รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 123

หลังจากเอากล่องพยาบาลแล้วขึ้นไปด้านบน เธอก็นั่งย่อตัวลงข้าง ๆ ขาของเขาและแกะผ้าพันแผลออกให้

บาดแผลของเขารุนแรงกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

ผิวบริเวณกว้างหลุดหายออกไปจากขา และเผยให้เห็นเนื้อสีแดงสด…

‘นี่ต้องเจ็บมากขนาดไหนกัน?’

แต่เขาไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วด้วยซ้ำ

เธอใส่ยาให้เขาและรีบพันแผลให้เขาอย่างรวดเร็ว

เขาได้ยินเสียงหายใจของเธอหนักหน่วงขึ้น ดังนั้นเขาเลยพูดเพื่อทำลายความเงียบ “ฉินอันอัน แผลมันดูน่ากลัวแต่ว่าไม่ได้เจ็บอะไรหรอก”

เขาอยากจะปลอบเธอ

แต่เธอไม่ต้องการคำปลอบใจลวง ๆ ของเขา

เธอเอานิ้วจิ้มแผลเขาอย่างแรง

คราวนี้เขาไม่ได้ทันตั้งตัวจึงสูดปากด้วยความเจ็บปวด

“ไหนบอกฉันอีกทีสิ เจ็บหรือเปล่า?” เธอจ้องเขาตาแดงก่ำ

เขาเอามือไพล่หลังแล้วหรี่ตาเล็กน้อยก่อนพูดเสียงแข็ง “ไม่เจ็บ”

เขาเดาว่าเธอไม่กล้าจิ้มแผลเขาอีกทีแน่

เพราะเขาเจ็บและหัวใจเธอจะเจ็บยิ่งกว่า

“นอนลงแล้วพักผ่อนซะ คุณต้องนอนบนเตียงไปอีกอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ เลิกวิ่งไปวิ่งมาได้แล้ว”

เธอพูดอย่างมีโทสะ จากนั้นก็หันหลังเข้าห้องน้ำไป

เขานั่งพิงหัวเตียงและหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา

เขากดหมายเลขและถามเสียงเย็น “ตรวจสอบได้อะไรบ้าง?”

คนที่ขับรถมาชนเขาคืนนี้โดนยิงไปนัดหนึ่ง แต่ว่าก็ไม่ใช่จุดตายดังนั้นเขายังไม่ถึงแก่ชีวิต

ตอนนี้ชายคนนั้นกำลังโดนสอบสวน

“ประธานฟู่ ชายคนนั้นแกร่งมาก เขาไม่ยอมบอกอะไรเลย เรากำลังจะใช้วิธีพิเศษกับเขา เราจะให้เขาสารภาพก่อนเช้าพรุ่งนี้แน่นอนครับ” ลูกน้องที่อยู่ปลายสายให้คำมั่น

“อย่าให้เขาตายก่อนที่จะสารภาพล่ะ” ฟู่ซื่อถิงอยากจะรู้ว่าใครใช้วิธีเลวร้ายแบบนี้เพื่อเอาชีวิตเขากันแน่

เขานั้นเจออุบัติเหตุทางรถเมื่อหกเดือนก่อน และบาดเจ็บหนักจนอยู่ในสภาพเป็นผัก

เขาไม่มีทางตกหลุมพลางแบบเดิมเป็นครั้งที่สองแน่

เธอกลัวว่าจะแตะโดนแผลเขา ดังนั้นเธอจึงเอาแต่นอนอยู่ริมขอบเตียง

ส่วนเขาก็กลัวว่าเธอจะหลับแล้วตกเตียงลงไป

เขาดึงเธอเข้ามาหาเขาหลายครั้ง และเธอก็ขยับไปที่ขอบเตียงทั้งที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น

พอคราวนี้ดึงเธอเข้ามาแล้ว เขาจึงไม่ปล่อยให้เธอขยับหนีไป

ร่างที่เกร็งเขม็งของเธอในที่สุดก็ผ่อนคลายลงในอ้อมแขนเขา

จู่ ๆ หน้าจอมือถือเขาก็สว่างขึ้น

เขาปิดเสียงมือถือไว้ ดังนั้นพอมีสายเข้าจึงไม่มีเสียง

เขาหยิบมือถือและรับสาย

“นายครับ สอบสวนจนได้เรื่องมาแล้ว เขาบอกว่าฉินเค่อเคอบอกให้เขาเป็นคนทำ ฉินเค่อเคอก็คือน้องสาวต่างแม่ของคุณฉิน”

ลมหายใจของฟู่ซื่อถิงหนักหน่วงขึ้น

อีกด้านของสายโทรศัพท์ ลูกน้องเขาเอ่ยถาม “นายครับ พวกเราจะทำยังไงกับฉินเค่อเคอดี? เธอต้องตายหรือเข้าคุกครับ?”

ลูกกระเดือกของฟู่ซื่อถิงขยับ หลังจากจูบหน้าผากฉินอันอันด้วยริมฝีปากบางๆ ของเขาแล้ว เขาก็พูดเสียงพร่า “ให้เธอตายไปซะ”