รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 13

ห้องนอนใหญ่ในห้องน้ำ

พยาบาลหยิบผ้าแห้งและเช็ดหยดน้ำบนร่างกายของฟู่ซื่อถิงอย่างระมัดระวัง

เขายังใช้ขาได้ไม่ดีนัก และเขาสามารถออกแรงยืนได้เท่านั้น เขาจึงต้องการความช่วยเหลือจากพยาบาล

พยาบาลคนนี้ดูแลเขามาตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ

เขาเป็นชายในวัยสี่สิบที่ทำงานด้วยความละเอียดรอบคอบและระมัดระวัง

“คุณฟู่ คุณมีรอยช้ำที่ขา” บุรุษพยาบาลสวมเสื้อคลุมอาบน้ำให้เขาและช่วยเขาออกจากห้องน้ำ “ผมจะทายาให้คุณนะครับ”

ฟู่ซื่อถิงนั่งบนขอบเตียง หลังจากที่พยาบาลออกไป เขาก็เปิดชายเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเห็นรอยช้ำสีเขียวม่วง

รอยที่ฉินอันอันหยิกไว้

ขาของเขาไม่ได้ชาไปจนหมด

ตอนเธอหยิกเขา เขาก็ทนไว้ไม่โต้ตอบ

ไม่รู้ว่าทำไม แต่สีหน้าร้องไห้ของฉินอันอันยังคงปรากฏอยู่ในความคิดของเขา

นอกจากนี้...

กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเลยทำเขามีอารมณ์ได้

แต่คืนนี้เหมือนถูกฉินอันอันกระตุ้นเข้าในใจของเขาอย่างแรง

แค่ผู้หญิงที่กำลังจะหย่าคนหนึ่ง จำเป็นต้องรู้สึกแบบนี้เหรอ?

รู้สึกเหมือนตัวเองเพ้อเจ้อไร้สาระ

แต่ถ้าเกิดขึ้นอีก เขาก็คงโกรธและฉีกเสื้อผ้าของเธอออก

…

วันรุ่งขึ้น เจ็ดโมงเช้า

ฉินอันอันตื่นขึ้นมาแต่เช้า ตั้งใจเลี่ยงฟู่ซื่อถิงและรับประทานอาหารเช้าที่น่าพึงพอใจ

เธอออกมาจากห้องแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

ป้าจางทักทายด้วยรอยยิ้ม "คุณนาย วันนี้คุณก็ตื่นเช้ามากเลย! อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ"

คำว่า 'ก็' ถูกเน้นย้ำอย่างชัดเจน

ฟู่ซื่อถิงอยู่ที่นี่ เธอควรกลับไปที่ห้องของเธอก่อน

“คุณนาย วันนี้ฉันทำเกี๊ยวไส้ผัก เมื่อวานคุณบอกว่าไม่อยากทานเนื้อสัตว์ เลยทำมาให้คุณเป็นพิเศษเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า” ป้าจางพูดอย่างกระตือรือร้น และดึงฉินอันอันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

ฉินอันอันเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม สีหน้าดูอึดอัดใจเป็นอย่างมาก

เหลือแค่ไม่ได้เขียนบนใบหน้าเธอว่า ฟู่ซื่อถิงฉันไม่อยากเจอคุณ

แม้ว่าฟู่ซื่อถิงจะไม่มองเธอ แต่เขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอายการฝืนทนลอยออกมาจากเธอ

“หลังอาหารเช้า ฉันจะไปเจอแม่ คงรู้นะว่าอะไรควรพูดและไม่ควรพูด” เสียงของฟู่ซื่อถิงดังขึ้นอย่างเย็นชา

“คุณจะคืนเงินค่าชุดเมื่อคืนนี้ให้ฉันเมื่อไหร่” ฉินอันอันเจรจากับเขา

หากอยากให้เธอให้ความร่วมมือในการพบคุณนายให้คงเป็นไปไม่ได้ ต้องจ่ายเงินก่อน

“ที่บ้านไม่มีเงินสดมากขนาดนั้น” เขาจิบนม “ถ้ารีบฉันจะโอนให้เธอทางมือถือก็ได้”

"ได้สิ สแกนให้ฉันหน่อย!" ฉินอันอันเปิดโทรศัพท์ เปิดคิวอาร์โค้ดชำระเงินแล้วยื่นให้เขา

“เท่าไหร่?” เขาวางแก้วนมลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วถาม

ฉินอันอันตอบไปว่า "สามหมื่น"

ฟู่ซื่อถิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด "บนป้ายสองหมื่นแปดพันไม่ใช่เหรอ?"

“ก็คุณถามฉันว่าเท่าไหร่” ฉินอันอันถามกลับพร้อมยกมือขวาขึ้นมา “เงินสองพันที่เกินมาถือเป็นค่ารักษาพยาบาล”

ข้อมือของเธอที่เขาคว้าเมื่อคืนนี้เป็นสีเขียวม่วงไปหมด เธอกะว่าจะหาเวลาไปร้านขายยาซื้อยาสักหน่อย