รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 129

”แม่ครับ ผมเอง” ฟู่ซื่อถิงบอก

ฉินอันอันสำลักออกมาทันที

เขาเรียกแม่ของเธอว่าแม่จริง ๆ

“แม่ครับคืออย่างนี้ อันอันบอกว่าเธออยากกินอาหารฝีมือแม่ แต่เพราะขาผมไม่ดีเราเลยไปที่นั่นไม่ได้ ดังนั้นผมก็เลยจะหาร้านอาหารข้างนอก แม่จะสะดวกไหมครับถ้าออกมาทำอาหารให้สักหน่อย?”

เสียงของฟู่ซื่อถิงอ่อนโยนและสงบนิ่ง

จางหยุน “ได้สิ ส่งที่อยู่มาแล้วฉันจะไปทันที”

ฟู่ซื่อถิง “ขอบคุณที่ยอมลำบากนะครับ”

หลังจากที่วางสาย เขาก็ส่งที่อยู่ไปให้จางหยุน

ฉินอันอันมองสิ่งที่เขาทำอย่างอึ้ง ๆ

“ฟู่ซื่อถิง นี่คุณบ้าหรือเปล่า? ฉันก็แค่พูดไปส่ง ๆ เท่านั้น… คุณถึงกับโทรหาแม่ฉันให้แม่ออกมาทำอาหารจริง ๆ” ฉินอันอันว่าเขา “ฉันไม่เคยเห็นคุณถือเรื่องที่ฉันพูดเป็นจริงเป็นจังมาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับคุณกัน?”

“จากนี้ไปก็ไม่ต้องห่วงแล้ว” ลูกกระเดือกเขาขยับ แววตาและน้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจัง

เหมือนจะมีคลื่นความร้อนโถมเข้าใส่เธอ

พวงแก้มของเธอแดงก่ำทันที ราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นกระหน่ำ

“ไม่เอา” เธอปฏิเสธ “หากว่าคราวหน้าฉันทะเลาะกับคุณแล้วฉันบอกว่าอยากตีคุณให้ตายล่ะ คุณจะตีตัวเองจนตายหรือไง?”

ฟู่ซื่อถิง “ฉินอันอัน คุณเลิกคิดเรื่องจะทะเลาะกับผมสักทีได้ไหม?”

“ก็เพราะว่าเรามักจะคิดเห็นไม่ลงรอยกันตลอด แต่ฉันคิดว่าการที่เราสองคิดไม่เหมือนกันก็เป็นเรื่องธรรมดา จะมีใครในโลกนี้ที่เข้ากับฉันได้ทุกเรื่องล่ะ?”

“บางทีอาจจะมีก็ได้ แต่ว่าฉันก็ยังไม่เคยเจอ”

“แต่หากว่าฉันจะหาคนที่ฉันต้องการจะใช้ทั้งชีวิตด้วย ฉันก็ไม่ต้องการคนที่คิดเหมือนกันไปเสียหมดหรอก ไม่งั้นจะน่าเบื่อแค่ไหนกัน? ก็คงได้แต่พูดจาไร้สาระกันไปวัน ๆ ” เธอหลุบตาลง ใบหูขึ้นสีระเรื่อสวย

ฟู่ซื่อถิงมองเธอด้วยสายตามีความหมาย