รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 122

“ผมก็จัดการตัวเอง” เขาตอบอย่างมั่นใจ “หากว่าคุณกังวล ก็ช่วยผมอยู่ข้าง ๆ ก็ได้”

ฉินอันอันรู้สึกเหมือนเธอขุดหลุมฝังตัวเอง

แน่นอนว่าเธอกังวลว่าเขาจะต้องอาบน้ำด้วยตัวเอง

แต่การที่จะให้เธออาบน้ำให้เขา เมื่อเทียบกับให้เธอยืนดูเขาอาบน้ำมันต่างกันตรงไหน?

หลังจากเข้ามาในห้องนอน เธอก็ปิดประตู

“เอาไม้ค้ำมาให้ผมหน่อย” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ

เธอกำลังจะถามว่าไม้ค้ำอยู่ที่ไหน แต่เธอก็เห็นมันในอึดใจต่อมา

เธอเอาไม้ค้ำไปให้เขา

ฉินอันอันยืนมองเขาลุกขึ้นจากรถเข็นด้วยไม้ค้ำในมือ

ฉินอันอันรู้สึกหวาดกลัว “นี่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรหรอก ช่วงสองสามวันมานี่ผมก็อาบน้ำเอง” เสียงเขาเจือรอยยิ้ม “ผมทำคุณกลัวเหรอ?”

เธอหน้าแดงอย่างเขินอาย “เมื่อกี้คุณตั้งใจจะล้อฉันเล่นหรือยังไง?”

“ใช่ ดูสิท่าทางคุณตอนนี้สิเป็นยังไง?” เขาเดินไปทางห้องน้ำทีละก้าวด้วยไม้ค้ำ

เธอกังวลและตามเขาไปติด ๆ

“คุณอยากดูผมอาบน้ำเหรอ?” เขาหยุดและถามเธอตอนที่เดินไปถึงห้องน้ำ

เธอส่ายหน้า ก่อนจะพยักหน้าอย่างตระหนก “ฉันค่อนข้างกังวลน่ะ… คุณจะถอดกางเกงยังไง? มันจะโดนแผลรึเปล่า?”

“ผมใส่แค่กางเกงตัวนอก” เขาอธิบาย “กางเกงนี่ทั้งหลวมแล้วก็ถอดออกง่าย”

เธอส่งเสียงตอบรับ

และเพื่อเป็นการย้ำให้เธอแน่ใจ เขาก็ปลดเข็มขัดและทำท่าจะถอดกางเกงออกให้เธอดู

แก้มของเธอร้อนฉ่าและอดไม่ได้ที่จะเดินหนี “ฉัน… ฉันไปดีกว่า ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือก็เรียกฉันแล้วกัน”

เธอรีบหนีออกไปจากห้องน้ำและปิดประตู

เธอพ่นลมหายใจออกมาเสียงดังและอยากจะเดินหนีไป แต่ก็ห่วงว่าเขาจะต้องการความช่วยเหลือขึ้นมาทีหลัง

ตอนนั้นเองป้าจางก็เคาะประตูและเดินเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าของเธอ

“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ชายไปอาบน้ำแล้วเหรอคะ?”

ฉินอันอันพยักหน้าและรับเสื้อผ้ามา “ปกติเขาอาบน้ำด้วยตัวเองเหรอคะ?”