รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 130

ที่ห้องอาหาร

จางหยุนนำอาหารที่ทำเสร็จแล้วมาที่โต๊ะอาหาร

“อันอัน มานี่สิ” จางหยุนพูดกับลูกสาว

ฉินอันอันเดินตามแม่ของเธอและเดินไปที่ห้องน้ำ

“ลูกทะเลาะกับฟู่ซื่อถิงอีกแล้วเหรอ?” จางหยุนถาม

“เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอคะแม่?” ใบหน้าฉินอันอันไม่แสดงอารมณ์ใด

บางทีอาจจะเพราะว่าเธอผิดหวังมาหลายครั้งจนหัวใจด้านชา

“ใช่ ลูกสองคนดูเหมือนคู่แต่งงานที่ความสัมพันธ์จบสิ้น และพร้อมจะหย่าทุกเมื่อ” จางหยุนอธิบาย “ตอนที่แม่ไปที่ว่าการอำเภอกับพ่อเพื่อหย่ากัน ตอนนี้ลูกสองคนก็ดูเหมือนพวกเราในตอนนั้นเลย”

ฉินอันอันอดหัวเราะไม่ได้ “แม่คะ หนูกับเขาไม่ได้คุยกันเรื่องหย่าหรอก ก็ยังคงเป็นเรื่องลูกน่ะ… เราตกลงกันไม่ได้”

“อ๋อ เขายังไม่อยากจะมีลูกใช่ไหม? ลูกบอกเหตุผลเขาไปหรือเปล่า?”

ฉินอันอันส่ายหน้า “เขาเป็นซึมเศร้าค่ะ พอหนูคิดเรื่องที่เขาไม่สบาย หนูก็บอกตัวเองว่าต้องใจกว้างเข้าไว้”

“น่าสงสารจริง” จางหยุนถอนใจ “มีเงินเยอะไปแล้วช่วยอะไรได้? สุขภาพต่างหากที่สำคัญที่สุด แม่คิดว่าเราร่ำรวยกว่าเขาอีกนะ”

“นั้นเพราะว่าแม่ไม่รู้ว่าเขารวยแค่ไหนน่ะสิคะ” ฉินอันอันยกยิ้มและจับมือแม่ไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ “แม่ ขอบคุณที่คืนนี้อุตส่าห์ลำบากนะคะ”

“ลำบากอะไรกัน? แม่น่ะอยากทำอาหารให้ลูกทุกวันแต่ว่าพ่อครัวของตระกูลฟู่ก็ต้องเก่งกว่าแม่อยู่แล้ว”

“แม่ ไม่ว่าคนอื่นจะทำอาหารเก่งแค่ไหน แต่ในใจของหนูอาหารที่แม่ทำก็อร่อยถูกปากที่สุด” ฉินอันอันยิ้มบาง “แม่คะ ไปกินกันเถอะ”

“แม่กินที่บ้านมาแล้ว พอเห็นสีหน้าของพวกลูกสองคนแม่ก็ไม่อยากอาหารแล้วล่ะ” จางหยุนแหย่ “แม่จะกลับก่อน ลูกกับเขาไม่ทะเลาะกันก็จะดีนะ เราน่ะล่วงเกินเขาไม่ได้หรอก”

ฉินอันอันบอก “ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ หนูจะจัดการเรื่องระหว่างหนูกับเขาเอง”

หลังจากที่ส่งแม่กลับไป ฉินอันอันก็กลับไปที่นั่งตัวเอง

มีจานกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วอยู่ตรงหน้าเธอ

เขาปอกไว้ให้

“ฟู่ซื่อถิง คุณนี่เอาใจผู้หญิงเก่งนักหรือ?” ฉินอันอันหยิบตะเกียบและคีบกุ้งขึ้นมาใส่ปาก

“ปกติมีแต่คนอื่นตามเอาใจผม” ฟู่ซื่อถิงพูดตามตรง

ฉินอันอันถึงกับสำลัก

“เป็นเกียรติที่ฉันได้กินกุ้งที่คุณปอกให้”

“ฉินอันอัน ถ้าคุณเป็นแบบนี้ตลอดก็คงดีมาก”

ฉินอันอันสูดหายใจลึก เธอกดข่มความรู้สึกประหลาด ๆ ไว้และพูดเบา ๆ “ต่อไปฉันจะพยายามไม่ทำให้คุณโกรธ” หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอก็พูดต่อ “อาทิตย์หน้าฉันจะกลับไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อร่วมงานเลี้ยงปีใหม่ บริษัทคุณก็คงมีกิจกรรมอะไรเหมือนกันใช่ไหม?”

“ใช่ แต่ว่าผมไม่ได้เข้าร่วมหรอก”

“ใช่ ขาคุณยังต้องพักให้ดี ๆ ต่อไปอีก” ฉินอันอันคีบกุ้งขึ้นมาจิ้มซอสและส่งเข้าปากเขา

เขาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะอ้าปากรับ

“คุณมีการแสดงอะไรไหม?” หลังจากกินกุ้งที่เธอป้อน หัวใจเขาก็รู้สึกหวานล้ำขึ้นมา

การทะเลาะเบาะแว้งที่มีก่อนนี้ถูกกลบไว้ด้วยบรรยากาศกลมกลืนตอนนี้

“มีสิ นี่เป็นงานปีใหม่ครั้งสุดท้ายในมหาวิทยาลัยเลยนะ”

“ผมอยากไปจัง” เสียงเขาแผ่วเบา

ฉินอันอันตกใจ “คุณจะไปได้ยังไง? นักศึกษาไม่ได้รับอนุญาตให้พาครอบครัวไปนะ”

“ผมมีวิธีของผม”

เมื่อเห็นท่าทางนิ่งสงบของเขา ฉินอันอันก็โล่งใจขึ้นมาทันที “จริงสิ คุณรวยมากนี่ ถ้าคุณบริจาคเงินสร้างตึกให้มหาวิทยาลัยเรา ไม่ใช่แค่งานปีใหม่หรอก ถึงคุณอยากจะเข้าไปในหอพักหญิงก็คงไม่มีปัญหาอะไร”

ฟู่ซื่อถิงเงยหน้ามองเธอ

นี่คือที่เธอบอกว่าจะพยายามไม่ทำให้เขาโมโห

……

เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงวันปีใหม่

ฉินอันอันไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า

ฟู่ซื่อถิงตื่นขึ้นหลังจากที่เธอออกไปแล้ว