองว่าเธอไม่ได้ขึ้นไปภูเขา! ยิ่งไปกว่านั้น เธออยากบอกว่าถึงเธอจะขึ้นไป เขาก็ไม่ควรเสี่ยงเพื่อตามหาเธอขนาดนี้!

‘เขาไอคิวสูงไม่ใช่เหรอ?’

‘แล้วไอคิวของเขาไปไหนเสียแล้ว?!’

‘สติของเขาอยู่ไหน?!’

‘หายไปหมดแล้ว?!’

สายตาของฉินอันอันค่อย ๆ พร่าเบลอ